เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1226

บทที่ 1225 แสดงออกมาไม่ชัดเจนพอเหรอ

เสี่ยวเหยียนถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเผยรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา

ตอนที่เธอทำท่าทางเล็กๆ น้อยๆ นั้นเธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ดังนั้นเธอเลยคิดว่าหานชิงไม่รู้ แต่ใครจะไปรู้ว่าเมื่อยิ้มเสร็จ ก็ได้ยินเสียงของหานชิงดังลอยเข้ามาในหู

“คุณนายหานกำลังยิ้มอะไรอยู่เหรอ？”

เมื่อได้ฟังดังนั้น รอยยิ้มมุมปากของเสี่ยวเหยียนก็แข็งทื่อ และอึ้งไปสักพักกว่าจะดึงสติกลับมาได้ พลางมองไปที่หานชิง

“คุณ คุณพูดบ้าอะไร？ใครยิ้มเหรอ？”

ในขณะที่กำลังปฏิเสธอยู่นั้น ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมา

เมื่อเห็นเธอแบบนี้ หานชิงก็อดไม่ได้ที่จะจับแก้มของเธอ ก่อนจะก้มหน้ายิ้ม： “แน่นอนว่าหมายถึงคุณไงล่ะ หน้าต่างมันมีเงาสะท้อนอยู่น่ะ”

ผ่าง——

หลังจากที่เขาพูดอยู่ชัดเจนแล้ว เมื่อครู่ที่เสี่ยวเหยียนหน้าแดงเล็กน้อย ตอนนี้มันแดงไปทั้งหน้าแล้ว เธอเลยมองหานชิงอย่างจริงจัง ก่อนจะหันไปด้วยความโกรธเคือง และไม่คุยกับเขาแล้ว！

เธอคิดอะไรขึ้นมาได้อีก ก่อนจะหันกลับมาพูดด้วยความโกรธ： “อย่ามาเรียกฉันว่าคุณนายหาน！”

พวกเขาไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อย！

เมื่อได้ฟังดังนั้น หานชิงก็กลั้นขำพลางเลิกคิ้วขึ้น： “หืม？เมื่อครู่คุณยังพูดต่อหน้าทุกคนอยู่เลยว่าเราแต่งงานกันแล้วไม่ใช่เหรอ？พูดไปแล้วว่าฉันเป็นสามีของคุณ ทำไมยังไม่ให้ฉันเรียกว่าคุณนายหานอีก มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่เนี่ย？”

เสี่ยวเหยียนพยายามอธิบายแก้ต่างอย่างสุดกำลัง “นั่นก็เป็นเพราะว่าฉันโกรธคนอื่นอยู่ เลยพูดอะไรแบบนั้นออกไป คุณเองก็รู้นี่！”

เสียงที่ทั้งสองคนคุยกันนั้นมันเบามาก อีกอย่างต้องพูดเบาๆ แต่ก็ยังต้องให้อีกฝ่ายได้ยินด้วย เลยต้องเข้าไปใกล้มาก ไอร้อนจากการพูดนั้นทำให้อีกฝ่ายสัมผัสได้เลยทีเดียวล่ะ

ระยะที่ใกล้กันขนาดนี้ ปากแดงๆ ของสาวน้อยนั้นมันเปิดๆ ปิดๆ อยู่ต่อหน้า ในตอนแรกหานชิงก็ค่อนข้างมั่นคงอยู่ แต่เมื่อผ่านไปนานๆ เขาก็ถูกสาวน้อยคนนี้พูดเสียงจนรู้สึกอ่อนไหวได้อย่างง่ายดาย เลยกระแอมเบาๆ ： “งั้นตอนนี้ฉันจะแสดงไปกับคุณ ไม่ได้เหรอ？คุณเรียกว่าสามีไปแล้ว ฉันไม่เรียก……ก็จะเสียเปรียบหรือเปล่า？”

เมื่อได้ฟังดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็เบิกตาโผลงพลางเขา

“คุณเสียเปรียบอะไรกันล่ะ？คุณเป็นผู้ชาย คนที่เสียเปรียบน่าจะเป็นฉันมากกว่า？”

หานชิงยิ้มเบาๆ ： “ใครบอกว่าผู้ชายไม่เสียเปรียบ？เห็นผู้หญิงคนนั้นหรือยัง？เอาแต่เรียกนายหานของคุณอยู่ได้ทั้งวันน่ะ ถ้าเกิดรู้ว่าฉันแต่งงานแล้ว ยังจะกล้ามาเรียกอีกเหรอ？”

เมื่อได้ฟังดังนั้น คิ้วของเสี่ยวเหยียนก็ขมวดขึ้น พลางมองเขาด้วยท่าทีไม่พอใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อไป

ในตอนแรกหานชิงอยากจะหยอกเล่น และคุยเรื่องการเรียกว่านายหานกับคุณนายหานสักหน่อย ใครจะไปรู้ว่าสาวน้อยเหมือนกับว่าจะจริงจังขึ้นมา เธอขมวดคิ้วและย่นจมูก ดูท่าทีแล้วไม่ค่อยจะสบายใจสักเท่าไหร่

ในใจเขาบอกว่ามันไม่ค่อยดีแล้ว เลยคิดจะอธิบายสิ่งที่ตัวเองเพิ่งจะพูดไปเมื่อสักครู่ เสี่ยวเหยียนกลับจ้องเขาพลางพูดว่า： “คุณเสียดายใช่ไหมล่ะ？”

“หือ？”

เสียดายอะไร？

เขาเสียดายอะไรล่ะ？

“คุณบอกว่าสาวน้อยของคุณโตขึ้นแล้ว ฉันยังพอจะดีใจ คิดว่าคุณจะอยู่ข้างฉันเสียอีก แต่เมื่อคุณพูดแบบนี้……อันที่จริงคุณก็ยังแคร์อยู่ใช่ไหม？หลินชิ่นเอ๋อคนนั้นน่ะ……หุ่นก็ดีกว่าฉัน แถมยังสวยอีก เธอต้องเป็นที่หมายปองของผู้ชายหลายๆ คนแน่นอน แต่ฉัน……ไม่มีอะไรเลย……”

เธอมองออก แถมก็ยังเข้าใจเปรียบเทียบอีกด้วย

เพราะตอนที่เธอใส่เสื้อผ้าอยู่บนเรือนร่างของตัวเองนั้น ดูเหมือนกับเด็กน้อยเลย แต่เมื่อเสื้อผ้าไปอยู่บนตัวของหลินชิ่นเอ๋อกลับไม่เหมือนกันเลย

หลินชิ่นเอ๋อนั้นหุ่นดีมาก ดังนั้นเมื่อใส่เสื้อผ้าอยู่บนเรือนร่างของเธอมันเลยทำให้ดุมีเสน่ห์ขึ้นมา โดยที่ไม่สามารถหาได้จากเสี่ยวเหยียน แต่กลับสามารถแสดงออกมาจากตัวของหลินชิ่นเอ๋อได้อย่างเต็มที่