เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1202

บทที่ 1202 ภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่

ก็จริง ก่อนหน้านี้ เคยเห็นข่าวที่ว่าคุณแม่บางคน มีภาวะซึมเศร้าหลังคลอด ตัวเองปลงไม่ตก แล้วอุ้มลูกกระโดดตึกฆ่าตัวตาย

ที่จริงสำหรับหานมู่จื่อแล้ว ถ้าเธอเจอสถานการณ์เช่นนี้ เธอจะไม่ทำเรื่องโง่แบบนี้

ทุกคนไม่สนใจคุณเลย คุณฆ่าตัวตายแล้ว มันก็ยิ่งทำให้ทุกคนสมหวังดั่งปรารถนาไม่ใช่หรือ? ดังนั้นในสถานการณ์แบบนั้น ก็ยิ่งต้องเข้มแข็งมากขึ้น ตราบใดมีชีวิต ย่อมต้องมีความหวัง

อย่างไรก็ตาม การฆ่าตัวตาย สำหรับหานมู่จื่อแล้ว เธอรู้สึกมาโดยตลอด ว่าเป็นวิธีที่โง่ที่สุด

เพราะนอกเหนือจากนี้แล้ว ยังมีทางออกอื่นๆอีกมากมาย ที่สามารถแก้ไขได้

แน่นอนว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ชีวิตมีเพียงครั้งเดียว จะต้องดูแลรักษาให้ดีๆถึงจะถูก

เมื่อพูดถึงแล้ว หานมู่จื่อมองที่เสี่ยวเหยียน ถามเสียงเบา “คุณกับพี่ชายของฉัน ช่วงนี้คบหากันเป็นอย่างไรบ้าง?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนยิ้มอ่อนๆ “ก็ดีนะ”

เธอกับหานชิงก็ยังเหมือนก่อนหน้านี้ หลังจากคบกันแล้ว ทั้งคู่หวานกันมากทุกวันเลย แต่เนื่องจากงานยุ่งมาก ดังนั้นเวลาเจอหน้ากันของทั้งสองในแต่ละสัปดาห์ ก็ไม่มากนะ บวกกับในบางครั้ง หานชิงจะต้องเดินทางไปทำงานที่อื่น ดังนั้นจึงอยู่ด้วยกันน้อย แต่ห่างจากกันมากขึ้นกับเสี่ยวเหยียน

เสี่ยวเหยียนรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หานชิงก็คงรู้ความคิดของเธอ จึงอยากจะซื้อตั๋วเครื่องบินให้เธอ

แต่ที่บ้านของเสี่ยวเหยียน ยังมีร้านด้วย เธอไม่สามารถที่จะเห็นแก่ตัวแบบนั้น ทิ้งพ่อแม่ไว้ แล้วตัวเองไปเที่ยวเล่นกับหานชิงคนเดียว ดังนั้นสุดท้ายแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ปฏิเสธคำขอนี้

นอกจากนี้ การค้าขายในร้าน ก็เริ่มดีขึ้นมากเรื่อยๆ ช่วงนี้เสี่ยวเหยียนงานยุ่งมากจนล้มตัวก็นอนหลับทันที ข้อความที่ส่งหาหานชิง ก็น้อยลงด้วย

“ก็ดีนะ?” หานมู่จื่อยิ้มมองเสี่ยวเหยียน “ แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกว่า คุณเหมือนไม่มีความสุข?”

เสี่ยวเหยียนส่ายหัวเบาๆ “ฉันไม่ใช่ไม่มีความสุข ฉันแค่......”

“แค่อะไร?”

“ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไง......” ระหว่างเธอกับหานชิง ทั้งๆที่ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ ก็ถือว่าหวานซึ้ง แต่เสี่ยวเหยียนก็ยังคงไม่มั่นใจเลย เธอก็มีความกลัวเล็กน้อย สักวันหนึ่ง หานชิงจะไปจากเธอ

แต่พวกเธอทั้งสองคน ยากนักที่กว่าจะอยู่ด้วยกันได้ ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงรู้สึกว่า ตัวเองไม่สามารถปรารถนาอะไรมากเกินไป หานชิงได้ปฏิบัติกับเธอดีมากๆแล้ว

คำพูดเหล่านี้พูดออกมา ก็แค่จะถูกคนอื่นมองว่า เป็นการดัดจริตเท่านั้น

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เสี่ยวเหยียนควงแขนของหานมู่จื่อไว้ “เอาล่ะ คุณไม่ต้องถามแล้ว เรื่องเหล่านี้ ฉันจะจัดการตามสมควรเอง คุณดูแลเสี่ยวโต้วหยาของคุณให้ดีก็พอแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หานมู่จื่อก็เหลือบมองเธออย่างจนปัญญา “ตอนนี้พวกคุณสองคนคบหากันแล้ว มีเรื่องอะไรก็อย่าลืมสื่อสารกัน ไม่อย่างนั้นค้างอยู่ในใจ เวลานานจะส่งผลกระทบได้”

แน่นอนว่าเสี่ยวเหยียนเข้าใจความหมายของหานมู่จื่อ ดังนั้นจึงพยักหน้าอย่างแรง

“วางใจเถอะ ฉันให้ความสำคัญกับความรักครั้งนี้มากจะต้องรักษาเป็นอย่างดีแน่นอน”

ที่จริงหานมู่จื่อก็รู้อยู่แล้วว่า เธอให้ความสำคัญกับมันมาก ก็เพราะรู้ว่าเธอให้ความสำคัญมาก ดังนั้นหานมู่จื่อจึงกังวลเล็กน้อย ว่าถึงตอนนั้น ตัวเธอเองจะดื้อดึงหมกมุ่น เพราะว่าเธอก็ไม่ได้ถือว่ามีความเข้าใจในตัวของหานชิงอย่างละเอียดถี่ถ้วน และไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้ว เขาจะทำยังไงกันแน่

ในงานเลี้ยงฉลองครบเดือน เฉียวจื้อบินกลับมาจากต่างประเทศโดยเฉพาะ ทันทีที่เห็นเสี่ยวโต้วหยาก็ยื่นมือออกมา “ว้าว เสี่ยวโต้วหยา รีบมาให้พ่อบุญธรรมกอดหน่อยสิ”

เมื่อเห็นว่าเฉียวจื้อกำลังจะได้อุ้ม เสี่ยวโต้วหยาแล้ว

เท้าข้างหนึ่งก็เตะออกมากลางอากาศ เตะเฉียวจื้อออกไป

“อ๊ะ!” หลังจากที่เฉียวจื้อถูกเตะออกไป ก็มีรอยเท้าเพิ่มขึ้นที่กางเกงทันที เขาจ้องเขม็งไปที่เย่โม่เซิน “ยู่ฉือ เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ไหม? กอดลูกสาวบุญธรรมของฉันนิดหน่อยก็ไม่ได้เหรอ?”

ดวงตาสีดำเข้มของเย่โม่เซิน กำลังปกคลุมไปด้วยไอเยือกเย็น ริมฝีปากบางเปิดออกเล็กน้อย “ใครเป็นลูกสาวบุญธรรมของคุณ?”