เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1187

บทที่1187 มีคนคอยอยู่เคียงข้าง

ทุกคนรายล้อมเสี่ยวโต้วหยาไว้อย่างร่าเริง

เสี่ยวเหยียนที่ยืนอยู่ข้างๆเมื่อเห็นเสี่ยวโต้วหยาตัวสีชมพู ท่าทางน่ารักแบบนี้ เธอก็รู้สึกชอบมาก เธอยื่นมือออกไปเขี่ยกำปั้นเล็กของทารกน้อยบ่อยๆ แค่ได้จับก็รู้สึกมีความสุขแล้ว เธอทำแบบนั้นเรื่อยๆอย่างมีความสุข

และหานชิงที่อยู่ข้างๆก็สังเกตเห็นการกระทำของเสี่ยวเหยียน รูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์และน่ารักแบบนี้ ทำให้แววตาที่เย็นชาของเขาค่อยๆมีรอยยิ้มออกมา

หานมู่จื่อที่นอนอยู่บนเตียงในตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป จู่ๆก็มีความคิดร้ายๆขึ้นมา มองดูเสี่ยวเหยียนแล้วถามขึ้นว่า “ลูกสาวของฉันน่ารักใช่ไหมล่ะ?”

เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อ แค่ดีใจที่เธอคลอดลูกสาวออกมา จึงพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “แน่นอนสิ เสี่ยวโต้วหยาน่ารักมากเลย เธอดูมือน้อยๆ และหน้ากลมๆนี้สิ โอ้ย นุ่มนิ่มเกินไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะทำให้หลานเจ็บ ฉันอยากอุ้มหลานมากจริงๆ”

ทว่าทารกแรกเกิดนั้นตัวเล็กและนุ่มนิ่มมากจริงๆ เสี่ยวเหยียนไม่เคยเป็นแม่คนมาก่อน จึงไม่กล้าที่จะอุ้มเสี่ยวโต้วหยาไปเรื่อย กลัวจะทำให้เด็กเจ็บ

“ไม่เป็นไร เธอลองอุ้มดูได้”

เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าไปมา “ไม่เอาๆ ตอนนี้ยังไม่รีบ ให้หลานโตขึ้นอีกหน่อยฉันค่อยอุ้ม ใช่ว่าในอนาคตจะไม่มีโอกาสอุ้มเสียหน่อย”

“ถ้าชอบขนาดนี้ เธอก็รีบๆมีของตัวเองสิ”

พูดจบ หานมู่จื่อก็ตั้งใจหันไปมองที่พี่ชายของตัวเอง

เมื่อสักครู่เสี่ยวเหยียนยังมีความสุขอยู่เลย พอตอนนี้ก็ตัวแข็งทื่อ เธอเบิกตาโตแล้วจ้องไปยังหานมู่จื่อ ทำไมเธอถึงตั้งใจพูดถึงเรื่องนี้? ตอนนี้มีคนมากมายอยู่ด้วยนะ?

เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าหานชิงคิดอย่างไร ทว่าในตอนนี้มีคนมากมายขนาดนี้ แก้มของเธอนั้นแดงก่ำ เธอไม่กล้าแม้แต่หันไปมองหานชิง

ทว่าหานชิงนั้นกำลังปกป้องเธอ เขามองค้อนใส่หานมู่จื่อเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นเสียงเบาว่า “เพิ่งคลอดเสร็จก็มีแรงมาแซวคนอื่นแล้ว? ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เหนื่อยเลยนะ”

หานมู่จื่อกะพริบตา แล้วจับมือของเย่โม่เซินแน่น “มีคนคอยอยู่เคียงข้างฉัน ฉันจะไปเหนื่อยอะไร?”

ในตอนที่จับมือเย่โม่เซินแน่น หานมู่จื่อเหมือนรู้สึกอะไรได้ เธอจึงหันไปมอง ถึงเห็นว่าตรงที่ตัวเองจับนั้นเป็นแผลของเย่โม่เซินพอดี

ที่จริงก็ไม่ได้เป็นแผลที่ใหญ่อะไร เพียงแค่รอยฟันที่หานมู่จื่อทิ้งไว้เมื่อสักครู่ ดูแล้วรอยเหมือนจะลึกมาก แถมเลือดยังไหลอีกด้วย

ก่อนหน้านี้หานมู่จื่อได้ยินคุณหมอถามเย่โม่เซินว่าจะให้ทำแผลให้เขาไหม ทว่าเย่โม่เซินนั้นกลับไม่สนใจและข้ามผ่านมันไป ตอนนี้…….หานมู่จื่อรีบชักมือออกมาด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนก มองดูรอยฟันที่ลึกนั้นแล้ว ก็รู้สึกเป็นห่วง

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มันไม่เจ็บเลยสักนิด”

จะไม่เจ็บได้อย่างไร? หานมู่จื่อคงจะเชื่อเขาอยู่หรอก รอยลึกขนาดนี้ยังบอกว่าไม่เจ็บ ยังจะมาโกหกเธออีก?

“นายเห็นฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง?”

ทุกคนเห็น จู่ๆสองสามีภรรยาก็คุยกันขึ้นมา ส้งอานจึงส่งสายตาให้คนรอบๆ ทุกคนจึงถอยออกไปอย่างเงียบๆ

“ใครเห็นเธอเป็นเด็กสามขวบกัน?”เย่โม่เซินยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แล้วเอามือข้างที่บาดเจ็บห้อยไว้ข้างหลัง “เป็นผู้ชายต้องไม่โอดครวญว่าเจ็บ แผลเล็กแค่นี้ฉันยังทนได้ ทว่าที่รักน่ะสิ วันนี้เหนื่อยมากแล้ว”

ถ้าบอกว่าไม่ซาบซึ้งก็คงจะเป็นการโกหก

ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน วัยสาวแรกแย้ม หรือเธอในตอนนี้ ยิ่งไปกว่านั้นคือตอนที่มีผมหงอกเต็มหัวแล้ว เธอก็รับไม่ไหวกับการกระทำที่อบอุ่นและนุ่มนวลแบบนี้ของคนที่ตนรัก

เหมือนกับตอนนี้ แม้ว่าหานมู่จื่อจะเจ็บมากในตอนคลอดลูก แต่ว่าตอนนี้ในใจนั้นมีความพึงพอใจอย่างมาก

ความรู้สึกแตกต่างจากตอนที่คลอดเสี่ยวหมี่โต้วอย่างสิ้นเชิง