เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1188

บทที่1188 ตั้งชื่อ

ตามความหมายของส้งอานคือ ไม่แนะนำให้หานมู่จื่อให้นมแม่กับเสี่ยวโต้วหยา เพราะถ้าให้นมแม่เองเธอก็ต้องตื่นบ่อยๆในเวลากลางคืน รวมทั้งตอนกินข้าวอยู่ก็อาจจะต้องให้นมลูก มันวุ่นวาย และลำบากตัวเธอเอง

ส้งอานก็เลยแนะนำให้หานมู่จื่อให้นมผงแทน ถ้าเป็นเช่นนี้เธอก็จะมีเวลาพักผ่อน ให้เย่โม่เซินไปเป็นมนุษย์พ่อเลี้ยงลูกอ่อน

หานมู่จื่อรู้ว่าส้งอานหวังดีกับเธอ ทว่าก่อนหน้านี้กับเสี่ยวหมี่โต้วเธอก็เลี้ยงด้วยนมแม่ ตอนนี้ลูกคนที่สองเธอก็จะเลี้ยงด้วยนมแม่เช่นกัน เธอก็เลยไม่ได้ทำตามคำแนะนำ

“ไม่เป็นไรค่ะ ถึงกินลูกก็กินได้ไม่นาน ให้ลูกกินนมแม่นี่แหละค่ะ”

ส้งอานกะพริบตา “เธอคิดไว้แล้ว?”

“ค่ะ”

“โอเค”ส้งอานหันไปมองเย่โม่เซินที่อยู่ข้างๆ “ถึงแม้จะให้นมแม่ แต่นายที่เป็นพ่อของลูกก็ต้องช่วยๆกันนะ ดูแลภรรยาที่เพิ่งคลอดดีๆ เข้าใจไหม? ผู้หญิงหลังคลอดเป็นโรคซึมเศร้าได้ง่าย เมื่อเด็กร้องไห้หรือต้องการอะไรในยามดึกก็ต้องลุกขึ้นมาช่วยนะ!”

ที่จริง ถึงส้งอานไม่พูดเย่โม่เซินก็ทำได้อยู่แล้ว

เพราะเมื่อคืนเธอเหนื่อยมาก จากนั้นตอนที่เธอรู้สึกสะลึมสะลือก็เหมือนได้ยินเสียงลูกร้องไห้ เธอจึงตื่นขึ้นมา ก็พบกับเย่โม่เซินที่หันมาบอกเธอให้เงียบ จากนั้นเขาก็อุ้มลูกแล้วเดินออกไป

ท้ายที่สุดไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาอุ้มลูกผิดท่าหรืออะไร เพราะเสี่ยวโต้วหยายิ่งร้องดังขึ้น ร้องจนทำให้ชายหนุ่มผู้เป็นพ่อทำอะไรไม่ถูก และไม่รู้ว่าควรปลอบอย่างไร

ที่หานมู่จื่อได้ยินก็คือเสียงปลอบที่เงอะงะ “อย่าร้องนะ ไม่ร้องนะครับ…….”

เธอจึงเอาผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นมานั่ง แล้วยื่นมือไปทางเย่โม่เซิน “คงจะหิวแหละ ส่งลูกมาให้ฉันสิ”

เย่โม่เซินเลิกคิ้วขึ้น เพราะหานมู่จื่อเพิ่งพักผ่อนได้ไม่นาน เขากังวลว่าเด็กตรงหน้าจะรบกวนภรรยาของตน

“เธอเป็นลูกสาวของนายนะ อย่าไปคิดมาก รีบส่งลูกมาเร็ว”

เย่โม่เซินทำได้เพียงส่งลูกให้หานมู่จื่ออย่างระมัดระวังโดยไม่มีทางเลือก หานมู่จื่อก็รับลูกมาแล้วให้นมลูก และมองไปยังเขาอย่างเคืองๆ

“นายคิดยังไง?”

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปาก แล้วเหลือบมองหานมู่จื่อครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้ตอบอะไรไป

ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาฝึกและเตรียมความพร้อมไว้แล้วแท้ๆ ไปเรียนคอร์สเลี้ยงลูกต่างๆกับหานมู่จื่อ แม้ในตอนที่เรียนจะถูกดุและวิจารณ์อยู่บ่อยครั้ง ทว่าสุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี

ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับเหตุการณ์จริง ถึงรู้ว่ามันไม่ง่ายเลย

เพราะเด็กจำลองที่ใช้ในการเรียนนั้นขยับไม่ได้ แต่ตอนที่เขาอุ้มเสี่ยวโต้วหยาในเมื่อสักครู่นั้น เขารู้สึกแข็งทื่อไปทั้งตัวเลย

เพราะเสี่ยวโต้วหยานั้นนุ่มนิ่มและเล็กกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก ตัวเล็กจนมือใหญ่ของเขาไม่สามารถรองรับได้ และตัวนุ่มนิ่มจนรู้สึกว่าถ้าเขาออกแรงนิดหนึ่งก็จะทำให้ลูกสาวช้ำได้

เพราะฉะนั้นเย่โม่เซินก็เลยต้องระมัดระวัง มือไม้ทำอะไรไม่ถูก

ที่แท้เสี่ยวโต้วหยาก็หิวแล้วจริงๆ หลังจากที่ได้กินนมแม่ก็หยุดร้องไห้ ในห้องนั้นตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงทารกที่กำลังดูดนม เวลาค่อยๆล่วงเลย เสี่ยวโต้วหยากินอิ่มก็ค่อยๆหลับไป

หานมู่จื่อวางลูกลงข้างๆตัวเอง เย่โม่เซินที่อยากจะเข้าไปหาก็รับรู้ถึงสัญญาณเตือนจากสายตาของเธอ เขาจึงทำได้เพียงหยุดการกระทำไป

เขาถูกรังเกียจแล้ว

เพราะไม่ดูแลลูกดีๆ หานมู่จื่อกำลังกล่อมเสี่ยวโต้วหยานอน ส่วนเย่โม่เซินนั้นทำได้เพียงเฝ้ารออยู่ข้างๆ

จนกระทั่งเช้ามืด หานมู่จื่อจึงพูดขึ้นว่า “นายไปนอนที่เตียงข้างๆนี้ก่อนเถอะ เดี๋ยวถ้าเสี่ยวโต้วหยาตื่นแล้วจะเรียก”