เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1190

บทที่1190 ฉันสามารถเรียนรู้ได้

หานมู่จื่อยิ้มแล้วพยักหน้า “ไม่มีอะไรไม่เหมาะสมนิคะ ในเมื่อสำหรับเราสองสามีภรรยาแล้ว นามสกุลนั้นเป็นเพียงคำสรรพนามเท่านั้น จะใช้นามสกุลอะไรก็เหมือนกันค่ะ”

คนธรรมดาทั่วไปให้ความสำคัญกับนามสกุล แต่สำหรับคู่ของเย่โม่เซินและหานมู่จื่อที่เคยผ่านความยากลำบากนี้แล้ว ชื่อเสียงและความมั่งคั่งนั้นเป็นสิ่งที่ไม่มีค่าให้พูดถึงเลย

เธอแค่หวังว่าในอนาคตจะได้ใช้ชีวิตที่ปลอดภัยและมั่นคงเท่านั้น อย่างอื่นไม่ต้องคิดอะไรมาก

มองไปยังเย่โม่เซินครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าในแววตาของเขาไม่มีการต่อต้านเลยแม้แต่น้อย แต่ยิ้มอย่างเอ็นดูมาทางเธอ หานมู่จื่อจึงเอ่ยปากปรึกษากับเขา

“ให้เสี่ยวหมี่โต้วใช้นามสกุลเดียวกับคุณตา ส่วนเสี่ยวโต้วหยาใช้นามสกุลเดียวกับนาย นายว่าไง?”

เมื่อเย่โม่เซินได้ยินก็ตัวสั่นเล็กน้อย เธอเสนอให้ใช้นามสกุลของเขาด้วย แต่เธอนั้นไม่ได้มีส่วนอะไรเลย

เธอคลอดลูกออกมาด้วยความยากลำบาก เย่โม่เซินเม้มริมฝีปาก และอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกไป

“นามสกุลหานนี่ยังมีพี่ชายของฉันอยู่นิ? เขากับเสี่ยวเหยียนคบกันแล้ว นายกำลังกังวลว่าจะไม่มีเด็กมาสืบทอดนามสกุลหานเหรอ?”

ก็ถูก เย่โม่เซินโล่งใจที่ได้ยินแบบนี้ แล้วยิ้มออกมาเจื่อนๆ

“และฉันคิดว่าชื่อเย่หยาหยามันน่าฟังกว่านะ เย่หยาหยา ดูสิน่าฟังและน่ารักมากแค่ไหน?

“โอเค เอาตามที่เธอพูดเลย”

ถึงแม้สองสามีภรรยาจะรับปากแล้ว ทว่าคุณท่านยู่ฉือก็ยังเคารพการตัดสินใจของเสี่ยวหมี่โต้ว เขาก้มลงเล็กน้อยแล้วถามขึ้นว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว หนูล่ะว่าไง? ยินยอมที่จะใช้นามสกุลเดียวกับคุณทวดไหมครับ?”

เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตา แล้วหันไปมองพ่อแม่ของตัวเอง จากนั้นก็พยักหน้า

ในเมื่อหม่ามี๊ไม่แคร์ เขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องแคร์แล้ว แค่ต่อไปต้องเขียนหนังสือเพิ่มอีกหนึ่งตัวเอง

หลังจากที่ตกลงกันเสร็จคุณท่านยู่ฉือก็มีความสุขมาก

เมื่อก่อน เขาเคยคิดที่จะรับสมัครลูกเขยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มีเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว เขายังต้องคิดอะไรมากอีก?

และผลสรุปสุดท้ายก็คือ เสี่ยวหมี่โต้วใช้นามสกุลเดียวกับคุณท่านยู่ฉือ ส่วนเสี่ยวโต้วหยาใช้นามสกุลของเย่โม่เซิน

การแก้ไขนามสกุลนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายๆ ทว่า ด้วยอิทธิพลของคุณท่านยู่ฉือกับเย่โม่เซินแล้ว แค่หาคนมาจัดการแทนก็สามารถจัดการได้แล้ว

เมื่อจางเสี่ยวเหยียนรู้เรื่องนี้ก็ตกใจมาก “แบบนี้ก็ได้เหรอ?”

เป็นเรื่องที่……พระเจ้าสร้างจริงๆ

หลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น หานมู่จื่อและคนอื่นๆก็กลับไปที่วิลล่าไห่เจียง ส่วนคุณท่านยู่ฉือนั้นดีใจมากที่รอบนี้ได้เหลนที่ใช้นามสกุลเดียวกันกลับมาด้วย นอกจากจะอยู่กับเสี่ยวหมี่โต้วทุกๆวันแล้ว ก็แวะเวียนมาดูเสี่ยวโต้วหยานี่แหละ

และเสี่ยวโต้วหยานั้นนอกจากนอนแล้ว ก็ลืมตาที่กลมโต จ้องมองไปยังผู้ที่มาเล่นด้วย ดูๆไปก็หัวเราะคิกคักออกมา รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของเด็กนั้นสะอาดและบริสุทธิ์จริงๆ

จู่ๆ หานมู่จื่อก็นึกถึงคำที่เสี่ยวหมี่โต้วเคยพูด

เพราะต้องอยู่เดือน และหานมู่จื่อก็ไม่อยากไปศูนย์อยู่เดือนด้วย ก็เลยกลับมาที่วิลล่า ส้งอานบอกว่าตัวเองเป็นน้องสาวของแม่ของเย่โม่เซิน ก็เลยอาสามาดูแลหานมู่จื่อในช่วงที่อยู่เดือน ตอนแรกหานมู่จื่อเกรงใจเล็กน้อย ทว่าคิดไปคิดมา พ่อแม่ของตัวเองก็เสียไปแล้ว เย่โม่เซินก็เหมือนกับเธอเลย เหลือแค่น้าสาวคนเดียว และเธอก็รู้เกี่ยวกับการแพทย์ด้วย ให้เธอช่วยดูแลช่วงที่อยู่เดือนมันเหมาะสมที่สุดแล้ว

ทว่าส้งอานอยู่แค่ตอนกลางวัน ตอนกลางคืนก็กลับไปพักผ่อน ส่วนลูกนั้นหานมู่จื่อเลี้ยงเอง และเย่โม่เซินก็มานอนกับเธอ มาช่วยดูแลลูกด้วย

ต้องบอกว่า การอยู่เดือนตอนที่คลอดเสี่ยวโต้วหยานั้นสบายกว่าการอยู่เดือนตอนคลอดเสี่ยวหมี่โต้วมากเลย คงเป็นเพราะตอนนั้นกำลังทุกข์ใจ ในช่วงอยู่เดือนก็เลยไม่มีวันที่สดใสและมีสีสัน

ทว่า ตอนนี้ที่เห็นท่าทางของเย่โม่เซินที่พยายามสงบสติอารมณ์เพื่อช่วยดูแลลูก และมือไม้ของเขาก็กำลังวุ่นวายกับการดูแลลูกแล้ว เธอก็รู้สึกว่าโลกทั้งใบนั้นเต็มไปด้วยสีสันและความสดใส