เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1194

บทที่1194 ไม่ใส่ใจภาพลักษณ์

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของหลัวหุ้ยเหม่ย เซียวซู่ก็รุกรับอย่างมีชั้นเชิง ทั้งสองคนค่อยๆคุยกันไปสักพัก

หลัวหุ้ยเหม่ยก็รินชาให้เขาไปพลาง แล้วก็พูดไปพลางว่า “นี่นายเพิ่งกลับมาใช่ไหม ทำไมไม่กลับไปพักผ่อนเสียก่อนล่ะ”

เซียวซู่คิดอะไรขึ้นมาได้ ก็เลยเปิดปากอย่างจริงใจ “พักผ่อนมาแล้วครับ ก็เลยมาที่นี่เลย”

พักผ่อนมาแล้ว ? หลัวหุ้ยเหม่ยเลิกคิ้ว ดูสภาพเปื้อนฝุ่นของเขา จะไปพักผ่อนมาก่อนแล้วได้อย่างไร คำพูดแบบนี้ขนาดหลอกสาวน้อยก็ยังแทบเชื่อไม่ได้ ก็ยิ่งไม่ต้องพูดคนที่อยู่ในวัยกลางคนอย่างเธอเลย

แต่ว่าคำพูดคำนี้ของเซียวซู่ก็ถือว่าตรงจุดแล้ว หลัวหุ้ยเหม่ยก็เลยไม่พูดทำลายบรรยากาศต่อ พูดเพียงว่า “ได้พักผ่อนแล้วก็ดี นายยุ่งขนาดนี้ ยังหนุ่มยังแน่นก็ต้องรู้จักดูแลตัวเองบ้างนะ อย่าเหมือนเหยียนเหยียนของพวกเรานะ ช่วงนี้มีความรักเข้าหน่อยก็ปล่อยตัว กลางคืนดึกดื่นก็ไม่ยอมนอน กอดโทรศัพท์แล้วยิ้มอยู่อย่างนั้นไม่รู้มีความสุขอะไรนักหนา”

เซียวซู่กำลังหยิบแก้วชาขึ้นมา พอได้ยินแบบนั้นมือก็หยุดชะงัก จนเกือบจะทำน้ำชาหกออกจากแก้ว

การเคลื่อนไหวที่ละเอียดอ่อนนี้ก็ไม่ได้เล็ดลอดสายตาของหลัวหุ้ยเหม่ยไป

แต่ว่ายังไงวันนี้เธอก็ต้องพูดทุกอย่างให้ชัดเจน ถึงแม้จะสังเกตได้ว่าตอนนี้ในใจของเซียวซู่จะต้องไม่สบายใจเป็นแน่ แต่ว่าด่านนี้ยังไงก็ต้องผ่านมันไปอยู่ดี

“นายว่าไหมเดี๋ยวนี้พวกนายจะมีความรักกันต่างก็มีโทรศัพท์ อยากจะคุยอะไรกันก็สะดวก ไม่เหมือนพวกเราในสมัยก่อนหรอก พอดูตัวเสร็จกลับไปก็ต้องเขียนจดหมายหากัน ช่างไม่สะดวกเอาเสียเลย”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเซียวซู่จางลงหลายระดับ ถึงแม้จะเดาผลลัพธ์ได้รางๆแล้ว แต่ก็คิดไม่ถึงว่ามันจะมาเร็วแบบนี้ เร็วจน......ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก

เขารู้อยู่แล้วว่าตัวเองมาไม่ทัน แต่กลับไม่รู้ว่าจะสายไปขนาดนี้

เซียวซู่จิบชาคำหนึ่ง

รสขมไหลเข้าสู่ช่องปากและฟันทันที ผ่านเข้าสู่ลำคอ ไหลลงสู่จิตใจ

ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาถึงยิ้มบางๆออกมา

“นั่นสิครับ ตอนนี้เทคโนโลยีก้าวไกลมากแล้ว ไม่ว่าจะทำอะไรก็สะดวกไปหมด”

ปิดปากไม่เอ่ยถึงเรื่องของเสี่ยวเหยียน

หลัวหุ้ยเหม่ยรู้ว่าเขาฟังเข้าใจแล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าเขาจะคิดอย่างไรเท่านั้น เห็นแค่เขาเอาแต่ดื่มชาคำแล้วคำเล่า ดื่มติดต่อกันหลายแก้ว

ส่วนเสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้างนอกก็ไม่รู้เลยว่าหลัวหุ้ยเหม่ยจะแอบมาไม้นี้ลับหลังเธอแล้ว เลยกำลังคิดอยู่ว่าจะพูดกับเซียวซู่ให้ชัดเจนอย่างไรดี ที่จริงก่อนหน้านี้เธอก็สื่อออกไปชัดเจนแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าเซียวซู่ยังไม่ยอมตัดใจ ไม่อย่างนั้นครั้งนี้เขาคงไม่มาที่นี่ทันทีหลังจากกลับมาแบบนี้เป็นแน่

พอคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็ลังเลมาก ขบกัดเล็บตัวเองอยู่อย่างนั้น

จะทำอย่างไรดี ?

พอคิดไปคิดมา เสี่ยวเหยียนก็ตัดใจลงดาบในครั้งเดียว พูดอย่างเปิดอกไปเลยดีกว่า หลังจากได้รู้ว่าเธอกับหานซิงคบกันแล้ว เซียวซู่ก็คงตัดใจได้เสียทีสินะ

ในตอนที่เธอเตรียมจะลุกขึ้นแล้วเข้าไปเรียกตัวเซียวซู่ที่อยู่ด้านในออกมานั้น หลัวหุ้ยเหม่ยกับเซียวซู่ก็เดินออกมาจากด้านในพอดี

“ขอบคุณสำหรับชานะครับคุณป้า งั้นวันนี้ผมขอตัวกลับก่อน ครั้งหน้าถ้ามีเวลาผมค่อยมาเยี่ยมใหม่”

หลัวหุ้ยเหม่ยโบกมือให้เขา “ได้ เซียวซู่กลับไปก็พักผ่อนให้เต็มที่นะ ช่วงนี้งานน่าจะเหนื่อยมาก กลับไปต้องพักเอาแรงหน่อยนะ”

“ขอบคุณคุณป้าที่เป็นห่วงครับ”

ตอนนั้นเองเซียวซู่ก็หันไปทางเสี่ยวเหยียน มุมปากเผยรอยยิ้มบาง เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องมองเธอ หลัวหุ้ยเหม่ยดันแขนเสี่ยวเหยียน “ไปส่งเซียวซู่สิ”

“อืม......” เสี่ยวเหยียนได้สติกลับมา รีบพยักหน้ารับ จากนั้นก็เดินออกไปส่งเซียวซู่

เซียวซู่ขับรถมา เสี่ยวเหยียนเห็นว่าเขามาคนเดียว ก็เลยรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา “นายขับรถมาคนเดียวเหรอ”

“อืม”

“แล้วขากลับนาย ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”