เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1174

บทที่1173 จับมือ

อาหารเช้ามื้อนี้ เสี่ยวเหยียนถูกป้อนเสียจนอิ่มแปล้

คงเป็นเพราะจูบนั้น เสี่ยวเหยียนก็เลยดีใจจนหลงลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปจนสิ้น ในตอนที่หานชิงถามเธอออกมาอีกครั้ง เธอก็ได้เปลี่ยนคำพูดไป บอกไปว่าความจริงแล้วเธอยังไม่ได้กินมื้อเช้ามา แล้วยังพูดออกมาได้อย่างน่าสงสาร น่าสงสารเอามากๆ

หลังจากนั้นแล้ว...หานชิงวางอาหารมากมายลงบนโต๊ะด้านหน้าเธอ แล้วยังสั่งเธอว่าจะต้องกินมันให้หมด

“เยอะขนาดนี้ จะกินให้หมดได้ยังไงกัน?” เสี่ยวเหยียนกู่ร้องอยู่ในใจออกมาไม่หยุด ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ เธอก็คงไม่พูดออกมาหรอกว่าตัวเองยังไม่ได้กินมื้อเช้า

“กินเสร็จ เดี๋ยวก็อย่าเป็นลมเป็นแล้งไปอีกล่ะ”

ช่วยไม่ได้ เสี่ยวเหยียนไม่กล้าขัดคำสั่งของเขา ทำได้แค่เพียงยัดอาหารเข้าปากไม่หยุด แต่ความจริงแล้วเขาก็หิวมากเหมือนกัน แล้วอีกอย่างอาหารมื้อนี้ก็เป็นมื้อเช้าจากความรักของแฟนหนุ่มมั้ยล่ะ? เสี่ยวเหยียนก็เลยกินจนหนำใจสุดๆ

หลังจากที่กินเสร็จ ท้องก็ป่องออกมาเล็กน้อย เธอเอนไปพิงข้างหลัง อดไม่ได้ที่จะลูบท้องตัวเอง สีหน้าดูทรมานออกมาเล็กน้อย

“กินอิ่มไปหรือเปล่า?” หานชิงขมวดคิ้วเครียดแล้วเอ่ยถามออกมา

เสี่ยวเหยียนกำลังจะพูดว่าไม่ออกไป ผลสุดท้ายพออ้าปากก็เรอออกมา เธอช็อกไปทันที แข็งค้างอยู่ตรงที่เดิม นั่งเบิกตากว้างอย่างไม่อยากที่จะเชื่ออยู่ตรงนั้น

เมื่อกี้นี้...เสียงนั้นเป็นเสียงที่เธอหลุดออกมา???? เธอมาหลุดเสียงน่าอายอย่างนี้ต่อหน้าหานชิงได้ยังไงกัน

หลังจากที่ได้สติกลับมา เสี่ยวเหยียนก็ยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองเอาไว้ แทบไม่กล้าไปจ้องตาของหานชิงเลย

แต่ก็ค่อยๆเปลี่ยนไปช้าๆ เธอนึกถึงคำพูดพวกนั้นที่หานชิงพูดกับเธอเมื่อกี้นี้ขึ้นมาอีกครั้ง แล้วยังมีจูบนั้นอีก เขาบอกให้เธอไม่ต้องระมัดระวังขนาดนั้น เธอได้ยินมันจริงๆ

บางที เธอก็ลองแก้ไขตัวเองดูสักหน่อยก็ได้?

คิดถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนทำหน้าด้านกระแอมออกไปเบาๆ มองหานชิงไปอย่างไร้เดียงสา “คุณนั่นแหละผิด ที่ให้ฉันกินจนอิ่มเหมือนท้องจะแตก”

ความหมายก็คือ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณสั่งให้ฉันกินเยอะไป ฉันจะหลุดเสียงน่าอายอย่างนั้นออกไปได้ยังไง

ในตอนที่ได้ยินหญิงสาวกู่ร้องอย่างนี้ออกมา หานชิงก็นิ่งตะลึงไปเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปทางเธอ

หญิงสาวสวมเสื้อเชิ้ตของเขานั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะอาหาร เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่มาก สวมอยู่บนร่างของเธอจึงดูหลวมไป สองมือวางลงไปบนหน้าขา จับชายเสื้อตัวเองด้วยความประหม่า แสงด้านนอกหน้าต่างสะท้อนกับมุมที่มองเข้ามาพอดี ใบหน้าขาวของเธอประดับไปด้วยสีชมพูจางๆ ในตอนที่มองเขาในดวงตาก็เหมือนกับว่ามีประกายออกมา

เกินที่จะบรรยายได้ ริมฝีปากบางของหานชิงแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย “อืม ฉันผิดเอง งั้นก็ไปออกกำลังกายช่วยย่อยกันหน่อย?”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในตอนที่ได้ยินสองคำนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็คิดบิดเบี้ยวเกินที่จะบรรยายได้ ใบหน้าก็แดงออกมาทันที แต่เธอก็รู้ว่าที่หานชิงพูดออกมานั้นมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด เพียงแต่รูปแบบความคิดของเธอจู่ๆก็บิดเบี้ยวไปก็เท่านั้นเอง

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็โคลงหัวออกมาทันที สลัดความคิดผิดปกติในหัวเหล่านั้นออกไป จากนั้นก็พยักหน้าออกไปอย่างแน่วแน่ “ดีเลย”

ทั้งสองคนก็ได้ออกไปเดินเล่นด้วยกัน

ที่นี่เป็นที่ที่คึกคักเจริญรุ่งเรือง แต่หลังจากที่ที่แห่งนี้ได้ถูกซื้อมาสร้างเป็นวิลล่า ก็ได้จัดทำระบบรักษาความปลอดภัยเรียบร้อย นอกจากคนที่อยู่ที่นี่แล้วคนอื่นๆปกติแล้วก็จะไม่สามารถมาทำอะไรซี้ซั้วที่นี่ได้ ในตอนนั้นที่เสี่ยวเหยียนมาก็เพราะการ์ดรักษาความปลอดภัยจำเธอได้ ถึงได้ปล่อยให้เธอได้เข้ามา

เพราะว่าเป็นวันอาทิตย์ หลายคนก็กำลังพักผ่อนกันอยู่ เส้นทางที่เงียบสงัดข้างๆก็ล้วนแล้วแต่จะปลูกต้นไม้ใบหญ้าอยู่เต็มไปหมด อากาศดีมากๆ จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ได้พบว่าไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนก็มีคนมาวิ่งกัน เดิมทีเธอคิดว่าเวลานี้ควรจะไม่มีใครมาวิ่งแล้วเสียอีก แต่นึกไม่ถึงว่าหลังจากที่เธอกับหานชิงออกมากันเพียงไม่นาน ก็เจอกับคนที่วิ่งไปวิ่งมาอยู่หลายคน และก็ยังมีบางคนที่กำลังเตรียมออกเดินทางอยู่ด้วยเหมือนกัน

เธอห่อเหี่ยวใจขึ้นมาเล็กน้อย วิ่งออกกำลังกายไม่ใช่ว่าควรมาวิ่งให้เช้าหน่อยหรือไง? เวลานี้ไม่ร้อนหรอ? กำลังคิดอยู่นั้นเอง ชายวัยกลางคนที่อ้วนลงพุงคนหนึ่งก็วิ่งมาเข้ามา เสี่ยวเหยียนมองรูปร่างเขาไปแวบนึง ก็ได้หดตัวมาหลบอยู่ข้างๆหานชิงไปตามสัญชาตญาณ เพื่อเว้นช่องทางให้เขา