เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1186

บทที่1186 เสี่ยวโต้วหยา

ที่จริงทุกคนรู้อยู่แล้วว่า ลูกคนนี้เป็นลูกผู้หญิง

ทว่า วันนี้ที่ได้ยินคุณหมอมาบอกเรื่องน่ายินดีนี้ด้วยตัวเองนั้น ในใจก็อดที่จะมีความสุขไม่ได้อยู่ดี

โดยเฉพาะคุณท่านยู่ฉือ เพราะเขาเหงามาเกือบทั้งชีวิต ตอนนี้มีเหลนสาวเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนแล้ว อย่าให้พูดเลยว่าในใจของเขามีความสุขแค่ไหน

หลังจากที่ได้ยินคุณหมอบอกเรื่องที่น่ายินดีนี้ คุณท่านยู่ฉือก็ปรบมือขึ้นมารัวๆ

“ดี!”

ส้งอานที่อยู่ข้างๆ เมื่อเห็นกิริยาของพ่อตัวเองก็อดไม่ได้ที่จะขึงตาใส่ แล้วพูดขึ้นเสียงเบาว่า “อย่าทำอะไรปุบปับตามใจตัวเองเหมือนเด็กสิคะ พ่อเป็นเด็ก ป.2 เหรอคะ?”

คุณท่านยู่ฉือที่จู่ๆก็โดนดุ ก็ลูบจมูกของตัวเอง เขาทำอะไรผิดเหรอ? เขาก็แค่ดีใจที่หลานสะใภ้คลอดแล้วนิ แค่พูดดีใจและชื่นชมนิดหน่อยก็ไม่ได้เหรอ? ลูกสาวคนนี้ของเขาเข้มงวดและดุเสียจริง!

ทว่า ตอนนี้ความดีใจนั้นมีมากกว่าสิ่งใดในโลก ไม่นานคุณท่านยู่ฉือก็ลืมเรื่องที่ลูกสาวดุเขา

เสียงร้องที่คมชัดของทารกดังออกมาจากห้องคลอด

ส้งอานอดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปาก “ดูท่าแล้วยัยเด็กนี่จะทำให้มู่จื่อวุ่นวายไม่ใช่น้อยเลย”

หลังจากที่คุณหมอได้ยิน ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ แล้วพูดขึ้นว่า “ไม่หรอกครับ เด็กคนนี้มีดวงตาที่กลมโต รู้สึกมีพลังตั้งแต่แรกเห็น แข็งแรงมาก พวกคุณวางใจได้เลยครับ”

แม้จะว่ากันว่า ในห้องคลอดนั้นแค่คลอดทารกน้อยๆคนหนึ่ง ทว่าหานมู่จื่อนั้นแทบล้มทั้งยืน เธอนอนอยู่ในนั้น แม้แต่แรงที่จะลืมตายังไม่มีเลย

เมื่อเธอนึกถึงบางสิ่ง ริมฝีปากซีดก็เผยรอยยิ้มออกมา

ตอนที่เพิ่งคลอดเด็กออกมา เธอเหนื่อยจนไม่มีแรงพูด คุณหมออุ้มทารกมาตรงหน้า เพื่อให้เธออุ้ม น่าเสียดายที่เธอนั้นไม่มีเรี่ยวแรงเลย แม้แต่แรงที่จะลืมตายังไม่มี

คุณหมอจึงอุ้มทารกไปยืนอยู่ตรงหน้าเย่โม่เซิน ใครจะไปรู้ว่าเย่โม่เซินนั้นจะย่นจมูก แล้วพูดขึ้นเสียงต่ำว่า “ผมจะไปดูภรรยาของผมก่อนครับ”

คุณหมอ：“……”

ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรไป ไม่ว่าอย่างไรทารกนี้ก็เป็นลูกสาวของเขานะ ทำไมถึงแสดงความรังเกียจออกมาได้ชัดเจนมากขนาดนี้เลย? ทว่าเย่โม่เซินไม่สนว่าพวกเขาจะคิดอย่างไร เขาเข้าไปจับมือของหานมู่จื่อแน่น ก้มตัวลงไปเช็ดหยาดเหงื่อบนหน้าผากของเธอ จากนั้นก็บรรจงจูบลงไปบนหน้าผาก

“ขอบคุณนะที่รัก”

หานมู่จื่ออยู่ในอาการที่เหนื่อยล้า ก็รู้สึกอุ่นๆที่หน้าผาก และตามมาด้วยเสียงนุ่มๆของเย่โม่เซินลอยเข้าไปในหูของเธอ

แม้จะเหนื่อย แต่ในตอนนี้นั้น เธอรู้สึกทุกอย่างนั้นคุ้มค่า

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ในใจของหานมู่จื่อก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

แม้จะรู้ว่าทารกเป็นลูกของเธอและเย่โม่เซิน แต่เรื่องที่เย่โม่เซินให้ความสำคัญกับเธอเป็นที่หนึ่งในใจนั้น คุ้มค่าแก่ให้เธอดีใจจริงๆ

และเย่โม่เซินปลอบโยนภรรยาของตัวเองเสร็จ ถึงจะไปอุ้มลูกสาวของตน

มีสามีแบบนี้ เธอยังมีอะไรต้องเสียดายอีก? ความทุกข์และความลำบากที่เคยประสบ ถือว่าเป็นการทุกข์ก่อนแล้วจึงสุข

ไม่นาน หานมู่จื่อก็ย้ายจากห้องคลอดไปยังห้องพักฟื้นปกติ คุณหมดจัดการล้างตัวทุกอย่างให้กับทารกเสร็จสรรพ จากนั้นก็พาเด็กมาหาหานมู่จื่อ ให้เด็กนอนอยู่ข้างๆเธอ

เด็กทารกตัวขาว นอนอยู่ตรงนั้นอย่างน่าเกลียดน่าชัง มือเล็กสองข้างกำแน่นเป็นกำปั้นสีชมพูเล็กๆ กำลังหลับตาอยู่ในห้วงนิทรา

คนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนล้อมเตียงผู้ป่วย ทุกคนนั้นต่างก็พากันจ้องมองไปยังเด็กน้อย