เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1218

บทที่ 1217 ยืนยันการคาดเดา

“ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ถ้าง่วงก็นอนต่ออีกนิด”

แน่นอนว่าเสี่ยวเหยียนง่วงมาก เธอง่วงจนแทบไม่มีกะจิตกะใจจะไปคิดเรื่องอื่นได้ ดังนั้นหลังจากได้ยินที่เขาพูดก็พยักหน้า จากนั้นก็นอนลงไปต่อ ก่อนจะล้มตัวนอนปากก็ยังบ่นพึมพำ

“น่าแปลก……ได้ยินเสียงคนเคาะประตูชัดๆ หรือว่าฉันกำลังฝันอยู่”

หานชิง：“……”

เขาหันกลับไปมองหญิงสาวแวบหนึ่ง ผ่านไปเพียงชั่วพริบตาก็เงียบเสียงลงแล้ว

ก่อนหน้านี้ยังได้ยินเสียงบ่นพึมพำ วินาทีต่อมากลับนอนหลับหายใจสม่ำเสมอ

ผู้หญิงคนนี้นี่จริงๆเลย……

หานชิงส่ายหน้าอย่างจนปัญญา ยื่นมือมาดึงผ้าห่มให้เธอ ท่าทางในตอนนี้ไม่เหมือนกับท่าทางเย็นชาโหดร้ายที่เผชิญหน้ากับหลินชิ่นเอ๋อเมื่อครู่นี้เลย

หานชิงรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนรั้น หัวดื้อ คิดไม่ถึงว่าเธอจะไร้เดียงสาขนาดนี้ ผู้หญิงคนนั้น ……

เพราะเมื่อวานเกือบเที่ยงคืนเพิ่งจะได้นอนหลับ ดังนั้นเมื่อเสี่ยวเหยียนหลับตาก็หลับไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นพอนอนก็หลับไปถึงใกล้เที่ยง ในระหว่างนั้นพนักงานของบริษัททัวร์ก็มาเคาะประตูห้อง หานชิงแจ้งว่าขอเลื่อนไปก่อนจากนั้นพวกเขาก็จากไป

รอจนเสี่ยวเหยียนนอนเต็มอิ่ม ตอนที่เธอลุกขึ้นมานั่ง จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเธอนอนเตียงเดียวกับหานชิงแล้ว

ตอนนี้ในห้องเงียบกริบ มีเพียงเธอคนเดียว

เสี่ยวเหยียนยื่นมือมาขยี้ตา คลำโทรศัพท์มือถือของตนด้วยความพร่ามัวเล็กน้อย

หรือว่าหานชิงจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน อาศัยจังหวะตอนที่เธอหลับอยู่ แอบไปเปิดห้องใหม่อีกห้องหนึ่ง

ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูว่าหานชิงส่งข้อความมาให้เธอหรือเปล่า ผลก็คือไม่มีข้อความอะไรในวีแชทเลย ข้อความสักข้อความก็ไม่มี

คนไม่อยู่ แล้วก็ไม่ได้ทิ้งข้อความเอาไว้ ไปไหนกันนะ

ทันใดนั้นก็นึกอะไรได้ เสี่ยวเหยียนรีบพลิกตัวอย่างรวดเร็ว ลงจากเตียง แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังเปลี่ยนไม่ทัน รีบวิ่งไปที่ห้องข้างๆ

เธอเคาะประตูอย่างร้อนใจ ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตู ตอนที่หลินชิ่นเอ๋อเปิดประตูเห็นเสี่ยวเหยียนนั้น ก็มีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย：“น้องสาว คุณตื่นแล้วเหรอ”

เสี่ยวเหยียน：“……”

เธอหอบหายใจมองหล่อนโดยไม่พูดอะไร

หลินชิ่นเอ๋อยิ้มหวาน：“ทำไมรีบร้อนขนาดนี้ล่ะ”

ได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็ชะงักเล็กน้อย ใช้แล้ว ทำไมเธอต้องรีบร้อนขนาดนี้ เห็นชัดว่ายังไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย แต่ว่าหานชิงไม่ได้อยู่ในห้อง และก็ไม่ได้ทิ้งข้อความไว้ ในหัวของเสี่ยวเหยียนไม่รู้ทำไมก็มีภาพเมื่อคืนนั้นผุดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เธอเองก็ไม่รู้ว่าหลินชิ่นเอ๋อนั้นจงใจหรือเปล่า น่าจะไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอก็นึกขึ้นมาได้อย่างประหลาด

เสี่ยวเหยียนคิดว่า ตัวเองช่างขี้หึงเสียจริงๆเลย

ดังนั้นเธอจึงส่ายหน้า หอบหายใจพลางเอ่ยว่า ：“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันเพิ่งตื่นนอน จากนั้นก็นึกถึงพี่หลิน　พี่หลินทานอาหารเช้าหรือยังคะ”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ก้าวขาเดินไปด้านใน หลินชิ่นเอ๋อเห็นท่าทางของเธอเช่นนี้กลับแกล้งทำเป็นขวางเธอเอาไว้

“พี่หลิน” เสี่ยวเหยียนเงยหน้ามองเธออย่างสงสัย

หลินชิ่นเอ๋อริมฝีปากสีแดง มองเธอด้วยสีหน้าสดใส：“คุณไม่ใช่เพิ่งตื่นเหรอ รีบกลับไปล้างหน้าแปรงฟัน เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ อีกเดี๋ยวพวกคุณจะออกไปเที่ยวกันไม่ใช่เหรอ”

เสี่ยวเหยียนยิ่งเพิ่มความสงสัย“คุณรู้ได้ยังไง……”

หลินชิ่นเอ๋อยิ้มอย่างเขินอาย บนใบหน้าเหมือนมีความรู้สึกกระดากอายปรากฏให้เห็น“คุณหานบอกฉัน”

“……”

เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมาชนที่ศีรษะตนเองอย่างแรง เธอมองไปด้านหลังของหลินชิ่นเอ๋อ　หลินชิ่นเอ๋อก็ขยับไปด้านข้างเล็กน้อย จากนั้นก็บดบังสายตาของเธอจนหมด กดไหล่ของเธอแล้วดันเธอออกไป