เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1221

บทที่ 1220 ลองดูสิว่าคุณพอใจมั้ย

ในเมื่อเธอเป็นแบบนี้ อย่างนั้นเสี่ยวเหยียนก็ไม่ต้องแสร้งทำเป็นเกรงใจเธอแล้ว ชักสีหน้าตอบว่า：“เมื่อกี้ฉันอยู่ในห้องน้ำเลยไม่ได้ยินเสียง พี่หลินเกรี้ยวกราดขนาดนี้ คือกำลังโทษฉันอยู่ใช่มั้ย”

หลินชิ่นเอ๋ออึ้ง คิดไม่ถึงว่าก่อนหน้านี้เสี่ยวเหยียนยังยิ้มแย้มอยู่เลย พอมาตอนนี้ก็เปลี่ยนไปแล้ว สีหน้าเคร่งขรึมยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนกับสาวน้อยที่โกรธเคืองไม่เป็นมิตร

คือเธอประมาทเหรอ ผู้หญิงคนนี้มีมุมแบบนี้ด้วยเหรอ

ถูกเสี่ยวเหยียนชักสีหน้าแบบนี้ ต่อให้ในใจหลินชิ่นเอ๋อจะมีความโกรธมากแค่ไหนก็ไม่กล้าระบายออกมา ที่ปลดปล่อยออกมาแล้ว เธอก็ทำได้แค่รีบกลับคำปฏิเสธ

“ไม่ได้มีเรื่องอะไร น้องเสี่ยวเหยียนไม่ได้ยินอย่างนั้นก็ไม่โทษเธอหรอก เมื่อกี้พี่หลินคิดว่าเธอแกล้งทำเป็นไม่สนใจฉัน ก็เลยร้อนใจนิดหน่อย เธอคงไม่ได้โกรธพี่หลินนะ”

ได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวเหยียนเอียงปากจ้องมองมาที่เธอ

“พี่หลินคิดว่าฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจคุณเหรอ ทำไมถึงคิดแบบนั้น ฉันไม่มีเหตุผลที่ต้องไม่สนใจคุณนี่ หรือว่าพี่หลินทำอะไรผิด รู้สึกผิด ก็เลยคิดว่าฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจ”

ประโยคนี้ทำเอาหลินชิ่นเอ๋อตื่นตกใจ คิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าพูดขนาดนี้ และในคำพูดยังมีการหยั่งเชิงถามอีกด้วย

นี่มันเกิดเรื่องอะไรกัน ยังเป็นเวลาเช้าอยู่เลยนะ ทำไมเธอถึงได้เปลี่ยนเป็นคนละแบบนี้

ไม่ใช่ นี่มันแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น หรือว่าเวลาหนึ่งชั่วโมงนี้มีอะไรเกิดขึ้น

หรือหานชิงบอกเธอ

ไม่มีทาง ผู้ชายอย่างหานชิงจะมาพูดเรื่องของผู้หญิงอย่างพวกเธอเหล่านี้ทำไม

หรือว่าเธอเดามั่วไปเอง

คิดมาถึงตรงนี้ ดวงตาของหลินชิ่นเอ๋อเลื่อนไปมาบนใบหน้าเสี่ยวเหยียน ราวกับเพื่อให้แน่ใจอะไรบางอย่าง

ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้เสี่ยวเหยียนกลับเผยให้เห็นรอยยิ้มอันแสนสดใสอีก พูดกับหลินชิ่นเอ๋อด้วยเสียงอ่อนโยนว่า：“โอ้ย พี่หลินนี่คุณถูกฉันทำจนตกใจแล้วเหรอ ดูท่าตอนที่ฉันดุนี่ดูน่ากลัวมากสินะ”

“ห๊ะ　หมายความว่าไง”

“เมื่อกี้แค่ล้อเล่นกับพี่หลินเท่านั้นเอง คิดไม่ถึงว่าจะทำให้พี่หลินตื่นตกใจ　พี่หลินพี่อย่าโกรธเลยนะ ฉันต้องขอโทษพี่ด้วย”

หลินชิ่นเอ๋อ：“……”

ผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไรกันแน่

“ใช่แล้วพี่หลิน แปรงสีฟันกับโฟมล้างหน้าของฉันล่ะ ทำไมคุณมามือเปล่าแบบนี้ละคะ ไม่ใช่บอกว่าจะช่วยเอามาให้ฉันเหรอ”

พูดถึงตรงนี้ สีหน้าเสี่ยวเหยียนผิดหวังเล็กน้อย“รู้อย่างนี้แต่แรกฉันไปด้วยตัวเองแล้ว”

หลินชิ่นเอ๋อตั้งสติกลับมาได้ แม้จะไม่รู้ว่าการกระทำของเสี่ยวเหยียนนั้นอันไหนจริงอันไหนหลอก แต่ในเมื่อเธอพูดมาขนาดนี้แล้ว อย่างนั้นตนเองก็ต้องแสร้งทำเป็นเล่นละครต่อไป

ต่อให้เสแสร้งไปไม่ได้แล้วเธอก็จะไม่ยอมให้ถูกจับได้ เธอต้องรักษาเอาไว้ให้ดี

“อ้อ พอคุณพูดถึงฉันก็นึกออกทันที น้องเสี่ยวเหยียนที่คุณบอกว่าแปรงสีฟันและโฟมล้างหน้าฉันหาไม่เจอเลยนะ คุณจำผิดหรือเปล่า ถ้าหาไม่เจอจริงๆ ฉันเข้าไปช่วยคุณหา อาจจะตกหล่นอยู่ในกระเป๋าเดินทาง”

พูดจบหลินชิ่นเอ๋อก้าวมาด้านหน้าอยากจะเข้าไป ใครจะไปรู้ว่าเสี่ยวเหยียนกลับมาขวางเธอเอาไว้ก่อน จากนั้นก็ยิ้มตาหยีเอ่ยว่า：“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่หลิน แปรงสีฟันความจริงถ้าหาไม่เจอ ฉันก็ใช้ของหานชิงก็ได้ ดูเหมือนว่าเขาจะเอาโฟมล้างหน้ามาด้วย ฉันใช้ของเขาก่อนก็ได้ค่ะ”

หลินชิ่นเอ๋อ：“ใช้ของเขาก่อนเหรอ ใช้แปรงสีฟันร่วมกัน มันไม่ค่อยถูกสุขอนามัยเท่าไหร่นะ”