เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1205

บทที่ 1205 อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน

ดังนั้นในวันนี้นายท่านยู่ฉือ ทันทีที่ได้กอบกู้ศักดิ์ศรีกลับมา ก็ต้องเอาคืนแน่นอน

คนที่มาในครั้งนี้ นอกจากคนที่จงใจเชิญมา เพื่อดูนายท่านยู่ฉือโอ้อวด ยังมีอีกหลายตระกูลที่มีความสัมพันธ์ไมตรีก็ได้มาด้วย

หนึ่งในนั้นก็คือ ตระกูลตวนมู่

ตระกูลตวนมู่มากันสองคน ก็คือนายท่านตวนมู่และตวนมู่เจ๋อ

หานมู่จื่อได้เจอกับพวกเขา ในขณะที่เย่โม่เซินอุ้มเสี่ยวโต้วหยาไปเปลี่ยนผ้าอ้อม

เมื่อทั้งสองพบกัน ต่างรู้สึกตะลึงเล็กน้อย

เพราะในเมื่อก่อน หานมู่จื่อได้เห็นกับตา ว่าตวนมู่เสว่น้องสาวของตวนมู่เจ๋อคนนี้ บ้าคลั่งมากแค่ไหน ช่างเหมือนกับโรคจิตจริงๆ แต่พี่ชายของเธอ......ยังถือว่ามีเหตุผล

แต่หานมู่จื่อก็ไม่ได้ถือว่ามีความประทับใจกับเขาเป็นพิเศษ ดังนั้นเพียงแค่ยิ้มให้เขาอ่อนๆเท่านั้น

แต่กลับเป็นตวนมู่เจ๋อ ราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องบาดหมางในเมื่อก่อน ไม่นานก็ถือแก้วไวน์ไว้ เดินตรงมาหาเธอ จากนั้นก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“คุณนายเย่”

หานมู่จื่อชะงักไปชั่วขณะ พยักหน้าให้เขา “คุณตวนมู่”

“ยินดีด้วยครับ”

“ขอบคุณ”

บทสนทนาระหว่างทั้งสองแข่งกระด้างและอึดอัดใจ และในตอนที่หานมู่จื่อกำลังคิดจะหาข้ออ้างที่จะออกไป ตวนมู่เจ๋อก็พูดขึ้นกะทันหัน “สิ่งต่างๆที่น้องสาวของฉันทำในเมื่อก่อน ช่างเหลวไหลเหลือเกิน ฉันตวนมู่เจ๋อ วันนี้มาที่นี่ เพื่อขออภัยคุณนายเย่แทนเธอด้วย”

ท่าทีของตวนมู่เจ๋อนั้น จริงใจและจริงจังมาก ท่าทางแบบนี้กลับทำให้หานมู่จื่อรู้สึกอายเล็กน้อย เมื่ออีกฝ่ายได้อ่อนน้อมถ่อมตนวางท่าทีลงแล้ว ถ้าเธอยังถือสาอีก นั้นก็แสดงว่าเธอใจแคบมากเกินไปแล้ว

อีกอย่างเรื่องเหล่านั้นก็ได้ผ่านไปหมดแล้ว

เมื่อนึกถึงเช่นนี้ เธอจึงพูดขึ้นว่า “ที่จริงเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ คุณไม่จำเป็นต้องแบกรับความผิดของเธอเลย”

ตวนมู่เจ๋อจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็ส่ายหัว

“เธอเป็นน้องสาวของฉัน กลายเป็นแบบนี้ ฉันในฐานะพี่ชาย ก็ต้องมีความรับผิดชอบแน่นอน ดังนั้นฉันจึงขออภัยอย่างสูง หวังว่าคุณจะเห็นแก่เธออายุน้อย ไม่รู้อะไรควรไม่ควร ให้อภัยสิ่งที่เธอเคยทำในเมื่อก่อน”

อายุน้อย ไม่รู้อะไรควรไม่ควร?

ในแววตาของหานมู่จื่อ พาดผ่านความสงสัย จากนั้นเธอก็ยิ้มจางๆ “ถ้าจำไม่ผิด น้องสาวของคุณ ตวนมู่ อายุก็ไล่เลี่ยกับฉันนะ อย่างมากก็แค่ห่างกันปีสองปีเท่านั้น ฉันไม่ใช่ผู้อาวุโสอะไรของเธอ เห็นแก่เธออายุน้อย ไม่รู้อะไรควรไม่ควร แล้วให้อภัยเธอ ในเรื่องนี้ ทำไม่ได้จริงๆ”

เมื่อได้ยิน ตวนมู่เจ๋อก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

นี่หมายความว่าจะไม่ให้อภัยเธอเหรอ?

แต่ในไม่ช้า ตวนมู่เจ๋อก็ตระหนักได้ว่า เขาพูดอะไรผิดไป เพราะเมื่อกี้เขาสัมผัสได้ว่า กลิ่นอายบนตัวของหานมู่จื่อ กลายเป็นเยือกเย็นในทันที

“ขออภัย ฉันอยู่ในมุมมองของพี่ชาย ถึงได้พูดผิดไป แต่คิดว่าเสี่ยวเสว่ก็ไม่อยากทำแบบนี้ เธอมีปัญหาทางจิต ทุกวันนี้ไม่สามารถออกจากบ้านได้เลย และต้องได้รับการดูแลโดยแพทย์ทุกวัน”

หานมู่จื่อยิ่งฟังยิ่งขมวดคิ้ว กลิ่นอายบนตัว ก็ไม่สบอารมณ์มากขึ้น

ดังนั้นสายตาของเธอที่จ้องมองตวนมู่เจ๋อ ก็มีความเย้ยหยันเพิ่งขึ้น