เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1209

บทที่ 1209 อย่ามัวแต่คิดเพ้อเจ้อ

เรื่องนี้ทำให้เสี่ยวเหยียนรู้สึกกลุ้มใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ส่งข้อความไปหาหานชิง บอกเขาว่าเธอตื่นนอนแล้ว แต่ได้เข้าไปในห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัง ด้วยอารมณ์ตกต่ำ

หลังจากแปรงฟันเสร็จแล้ว เสี่ยวเหยียนเกาผมของตัวเอง มองตัวเองในกระจกอย่างหงุดหงิด ท้องก็ได้ส่งเสียงร้องในเวลานี้

เมื่อวานไม่ได้ทานอาหารเย็น ในตอนนี้ท้องก็อดไม่ไหวที่จะประท้วงแล้ว

“หิวจัง......” เสี่ยวเหยียนลูบท้องของตัวเอง

อยากกินอาหารจริงๆ แต่ในห้องพักของโรงแรม ไม่มีของอะไรเลย หรือไม่ก็......เธอลงไปกินอะไรก่อนแล้วกัน? แต่ว่าถ้าไม่เรียกหานชิง จะดูเหมือนไม่ค่อยมีมารยาทหรือเปล่า แต่เพราะพฤติกรรมของเขา หัวใจของเธอกลัดกลุ้มยิ่งนัก ดังนั้นจึงรู้สึกโกรธจนไม่อยากคุยกับเขาเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะไปหาเขาเลย

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เสี่ยวเหยียนก็ถอนหายใจอย่างช้าๆ แม้แต่เสื้อผ้าก็ไม่ได้เปลี่ยน ก็นอนกลับไปบนเตียงโดยตรง จ้องมองบนเพดานแล้วทนหิวต่อไป

นอนไปเรื่อยๆ โทรศัพท์ก็สั่นกะทันหัน คือหานชิงได้ส่งข้อความวีแชทถึงเธอ ถามว่าเธอตื่นนอนหรือยัง

เมื่อเห็นข้อความวีแชทนี้ ความโกรธของเสี่ยวเหยียน ก็ยิ่งแย่ลงไปอีก ถ้าอยากจะรู้ ทำไมไม่มาดูด้วยตัวเองดันจะต้องส่งวีแชท ไม่ตอบกลับ!

เสี่ยวเหยียนโยนโทรศัพท์กลับไปที่เตียงด้วยความโกรธ

เธอไม่สนใจเขาหรอก

แต่ทันทีที่โยนโทรศัพท์ออกไป เสี่ยวเหยียนก็เริ่มใจเสาะแล้ว คนเขาก็ดูเหมือนว่าไม่ได้ทำอะไรเลย เธอเคืองใจแบบนี้ ดัดจริตเกินไปหรือเปล่า?

หลังจากที่คิดทบทวนไปมา เสี่ยวเหยียนจึงต้องเอาโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วตอบกลับวีแชท

แต่ทันทีที่ตอบกลับข้อความ ก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก

เสี่ยวเหยียนลุกจากเตียงทันที วิ่งไปข้างประตูเปิดประตู แล้วก็เห็นหานชิงถือถุงไว้ ยืนอยู่ข้างนอกจริงๆ เมื่อเห็นเธอเท้าเปล่า สายตาชะงักเล็กน้อยจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้อง

“เมื่อคืนเข้าเย็นยังไม่ได้กินก็เข้านอนแล้ว ตอนนี้คงหิวแล้วใช่ไหม? เอาอาหารเช้ามาให้คุณ”

เสี่ยวเหยียนมองดูถุงที่เขาถืออยู่ในมือ เขาลงไปซื้ออาหารเช้าหรือ? เดิมทียังคิดว่า จะได้ออกไปทานอาหารเช้าด้วยกันเสียอีก

ทริปฮันนีมูนนี้ ได้มีอาหารเช้าให้ด้วย แต่เวลาเช้าไปหน่อย บวกกับสถานการณ์พิเศษของเสี่ยวเหยียนในเมื่อคืน หานชิงคิดว่า ตอนที่เธอตื่นมา คงจะหิวน่าดูเลย จึงนำอาหารเช้ามาให้เธอด้วยตัวเอง

ตอนที่ทานอาหารเช้า เสี่ยวเหยียนยังคงคิดถึงเรื่องห้องพักของทั้งสอง แต่ก็แค่จำไว้ในใจเท่านั้น ไม่ได้แสดงออกมา

เมื่อถึงเวลา เจ้าหน้าที่ก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมา

โปรแกรมในวันแรก คือเที่ยวในแหล่งท่องเที่ยว แม้ว่าจะเป็นต่างประเทศ คนในแหล่งท่องเที่ยวก็มีจำนวนมาก แต่ยังดีที่พนักงานได้เปิดช่องทางเดินพิเศษให้ ดังนั้นกิจกรรมจำนวนมาก ก็สามารถเข้าร่วมได้ แต่ความแข็งแรงทางร่างกายของเสี่ยวเหยียนธรรมดา ไม่นานก็เหนื่อยแล้ว แต่เธอไม่กล้าพูด กลับเป็นหานชิงที่ละเอียดรอบคอบสังเกตเห็น ทันใดนั้นก็พูดว่า “พักกันสักพักเถอะ”

พนักงานรู้ตัวแล้วว่า ตัวเองเดินเร็วเกินไปแล้ว มองดูเหงื่อที่ออกบนหน้าผากของเสี่ยวเหยียน เขายิ้มอย่างเก้อเขิน “อากาศร้อนนิดหน่อยเนอะ ข้างหน้ามีบาร์สไตล์พิเศษร้านหนึ่ง อยู่ในโปรแกรมที่เราจะเตรียมไว้ หรือไม่คุณนายหานอดทนอีกไม่กี่นาทีไหม?”

ไม่กี่นาที? ถ้าไม่ใช่ว่าหานชิงบอกว่าจะหยุดพัก เสี่ยวเหยียนคิดว่าตัวเองอดทนอีกชั่วโมงถึงสองชั่วโมง ก็ไม่มีปัญหา แค่ไม่กี่นาทียิ่งไม่ต้องพูดถึง

ดังนั้นเธอจึงพยักหน้า “ได้”

หลังจากนั้นพนักงานก็พาทั้งสองคนเดินไปทางบาร์หานชิงโอบเธอไว้ในอก “ฉันแบกคุณ?”

เสี่ยวเหยียน “......ไม่ต้อง ฉันยังเดินได้”

ริมฝีปากของหานชิง มีรอยยิ้มจางๆ พูดเตือนเธอว่า “ไม่ต้องรู้สึกอาย ตอนนี้ในสายตาของพนักงาน เราเป็นคู่สามีภรรยากัน ทำเรื่องอะไรก็เป็นเรื่องปกติ”

“......” เขาจงใจลดเสียงต่ำลง โน้มตัวพูดใกล้หูเธอ ความร้อนพ่นออกใส่ติ่งหูเธอ รู้สึกระคายเล็กน้อย และเย้าแหย่อย่างมาก

แต่ความหมายของประโยคนี้ ทำให้เสี่ยวเหยียนยิ่งกลุ้มใจมากขึ้น

เพราะในสายตาของพนักงานคือสามีภรรยากัน ดังนั้นทำเรื่องอะไรก็เป็นเรื่องปกติหมด เขาจึงอยากจะทำแบบนี้หรือ? แล้วถ้าพนักงานรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่คู่สามีภรรยา เขาก็คงจะ......

โอ้ยๆๆ