เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1184

บทที่1184 ทำคลอด1

พอโดนเหลนรักทักท้วงแบบนี้ คุณท่านยู่ฉือก็ดึงสติกลับมาได้ เขาจึงรีบเร่งเหลนของเขาทันที “งั้นพวกเราไปกันตอนนี้เลย?”

“ครับ!”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความถามทางส้งอาน จากนั้นจึงพาคุณท่านยู่ฉือออกไปพร้อมกัน

กลางดึกแบบนี้ เสี่ยวเหยียนที่นอนสะลึมสะลือ รู้สึกถึงแรงสั่นจากใต้หมอน

โทรศัพท์หรอ? เสี่ยวเหยียนที่เหนื่อยไม่ไหว ทั้งที่รับรู้ถึงแรงสั่น แต่ร่างกายก็ไม่ตอบสนองอะไรเลย

โทรศัพท์สั่นอยู่สักพักก่อนจะหยุดไป แต่ผ่านไปไม่นานก็เริ่มสั่นอีกครั้ง เสี่ยวเหยียนล้วงมือเข้าไปใต้หมอนอย่างฝืน แล้วรับสาย

“ฮัลโหล......”

เสียงของเธอฟังแล้วเหมือนคนไม่มีแรง ง่วงอย่างไม่ไหว

“น้าเสี่ยวเหยียน!” เสียงของเสี่ยวหมี่โต้วดังมาจากปลายสายอย่างชัดเจน เสี่ยวเหยียนขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว : “เสี่ยวหมี่โต้ว? กลางดึกแบบนี้ ทำไมถึงโทรมาหาน้าครับ? มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?”

“คือคือ น้าเสี่ยวเหยียนครับหม่ามี๊จะคลอดแล้ว!”

“อื้ม......ใครจะคลอดแล้วนะครับ? เกี่ยวอะไรกับน้า......”ยังไม่ทันจะพูดจบ เสี่ยวเหยียนนิ่งไปแป๊ปหนึ่ง แล้วความง่วงก็หายไปในพริบตา เธอเบิกตากว้างทั้งสองข้างก่อนจะกระโดดลุกขึ้นนั่งบนเตียง “มู่จื่อจะคลอดแล้ว?”

“ครับครับ ใช่ครับน้าเสี่ยวเหยียน~ตอนนี้พวกเราอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วครับ ผมโทรบอกคุณน้า แล้วครับ ให้เขาไปรับคุณน้ามานะครับ”

แม้ในใจจะมีคำถามเป็นหมื่น แต่ทีนี้เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกรีบร้อนกว่าเดิม ได้แต่ตอบว่า : “โอเคครับ เดี๋ยวน้ารีบไปครับ”

พอวางโทรศัพท์ลง เสี่ยวเหยียนรีบดึงผ้าห่มออกกระโดดลงจากเตียงแล้วเปลี่ยนชุดนอน จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์แล้วเปิดประตูห้อง อาจจะเพราะเธอเสียงดังเกินไป ในตอนที่เปิดประตูประตูห้องข้างๆก็เปิดออกเช่นกัน หลัวหุ้ยเหม่ยหรี่ตาที่ง่วงจ้องมองมายังเธอ

“เหยียนเหยียน ดึกป่านนี้ยังไม่นอนทำอะไรอยู่?”

“แม่คะ?” เห็นหลัวหุ้ยเหม่ยยืนอยู่ตรงนั้น เสี่ยวเหยียนรู้สึกผิดขึ้นมาทันที : “หนูเสียงดังจนแม่ตื่นหรอคะ? ขอโทษนะคะ แม่กลับไปนอนต่อเถอะค่ะ หนูออกไปแป๊ปหนึ่ง”

“ทำไมหล่ะ?” หลัวหุ้ยเหม่ยขมวดคิ้วแล้วเดินออกมา

“มู่จื่อจะคลอดแล้ว ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแล้วค่ะ”

“มู่จื่อจะคลอดแล้ว?” หลัวหุ้ยเหม่ยรู้สึกตกใจ : “ไม่ใช่อีกสองวันหรอ? ทำไมคลอดกะทันหันหล่ะ?”

เสี่ยวเหยียนส่ายหัว : “หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เมื่อกี้เสี่ยวหมี่โต้วเพิ่งโทรมา หนูลงไปก่อนนะคะแม่”

“เดี๋ยวก่อนดึกดื่นแบบนี้ผู้หญิงตัวคนเดียวออกไปไม่ปลอดภัย เดี๋ยวแม่ไปเปลี่ยนเสื้อแล้วไปด้วยกันดีกว่า”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่!” เสี่ยวเหยียนห้ามเธอเอาไว้ พร้อมอธิบาย : “เดี๋ยวจะมีคนมารับหนูค่ะ แม่ไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

พอลูกสาวพูดแบบนี้ หลัวหุ้ยเหม่ยเข้าใจขึ้นมาทันที เธอพยักหน้า “ก็ได้ ลูกกะเวลาแล้วค่อยลงไปนะ เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว”

เสี่ยวเหยียนดูเวลา ก่อนจะพบว่าตอนนี้ตีสามกว่าแล้ว ถึงลงไปตอนนี้ก็น่าจะได้รออีกสักพัก

ท้ายสุดในเวลาที่กำลังรอลงตึกหลัวหุ้ยเหม่ยก็มานั่งเป็นเพื่อนเสี่ยวเหยียนอยู่ที่ห้องรับแขก เข็มนาฬิกาในห้องรับแขกดังติ๊กตอกแล้วเดินต่อไป ในคืนที่เงียบสงบแบบนี้ยิ่งดังเป็นพิเศษ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสี่ยวเหยียนที่เร่งให้หลัวหุ้ยเหม่ยให้กลับไปนอนต่อ แต่หลัวหุ้ยเหม่ยกลับไม่ยอม จะอยู่นั่งเป็นเพื่อนเธอให้ได้

ช่วยไม่ได้ เสี่ยวเหยียนจึงไม่ได้ว่าอะไรต่อ

ในที่สุด โทรศัพท์ของเสี่ยวเหยียนก็สว่างขึ้น เป็นสายจากหานชิงที่โทรเข้ามา

เสี่ยวเหยียนรับลุกขึ้นยืนแล้วรับสาย : “ฮัลโหล?”

“ฉันถึงด้านล่างตึกแล้ว เตรียมตัวเสร็จหรือยัง?”

“อื้ม ฉันลงมาเดี๋ยวนี้เลย” หลังจากที่เสี่ยวเหยียนกดวางสายก็หันไปหาหลัวหุ้ยเหม่ย : “แม่กลับไปนอนเถอะค่ะ หานชิงรออยู่ด้านล่างแล้ว”

หลัวหุ้ยเหม่ยเดินมาหยุดที่ริมหน้าต่าง ผลักบานหน้าต่างออกไปแล้วดู เป็นรถคันที่คุ้นเคยคันนั้น เธอถึงจะวางใจแล้วพยักหน้าไปทางเสี่ยวเหยียน : “ ได้ งั้นลูกไปเถอะ แม่จะกลับไปนอนต่อแล้ว เดินทางปลอดภัยนะ”

“ค่ะแม่!” เสี่ยวเหยียนผลักประตูออก แล้วเดินลงตึกไป