เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1175

บทที่1174 ใครจะบอกชัดได้

หลินสวี่เจิ้งรู้เรื่องที่เสี่ยวเหยียนกับหานชิงทั้งสองคนคบกัน แล้วยังรู้มาจากทางประธานเฉินอีก

เจอกันในตอนที่ทั้งสองฝ่ายกำลังดื่มชา เดิมทีเพียงแค่จะพยักหน้าทักทายกัน มากสุดก็พูดคุยกันไม่กี่ประโยค แต่หลังจากที่ประธานเฉินเจอหลินสวี่เจิ้ง ก็นึกถึงหญิงสาวคนนั้นที่อยู่กับหานชิงเมื่อก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้ เขารู้ความสัมพันธ์ของหลินสวี่เจิ้งกับหานชิง ก็เลยอยากเข้าไปเม้าท์มอยด้วยสักหน่อย

ก็คนมั้ยล่ะ ถึงวัยกลางคนแล้วก็ไม่มีการแสวงหาอะไร อันที่จริงครอบครัวของเขาก็สุขสมบูรณ์ ลูกชายลูกสาวครบแล้ว นอกจากยังจะต้องลดไขมันทั้งร่างลงหน่อย เขาในตอนนี้เพียงแค่สนุกกับการเม้าท์มอยเท่านั้น

ดังนั้นแล้วในตอนที่เห็นหลินสวี่เจิ้ง ประธานเฉินก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปพูดกับเขา เห็นท่าทางไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์เท่าไหร่นักของหลินสวี่เจิ้งแล้ว ประธานเฉินก็ลูบมืออย่างมีความสุขแทบไม่ไหวออกมา พร้อมทั้งรีบพูดออกมาทันที

“ประธานหลิน ถึงแม้ว่าคุณจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับประธานหานที่สุด แต่ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องที่คุณยังไม่รู้อยู่เหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ”

หลินสวี่เจิ้งแสดงสีหน้าสีหน้างงงวยสุดๆ ไม่เข้าใจเลยว่าตาเฉินกำลังมีความสุขอะไรอยู่ แต่คนเจนโลกก็ยังคงเป็นคนเจนโลกอยู่วันยังค่ำ เขาเองก็ไม่ได้รีบร้อน ทำเพียงยิ้มจางๆไม่พูดอะไรมองประธานเฉินไปอย่างนั้น รอให้เขาพูดเฉลยความจริงออกมาเองอยู่เงียบๆ

และก็เป็นไปอย่างที่คิด เห็นหลินสวี่เจิ้งไม่ถามออกมา เพียงไม่นานตาเฉินก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ ทนรออวดเขาอยู่ไม่หวั่นไม่ไหว

“คนที่บ้านผมต้องการให้ผมไปวิ่งออกกำลังกายทุกวันใช่มั้ยล่ะครับ? อยากให้ผมไปลดเนื้อไขมันบนร่างพวกนี้ลง ทุกเช้าก็เลยให้ผมหาเวลาออกไปวิ่ง แต่ตอนกลับผมก็เจอกับประธานหาน คุณลองเดาดูสิว่าผมเห็นกับอะไรเข้า?”

หลินสวี่เจิ้งยังคงนิ่งอยู่ดังเดิม

ภายในใจก็อยากรู้สุดๆ เห็นอะไร ถึงได้ทำให้เขาประหลาดใจได้ขนาดนี้กัน? หรือว่าข้างตัวหานชิงจะมีผู้หญิงอีกคนเพิ่มมางั้นหรอ?

“หานชิงจะอยู่กับสาว”

ได้ยินอย่างนั้น หลินสวี่เจิ้งเลิกคิ้วออกมา “สาว?”

