เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1217

บทที่1216 คุณได้ยินผิดแล้ว

โธ่เอ๋ย！

คิดเตลิดไปแล้ว！

เสี่ยวเหยียนรีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว ค่อยๆยกโทรศัพท์มือถือขึ้น

น่าขำ แม้ว่าภาพถ่ายพวกนี้จะทำให้คนคิดลึก แต่ว่าโอกาสที่จะได้ถ่ายรูปคู่แบบนี้แล้วแถมหานชิงยังเป็นฝ่ายเอ่ยปากเองด้วย ต่อให้ภาพถ่ายจะทำให้คนคิดเพ้อฝัน แต่เธอก็ยังไม่ทิ้งโอกาสแบบนี้ใช่มั้ย

แม้ว่าเสี่ยวเหยียนจะเตรียมตัวเตรียมใจแล้ว แต่ตอนที่กล้องจับภาพดวงตาและใบหน้าของทั้งคู่ หัวใจของเธอก็ยังเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ

อาจจะเป็นเพราะไฟบนศีรษะสว่างเกินไป หรืออาจเพราะปัญหาของหัวใจเธอ เพราะเวลานี้เธอกลับรู้สึกว่าคิ้วของหานชิงเข้มชัดมาก และหล่อเหลาเป็นพิเศษ และผู้ชายคนนี้ก็กำลังโอบเธอไว้ด้วยไหล่กว้างที่รองรับเธอได้พอดี

ภาพนี้ดูแล้วกลับดูกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวกันได้ขนาดนั้น

แชะ——

ไม่รู้ตัวเลย เสี่ยวเหยียนถ่ายไปหลายรูปแต่ก็ล้วนเป็นท่าเดียวกัน

เธออดไม่ได้ที่จะถ่ายต่อ แต่ก็รู้สึกว่าถ่ายไปถ่ายมาก็เหมือนเดิม แล้วถ้าถ่ายแบบเดิมมากๆ การชิงจะรู้สึกขำเธอหรือเปล่า

ดังนั้นหลังจากที่เสี่ยวเหยียนถ่ายไปหลายรูปก็เก็บโทรศัพท์มือถือ ในใจก็ยังรู้สึกจิตตกเล็กน้อย

“ทำไมเหรอ” อารมณ์ความรู้สึกแสดงออกอยู่บนใบหน้าของหญิงสาว ดังนั้นหานชิงมองแวบเดียวก็ดูออกว่าเธอรู้สึกอย่างไร

เสี่ยวเหยียนเม้มปาก：“รู้อย่างนี้แต่แรกตอนออกไปเที่ยวน่าจะถ่ายรูปให้เยอะหน่อย”

หานชิงมองหญิงสาวในอ้อมกอด ก็อดไม่ได้ที่จะลูบผมบนศีรษะเธออย่างอ่อนโยนอีกครั้ง“อย่างนั้นพรุ่งนี้ตอนออกไปเที่ยวก็ถ่ายเยอะ ถ่ายจนคุณพอใจ ดีมั้ย”

“จริงเหรอ”เสี่ยวเหยียนมองเขาอย่างประหม่า：“ถึงเวลาคุณจะไม่รำคาญฉันเหรอ”

พูดจบ หานชิงไม่ทันได้ตอบคำถามเธอ แต่มองเธออย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ทำไมเหรอ”อารมณ์ของเสี่ยวเหยียนพุ่งขึ้นมาทันที หรือว่าเขาจะรำคาญเธอจริงๆ

ในขณะที่เธอกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้นเอง หน้าผากของเสี่ยวเหยียนก็ถูกดีด เธอส่งเสียงร้องมือกุมหน้าผากเอาไว้ จากนั้นก็ได้ยินหานชิงพูดติงเธอว่า

“ก็บอกแล้วว่าให้คุณถ่ายจนคุณพอใจ ยังจะมาคิดเล็กคิดน้อยอยู่ตรงนี้อีก มั่นใจในตัวเองหน่อยได้มั้ย คนก็อยู่ข้างๆคุณแล้ว ยังจะคิดอะไรอีก”

ก็ถูก คำพูดนี้พูดแทงใจของเสี่ยวเหยียนแล้วจริงๆ

เขาก็อยู่ข้างๆกายตัวเองแล้ว เธอยังจะมามัวน้อยอกน้อยใจอะไรอีก

คิดมาถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนจู่ๆก็ยื่นมือมาโอบเอวของคนคนหนึ่งอย่างแรง ใบหน้าซุกเข้าไปในอ้อมอกของเขา กอดเขาอย่างแน่น

เป็นเรื่องจริง เป็นของเธอ เธอยังจะมีอะไรให้กังวลอีก

อย่างน้อยข้างกายเขาก็ไม่เคยมีใครมาก่อน มีเพียงเธอ

การชิงยกแขนอีกครั้งคิดจะวางบนศีรษะของหญิงสาว คิดอะไรบางอย่างได้ก็ค่อยๆดึงกลับ เปลี่ยนมาเป็นโอบรอบไหล่บางๆของเธอแทน ดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดด้วยความสงสารเอ็นดู

*

วันต่อมา

ในขณะที่เสี่ยวเหยียนกำลังหลับอย่างสะลึมสะลือ เหมือนได้ยินว่ามีคนมาเคาะประตู แต่เธอง่วงนอนมาก……ลืมตาแทบไม่ขึ้นดังนั้นแม้ว่าร่างกายจะได้ยินเสียงอย่างไร แต่ความง่วงกลับแข็งแกร่งขวางกั้นเธอออกมาจากโลกภายนอกได้

ก๊อกๆ——

ก๊อก——

เสียงเคาะประตูสั้นๆยาวๆ ขาดๆหายๆ ยังคงดังอยู่ตลอด

หานชิงลืมตา นัยน์ตาดำที่เงียบขรึมนั้น ไม่มีความพร่ามัวแม้แต่น้อย เขาหันข้างมามองหญิงสาวที่นอนข้างๆ

ร่างของเธอมุดอยู่ในผ้าห่ม มีแต่ศีรษะเล็กๆกับใบหน้าขาวผ่องโผล่ออกมา

อาจเป็นเพราะเสียงเคาะประตูดังรบกวน ดังนั้นคิ้วเรียวสวยนั้นจึงค่อยขมวดเข้าหากัน แม้แต่จมูกก็ยังกระดกตามขึ้นมา ราวกับว่าอีกไม่นานความง่วงงุนก็จะถูกทำลายหายไปแล้ว