เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1189

บทที่1189 เกี่ยวกับนามสกุล

“หานหยาหยา?”คุณท่านยู่ฉือครุ่นคิด แล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “งั้นก็เอาชื่อนี้เลย”

“เอ๋??”เสี่ยวหมี่โต้วเอียงหัวเล็กน้อย มองดูผู้ใหญ่สามคนปรึกษาเรื่องชื่อ รู้สึกว่ามันมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ

ที่เขาชื่อหานยี่ซู ใช้นามสกุลตามหม่ามี๊ เพราะตอนนั้นมีแค่หม่ามี๊ พ่อไม่ได้อยู่ด้วย เขาก็เลยได้ตั้งนามสกุลตามหม่ามี๊

ทว่าตอนนี้คุณทวด คุณพ่อและหม่ามี๊นั้น ทำไมเห็นด้วยกันกับการใช้นามสกุลตระกูลหานแล้วล่ะ?

นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

ไม่รู้ว่าพวกเขาลืม หรือปรึกษากันไว้แล้ว พูดเตือนพวกเขาดีไหมนะ?

เสี่ยวหมี่โต้วจับคางของตัวเองไว้แล้วครุ่นคิด ถ้านามสกุลหาน งั้นหม่ามี๊ก็กำลังเอาเปรียบสิ สำหรับเสี่ยวหมี่โต้วแล้วการที่เขายืนอยู่ข้างผู้เป็นแม่ นามสกุลหานนั้นเหมาะสมกับเขาที่สุดแล้ว

“เสี่ยวหมี่โต้ว หนูคิดว่าชื่อของน้องสาวเป็นยังไง?”ตอนที่กำลังคิด สายตาของคุณท่านยู่ฉือก็หันมามองเสี่ยวหมี่โต้ว เขากลับไปคิดเป็นเวลานานมาก เพราะเสี่ยวหมี่โต้วชื่อหานยี่ซู เขาก็เลยตั้งชื่อหยาให้กับเสี่ยวโต้วหยา ตอนแรกเขาอยากจะให้เรียกเป็นหานยาตรงๆเลย ทว่าเขารู้สึกว่ามันแปลกๆ ก็เลยเปลี่ยนมาเป็นคำว่าหยาแทน

เสี่ยวหมี่โต้วสบตากับคุณท่านยู่ฉือ แล้วกะพริบตาเบาๆ

“ดีมากเลยครับ แต่ว่า……….”

เขามองคุณท่านยู่ฉือ แล้วหันไปมองเย่โม่เซินกับหานมู่จื่อ “ทุกคนจะให้น้องสาวใช้นามสกุลหานจริงๆเหรอครับ?”

เอาล่ะ เขาตัดสินใจพูดออกไปดีกว่า เพื่อไม่ให้คุณทวดประมวลผลได้ก่อนแล้ว มาหาว่าหม่ามี๊ของเขาเอาเปรียบคุณพ่อ

เมื่อถามออกไปแบบนี้ คุณท่านยู่ฉือก็อึ้งแล้วยืนนิ่งอยู่กับที่ ใช้เวลาสักพักถึงจะได้สติกลับมา

“จริงสิ ทำไมฉันถึงลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ไปได้? หนูกับเสี่ยวโต้วหยาล้วนเป็นลูกของอาเซินนี่นา ต้องใช้นามสกุลเย่ถึงจะถูก”

พูดจบ สีหน้าของคุณท่านยู่ฉือก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ไม่คิดว่า เขาจะลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ไปได้ จึงผลักเหลนทั้งสองคนออกไป

“คุณทวดครับ ในเมื่อคุณทวดไม่ได้นามสกุลเย่ เพราะฉะนั้นจะใช้นามสกุลอะไรก็ได้นิครับ”เสี่ยวหมี่โต้วได้พูดขึ้นอีกครั้ง

เมื่อถูกเสี่ยวหมี่โต้วพูดใส่แบบนี้ คุณท่านยู่ฉือจึงได้สติกลับมาอีกครั้ง

ที่เขาไม่ให้ความสำคัญกับนามสกุล เพราะตัวเขาเองไม่ได้นามสกุลเย่ และยังเป็นทวดของเด็กๆอีก เพราะเช่นนี้ เขาจึงรู้สึกคล่องปากในตอนที่เรียกหานหยาหยา

หานมู่จื่อที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินเสี่ยวหมี่โต้วพูดเตือนก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยคิดเรื่องนี้ ก็เลยไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ที่เธอประมวลผลได้จึงรีบหันไปมองเย่โม่เซิน

กฎที่ว่าเด็กเกิดมาแล้วให้ใช้นามสกุลของพ่อเป็นสิ่งที่ทุกคนยอมรับ ตอนนี้เธอก็เลยไม่รู้ว่าเย่โม่เซินนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อสักครู่เขายอมรับชื่อหานหยาหยานี้ เขาจะรู้สึกว่าเธอเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า?

ใครจะไปรู้ว่าตอนที่หันไปมอง ก็ไปสบตากับเย่โม่เซินพอดี ดวงตาที่ลึกคู่นั้นมีความอบอุ่นแฝงอยู่

“เป็นอะไรไป?”

“เรื่องนามสกุล…….”หานมู่จื่อรู้สึกยากที่จะพูดออกไป

“จะใช้นามสกุลใครก็ไม่เป็นไร”เย่โม่เซินเข้าไปนั่งข้างเธอ มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย “นามสกุลหานก็ดีนิ และที่มีเด็กทั้งสองเกิดมาก็เพราะเธอนะ”

คุณท่านยู่ฉือที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินก็รู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย คิดไปคิดมายังไงเด็กทั้งสองก็ไม่ได้ใช้นามสกุลยู่ฉืออยู่ดี เกี่ยวอะไรกับเขา? พอลองคิดดูดอีกที คุณท่านยู่ฉือก็มีความคิดอื่นในใจ

หานมู่จื่อก็ไม่สนว่าเด็กทั้งสองจะใช้นามสกุลอะไร ใช้นามสกุลหานหรือเย่ก็ได้ ในเมื่อมันเป็นนามสกุลของเขาสองสามีภรรยาอยู่ดี

ในตอนที่เธอกำลังจะพูด คุณท่านยู่ฉือก็กระแอมเบาๆ ดึงความสนใจจากอีกสามคนที่เหลือ ราวกับรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังจะพูดต่อไปนี้น่าละอายใจ สีหน้าของเขาจึงมีความรู้สึกผิดปะปนอยู่เล็กน้อย เขาลังเลไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยปากพูดขึ้น “ในเมื่อพวกเธอสองคนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะให้เด็กใช้นามสกุลอะไร งั้นก็ให้ใช้นามสกุลยู่ฉือสิ??”