เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1220

บทที่ 1219 ไม่สบายใจ

เห็นเธอติดกับ หลินชิ่นเอ๋อยิ้มพลางพยักหน้า

“ใช่แล้ว เธอเนี่ย กลับไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะ รอจนเธอเปลี่ยนชุดเสร็จ แปรงสีฟันกับโฟมล้างหน้าก็จะไปหาเธอตรงหน้าเลย”

เสี่ยวเหยียนได้ยินอย่างนั้นก็เหมือนจะดีใจมาก รีบพยักหน้าทันที：“อย่างนั้นก็ดีขอขอบคุณพี่หลินก่อนเลยนะคะ อย่างนั้นอีกเดี๋ยวคุณค่อยเอาไปให้นะคะ ฉันขอกลับก่อน”

เห็นเสี่ยวเหยียนจากไป ในที่สุดหลินชิ่นเอ๋อก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่ทำให้เธอจากไปได้ เธอกลัวจริงๆว่าเสี่ยวเหยียนจะพุ่งตัวเข้าไปโดยไม่สนใจอะไร

สมเป็นสาวน้อยที่ไม้ประสีประสาอะไรเลยจริงๆ

แต่ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงได้สะเพร่าได้นะ เก็บของยังไงแม้แต่แปรงสีฟันกับโฟมล้างหน้าก็ยังลืมได้ ยังต้องเอาไปให้เธออีก ในใจหลินชิ่นเอ๋อเกิดความไม่พอใจ เพื่อรักษาภาพลวงที่ตนเองสร้างขึ้นมา จึงหมุนตัวเข้าไปหาแปรงสีฟันให้เสี่ยวเหยียน

แต่ว่าหลินชิ่นเอ๋อหาจนทั่วห้องน้ำ ก็ยังหาของที่เสี่ยวเหยียนบอกไม่พบ

ไม่เพียงไม่มีแปรงสีฟัน แม้แต่โฟมล้างหน้าก็ไม่มี

หลินชิ่นเอ๋อสองมือเกาะที่อ้างล้างมือ มองตนเองในกระจกด้วยสีหน้าท่าทางดุดัน

ไม่ถูก ถ้าหากหลงลืมของเอาไว้จริง ไม่มีทางที่จะหาไม่เจอทั้งสองอย่าง อย่างนั้นหมายความว่าอะไร

หมายความว่าเธอถูกนังเด็กนั่นปั่นหัวเหรอ！

เธอกำลังหลอกตนเอง！！

หลินชิ่นเอ๋อเมื่อรู้ความจริงก็ทนไม่ได้ที่จะกำหมัด บ้าเอ้ย！นี่เธอถูกเด็กเมื่อวานซืนที่เด็กกว่าตัวเองหลายปีหลอกเอาเหรอเนี่ย！

แต่ไม่นานหลินชิ่นเอ๋อก็ตั้งสติได้ว่า สาเหตุที่เด็กนั่นแกล้งเธอแบบนี้！

หรือว่าเธอจะรู้ความจริงแล้ว

แต่เธอรู้ได้อย่างไร ในเมื่อเธอไม่ได้ให้หล่อนเข้ามา……

คิดมาถึงตรงนี้ หลินชิ่นเอ๋อตัดสินใจออกไปดู

ทางเสี่ยวเหยียนหลังจากมั่นใจในความคิดของตนเองแล้ว ก็รีบกลับไปที่ห้อง พอเข้าไปหานชิงก็เรียกเธอไปดื่มนม แต่ตอนเสี่ยวเหยียนเพิ่งตื่นนอนก็วิ่งไปหาหลินชิ่นเอ๋อเลย ไม่ได้ทำอะไร ฟันก็ยังไม่ได้แปรงเธอจะกล้าดื่มนมได้อย่างไร

ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงโบกไม้โบกมือ รีบวิ่งไปแปรงฟัน

ตอนที่แปรงไปได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตู เธอคิดว่าตอนนี้หลินชิ่นเอ๋อคงจะมาหาเธอแล้ว ดังนั้นจึงรีบบ้วนฟองในปากออกล้างหน้าตัวเองให้สะอาด

ตอนที่ออกไป หานชิงกลับขวางอยู่ที่หน้าประตู “กินข้าวก่อน”

“แต่ว่า……”เสี่ยวเหยียนชี้ไปที่ด้านหลังเขา：“มีคนเคาะประตูนี่ ฉัน……”

ยังพูดไม่ทันจบ หานชิงก็เดินมาจับแขนเรียวขาวของเธอ พาเธอเข้าไปข้างใน กดให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้

“กินข้าวสำคัญกว่า เรื่องอื่นอย่าเพิ่งสนใจ”

พูดจบก็ยัดแก้วนมหนึ่งแก้วใส่ในมือของเสี่ยวเหยียนพร้อมกำชับว่า：“ต้องดื่มให้หมด”

เสี่ยวเหยียนกระพริบตาปริบๆ มองท่าทางหานชิงเหมือนจะไม่ได้กำลังล้อเล่น ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าตอนเช้าตอนที่ตนเองนอนงัวเงียอยู่นั้นเหมือนกับได้ยินเสียงคนมาเคาะประตู จากนั้นเธอก็ถามหานชิง หานชิงบอกว่าเธอได้ยินผิดแล้ว ให้เธอนอนต่อ

ตอนนั้น ท่าทางของหานชิงเหมือนกับตอนนี้เลย

หรือว่า……

คิดมาถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนเบิกตาโพลง：“ตอนเช้าหล่อนก็มา ใช่มั้ย”

หานชิงอมยิ้มขยิบตาให้เธอ ค่อยๆพยักหน้าเล็กน้อย