เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1215

บทที่ 1214 ชนเข้าที่หน้าแล้ว

ถูกเสี่ยวเหยียนเรียกเช่นนั้น หลินชิ่นเอ๋อได้แต่ยืนนิ่ง ขอบตาแดงก่ำ ร้องไห้พลางพูดว่า：“ขอโทษจริงๆ หากรู้แต่แรกว่าจะสร้างความเดือดร้อนวุ่นวายให้พวกคุณขนาดนี้ ฉันก็ควรจะอยู่ในโรงพยาบาล แต่ว่า……กลางคืนฉันอยู่คนเดียวในโรงพยาบาลก็รู้สึกกลัวมาก ฮือๆๆๆ……”

พูดไปพูดมา หลินชิ่นเอ๋อก็ร้องไห้อย่างเสียใจ

เสี่ยวเหยียนขมวดคิ้ว ไปดึงมือข้างหนึ่งของหานชิงเอาไว้ขยับปากถามเขาว่าทำไมโดยไม่ออกเสียง

หานชิงมองสาวน้อยตรงหน้า บนศีรษะยังห่อด้วยหมวกคลุมผมอาบน้ำ ใบหน้าเล็กๆขาวผ่องไร้เครื่องสำอาง แววตาไร้เดียงสาและสดใส ช่างเหมือนกับเด็กซื่อบื้อที่ไม่ประสีประสาต่อโลกใบนี้เลย

ไม่รู้จะทำอย่างไร หานชิงได้แต่จูงมือของเธอ“ห้องนี้มีแค่เตียงเดียว คุณย้ายไปนอนห้องข้างๆกับผมดีกว่า”

ได้ยินอย่างนั้น เสี่ยวเหยียนก็อึ้งอยู่กับที่ รู้สึกเหมือนตัวเองถูกทุบ ไม่เช่นนั้นทำไมหัวของเธอถึงได้มีดาวขึ้นมากมายขนาดนี้

แต่ว่า……จู่ๆทำไมหานชิงถึงให้เธอย้ายไปพักอยู่ห้องเดียวกับเขา หรือว่าหานชิงได้ยินสิ่งที่พวกเธอพูดคุยกันเมื่อครู่นี้ ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้ อย่างนั้นเพราะอะไร

น่าเสียดายเสี่ยวเหยียนคิดจนหัวจะระเบิดก็ยังคิดเหตุผลไม่ออก

หานชิงกลับมองไปยังหลินชิ่นเอ๋อ น้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน

“คุณหลินโปรดวางใจ ในเมื่อพวกเรายื่นมือเข้าไปช่วยจัดการเรื่องนี้แล้ว ก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ช่วงสองสามวันนี้คุณก็พักอยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะ ต้องการอะไรก็โทรไปที่รูมเซอร์วิสได้เลยครับ”

พูดจบ หานชิงมือข้างหนึ่งคว้ากระเป๋าเดินทาง มืออีกข้างกุมมือของสาวน้อยเดินออกจากห้องไป

ปัง！

ตอนที่ประตูห้องปิดลงหลินชิ่นเอ๋อที่ยืนอยู่ที่เดิมโกรธจนกำหมัดแน่น หน้าดำหน้าแดง ！

ไอ้ผู้ชายบ้า！กล้าไม่ไว้หน้าเธอขนาดนี้！และยังพาเสี่ยวเหยียนไปด้วยอีก ราวกับว่าเธอเป็นปิศาจที่น่ากลัวอะไรอย่างนั้น！

หลินชิ่นเอ๋อโกรธจนมือไม้สั่น อยากทุบทำลายของในห้อง แต่คิดแล้วก็ต้องควบคุมอารมณ์ให้ได้ ไม่ได้ เธอต้องใจเย็นลง ผู้ชายเย่อหยิ่งทะเยอทะยานอย่างนั้น ไม่ได้จะยั่วให้ติดกับได้ง่ายๆ คิดจะจับเขาให้ได้คงต้องออกแรงหน่อย เธอต้องใจเย็นลงเพื่อคิดหาวิธี

เธอไม่อาจกลับไปอยู่กับผู้ชายที่น่ากลัวคนนั้นอีก ไม่เช่นนั้นสิ่งที่รอคอยเธออยู่ก็คือความโหดร้ายที่ไม่มีวันสิ้นสุด และครั้งนี้หานชิงก็คือเป้าหมายของเธอ

สำหรับจางเสี่ยวเหยียน เชอะ ก็แค่เด็กน้อยคนหนึ่งที่คำพูดไม่กี่คำก็ทำให้เธอฟุ้งซ่านไม่มีสติ มีสิทธิ์อะไรมายื้อแย่งกับเธอ

คิดมาถึงตรงนี้ ริมฝีปากของหลินชิ่นเอ๋อก็เกิดรอยยิ้มเยาะ

อีกด้าน

เสี่ยวเหยียนถูกหานชิงจูงมืออย่างงุนงง ไม่นานก็มาถึงห้องข้างๆ ตอนที่เข้าไปในห้องหานชิงยังหยิบรองเท้าให้เธอเปลี่ยนเป็นพิเศษ จากนั้นก็โยนกระเป๋าเดินทางเข้าไป

เสี่ยวเหยียนก้มหน้ามองรองเท้าแตะที่อยู่บนเท้า เป็นรองเท้าคู่ที่ไม่พอดีกับเท้าอีกแล้ว……

แต่เธอก็ยังเร่งฝีเท้าตามมาด้านหลังของหานชิง มองเห็นเขาเอากระเป๋าเดินทางของตัวเองเก็บเรียบร้อย ก็อดไม่ได้ที่จะดึงชายเสื้อของเขา

หานชิงเพิ่งจะวางกระเป๋าเดินทางเก็บเรียบร้อย หันไปก็เห็นสาวน้อยที่ยืนอยู่ด้านหลังตน มือหนึ่งดึงชายเสื้อตนเองเอาไว้ เงยหน้ามองเขาตาปริบๆ ภายในดวงตาสว่างสดใสเต็มไปด้วยความสงสัย

เขายกมือขึ้นมาเขกที่หัวเธอ：“ทำไมเหรอ”

เสี่ยวเหยียนเม้มปาก กระพริบตา：“คุณก็รู้อยู่แล้วนี่”

“ผมยังเปียกอยู่เลย ไม่คิดจะเป่าให้แห้งเหรอ”

เห็นชัดว่าเสี่ยวเหยียนไม่ได้สนใจคำถามนี้ ตอนนี้เธอสนใจอีกเรื่องมากกว่า ดังนั้นเธอจึงยืนนิ่งไม่ขยับ ใครจะไปรู้ว่าวินาทีต่อมาหานชิงจะรวบข้อมือของเธอเอาไว้“ไปเป่าผมก่อน อย่าปล่อยให้ไม่สบาย”

ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงถูกหานชิงลากไปเป่าผม เดิมเธอคิดจะเป่าผมเอง คิดไม่ถึงว่าหานชิงจะเป่าผมให้เธอด้วยตัวของเขาเอง

เสี่ยวเหยียนจึงนั่งนิ่งๆบนเก้าอี้ปล่อยให้หานชิงเป่าผมให้เธอ ท่าทีประหม่าเล็กน้อย ดังนั้นขาสองข้างของเสี่ยวเหยียนแนบติดกันมือเล็กๆก็วางอยู่บนขาตัวเองอย่างเก้ๆกังๆ