นึกไม่ถึงว่าจะถูกเขาจะเดาได้ถูกต้องว่ามันเกี่ยวกับผู้หญิง

และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในตอนที่พูดคำว่าสาวออกมา ตรงหน้าของหลินสวี่เจิ้งก็ได้ปรากฏร่างอันคุ้นเคยร่างหนึ่งออกมา เกี่ยวข้องกับหานชิง อีกทั้งยังสามารถทำให้เขาใส่ใจได้ และก็เป็นคนที่เขาหลินสวี่เจิ้งรู้จักด้วยอยู่คนนึง

“ใช่แล้ว เป็นสาวน้อย คาดว่าคงอายุมากกว่าลูกสาวผมอยู่เล็กน้อย คุณว่าอย่างท่านประธานหานเมื่อก่อนนี้ผมก็คิดว่าชาตินี้เขาคิดจะปล่อยให้เตียงว่างไปตลอดชีวิตแล้วใช่มั้ยล่ะครับ? แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะไร้ยางอายได้อย่างนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าจะลงมือกับผู้หญิงได้” พูดจบ ประธานเฉินก็ยังส่ายหน้าออกมาไม่หยุด ส่งเสียงจุ๊ๆออกมา

ฟังมาจนถึงตรงนี้แล้ว หลินสวี่เจิ้งก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ตาเฉิน คุณพูดอย่างนี้ต่อหน้าเขา?”

ใบหน้าของประธานเฉินได้แสดงสีหน้าตื่นตกใจออกมา

“นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง? ผมจะอยากวอนหาเรื่องตายไปพูดต่อหน้าเขาไปทำไมกัน? ให้ความกล้าผมมาสักสิบผมก็ไม่กล้าพูดอยู่แล้ว ผมเพียงแค่คิดไม่ถึงว่าหาสาวสักคนมาได้ คุณว่าหญิงสาวคนนี้จะต้องเสน่ห์แรงมากเลยใช่มั้ย? ไม่อย่างนั้นแล้วต้นปรงแก่ที่ไม่ออกดอกมาเป็นหมื่นปีทำไมจู่ๆถึงได้บานออกมาได้ล่ะ? แปลกมากเลยจริงๆ”

“เรื่องของโชคชะตา” หลินสวี่เจิ้งยกแก้วน้ำชาขึ้นมา ค่อยๆจิบไปอย่างละเมียดละไม เอ่ยพูดเสียงเรียบออกมา “ใครจะบอกชัดเจนได้ สาวน้อยก็ดี หญิงสาวที่โตเต็มที่เองก็ช่าง ขอเพียงแค่เป็นโชคชะตาของหานชิงเขา จะต้องถูกต้องอยู่แล้ว”

“เฮ้ คุณพูดอย่างนี้มามันก็ใช่ แต่ทำไมคุณถึงได้นิ่งกว่าที่ผมคิดเอาไว้ล่ะ? ต้นปรงแก่ออกดอก คุณไม่ควรประหลาดใจมากๆเลยหรือไง?”

ได้ยินแล้ว หลินสวี่เจิ้งยิ้มจางๆออกมา วางแก้วชาในมือลง “บางทีก็อาจจะเป็นเพราะว่า ผมพอจะคาดเดาได้ว่าพวกเขาทั้งสองคนจะคบกันอยู่แล้ว?”

ตาเฉินร้องเสียงดังอย่างไม่พอใจออกมาทันที กล่าวโทษหลินสวี่เจิ้งว่าใจร้าย เดิมทีเขาก็รู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถึงออกมาสักคำเดียว ทำร้ายกันเสียจนเขาคิดว่าตัวเองเหมือนกับว่าได้เบาะแสสำคัญอะไรมาแล้วกำลังคุยโวอย่างไม่กระดากอายอยู่นั่น

“เห็นประธานเฉินดูสนุกมากเลยไม่ใช่หรือไง? ไม่กล้าขัดออกไป ก็เลยให้คุณได้ตื่นเต้นอีกสักหน่อย”

ตาเฉิน “...”

ความรู้สึกที่ไม่อาจเป็นเพื่อนดีๆกันได้แล้ว การที่ความสัมพันธ์ของหานชิงและหลินสวี่เจิ้งพวกเขาทั้งสองคนนี้ดีที่สุดไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลเลย ทั้งสองคนก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนดีอะไรเลย! เฮอะ!