เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1203

บทที่ 1203 พลีกายมอบทั้งชีวิต

เสี่ยวโต้วหยา ตอบตกลงแล้ว?

เย่โม่เซินบ้าไปแล้ว ถึงได้เชื่อคำพูดเหลวไหลของเขาเห็นเพียงเขายิ้มเยาะ จากนั้นก็พูดโดยตรง “อยากเป็นพ่อบุญธรรมของเธอ คุณยังไม่มีคุณสมบัติพอ ถ้าอยากจะเป็นพ่อขนาดนั้น กลับไปมีด้วยตัวเองสิ”

เมื่อได้ยินเข้า เฉียวจื้อก็ไม่พอใจในทันที

“เมื่อกี้คุณได้บอกชัดเจนว่า คุณจดจำบุญคุณไว้แล้ว ฉันมีเพียงคำขอนี้ข้อเดียวเท่านั้น”

“โอ้ ใช่เหรอ?” สีหน้าของเย่โม่เซินเฉยเมย เหมือนกำลังพูดถึงเรื่องที่ไม่สำคัญอะไรเลย “ถ้าเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นบุญคุณที่ว่าในเมื่อกี้ ก็จะไม่นับเลยแล้วกัน”

หลังจากพูดจบ เขาก็อุ้มเสี่ยวโต้วหยาที่ยังคงหัวเราะคิกคักไม่หยุด หันเดินกลับไปโดยตรง จากนั้นก็จ้องดวงตาสีดำสนิทคู่หนึ่ง มองไปที่เย่โม่เซินด้วยความสงสัย

เฉียวจื้อผู้น่าสงสาร ไม่เห็นเลยว่า แววตาของเย่โม่เซินเปลี่ยนไปในทันที หลังจากที่หันหลังกลับมา ความเย็นชาในก่อนหน้านี้ ถูกแทนที่ด้วยความอ่อนโยน เขามองดูเสี่ยวโต้วหยา ในอ้อมกอด แล้วกระซิบว่า “เจ้าเด็กโง่ หนูเกือบจะยอมรับนายโง่เง่าคนหนึ่งเป็นพ่อบุญธรรมแล้วนะ”

คนโง่เง่าแบบนี้ ไม่เอายังจะดีเสียกว่า

เรียกอาเฉียวไม่ดีเหรอ? ดันจะเรียกว่าพ่อบุญธรรมอะไรกัน ไม่เพราะไม่น่าฟังเอาซะเลย

เย่โม่เซินตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ที่จะไม่ให้เฉียวจื้อรับลูกสาวบุญธรรมคนนี้

ดังนั้นหลังจากที่เฉียวจื้อรู้ว่า ฝ่ายของเย่โม่เซินไม่ได้ผล ก็ทุ่มเทพลังทั้งหมด ไปทางฝั่งของหานมู่จื่อ หานมู่จื่อถูกเขาพูดเซ้าซี้จนรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยแล้ว

“ถ้าโม่เซินไม่เห็นด้วย ฉันก็ช่วยไม่ได้ เฉียวจื้อ......เสี่ยวโต้วหยาไม่ใช่เป็นแค่ลูกสาวของฉันคนเดียว และคุณไม่รู้สึกว่า ต่อไป เสี่ยวโต้วหยาเรียกคุณว่าอาเฉียว น่าฟังมากกว่าอีก?”

เฉียวจื้อนิ่งไปสักพัก เอียงหัวเล็กน้อย “จริงเหรอ?”

“แน่นอนสิ” หานมู่จื่อยิ้มพยักหน้า ตบไหล่ของเขา “คุณอาเฉียว แค่ฟังดูก็น่าฟังมากเลย คุณลองคิดดูสิ ในยุคสมัยนี้ สรรพนามคำเรียกของพ่อบุญธรรม มีความหมายในทางลบและคลุมเครือมากเกินไป แม้ว่าเราจะไม่อาจเอาจิตใจของคนพาลไปคาดเดาจิตใจของสุภาพชน แต่คนอื่นล่ะ? ถึงเวลานั้นคนอื่นจะคิดยังไง ถ้าหากเกิดความเข้าใจผิดจะทำอย่างไร? ดังนั้นฉันคิดไปคิดมา คิดว่าโม่เซินไม่ตกลง เป็นเรื่องที่ถูกต้อง เพราะยังไงแล้ว เสี่ยวโต้วหยาโตขึ้น ยังไงก็ต้องเรียกคุณว่าคุณอาอยู่แล้ว เป็นเพียงแค่สรรพนามคำเรียกเท่านั้น ถ้าคุณชอบ เสี่ยวโต้วหยาจริงๆถึงเวลานั้น ก็จะต้องเข้ากับเธอได้ดีเป็นธรรมชาติ”

จำเป็นต้องยอมรับว่า เฉียวจื้อถูกหานมู่จื่อพูดโน้มน้าวจนยอมเห็นด้วย

ดูเหมือนว่า สรรพนามคำเรียกของพ่อบุญธรรม จะทำให้คนเข้าใจผิดจริงๆด้วย รอเสี่ยวโต้วหยาโตขึ้น ยังจะต้องใช้เวลาอีกสิบยี่สิบปี ถึงเวลานั้นเขา เฉียวจื้อก็กลายเป็นตาแก่ไปแล้ว เขาตาแก่คนหนึ่ง คนอื่นจะว่าอะไรเขา ก็ไม่เป็นอะไร แต่เสี่ยวโต้วหยาไม่ได้นะ

เมื่อถึงเวลานั้น เธอเป็นถึงสาวน้อยหยาดเยิ้มสวยงาม เสื่อมเสียชื่อเสียงจะทำยังไงดี? เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว เฉียวจื้อก็เลิกคิดที่จะรับเธอเป็นลูกสาวบุญธรรมในทันที จากนั้นก็ยิ้มพูดว่า “งั้นก็ได้ งั้นก็อาเฉียวเถอะ พี่สะใภ้พี่ไม่ต้องห่วง ฉันจะรักเอ็นดูเสี่ยวโต้วหยาอย่างแน่นอน!”

และแล้วเรื่องนี้ก็ไม่ได้ถกเถียงกันอีก

หานมู่จื่อนึกถึงบางอย่าง ก็เลยถามออกไปโดยไม่ทันคิด

“ใช่แล้ว คราวนี้คุณกลับมาคนเดียวเหรอ?”

เฉียวจื้อเม้มปากเล็กน้อย “ไม่ใช่แน่นอน”

“โอ้?” หานมู่จื่อรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “หรือยังมีคนมากับคุณด้วย?”

เฉียวจื้อพยักหน้า “มีแน่นอน พี่สะใภ้พี่ไม่รู้เลย ตาเฒ่าดันจะกลับมากับฉันด้วย บอกว่าเขาก็จะมาร่วมงานเลี้ยงฉลองครบเดือนของเสี่ยวโต้วหยาด้วย พี่ว่าเขาตาเฒ่าคนหนึ่ง ดันจะมาไกลขนาดนี้ทำไม? อายุเยอะแล้ว เดิมทีขาก็เดินไม่สะดวกอยู่แล้ว ก็ยังจะหาเรื่องอยู่เรื่อยเลย!”