เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1227

บทที่ 1226 ทุกอย่างเป็นไปตามที่ฉันคิด

เสี่ยวเหยียนรับรู้ได้ถึงการกระทำนี้ แล้วยิ่งรู้สึกว่ามันเสียหน้านิดหน่อย เลยทำได้แค่ซบอกของหานชิง พลางหลับตาเพราะไม่มีหน้าจะสู้หน้าใครแล้ว

หานชิงไม่ได้ใส่เสื้อชูชีพ ดังนั้นอกหนาของเขา เลยอบอุ่นเป็นพิเศษ แถมยังได้ยินเสียงเต้นของหัวใจของเขาอีกด้วย

ในตอนแรกเสี่ยวเหยียนได้ยินว่าหัวใจของเขานั้นเต้นเร็วมาก

เธอคิดว่าเป็นเสียงหัวใจของตัวเอง ยังแอบยิ้มเยาะตัวเองอยู่ในใจอีกด้วย

แต่เมื่อผ่านไปสักพัก เธอก็พบว่าเหมือนกับว่าเสียงเต้นของหัวใจนั้นมันไม่ใช่ของตัวเธอเอง ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ของตัวเธอเองแล้วจะเป็นของใครล่ะ？

เสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองหานชิง เขามีท่าทีนิ่งสงบ ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมานั้นเขาเองก็ก้มหน้ามาสบตาเธอเหมือนกัน

แววตาสงบนิ่งนั้นมันมีความสั่นไหวซ่อนอยู่ มองไม่ออกเลยว่าเมื่อครู่ที่เขาจูบเธอนั้นมันทำให้เธอใจสั่นขนาดไหน

ถ้าเกิดว่าไม่ได้เข้ามาใกล้นั้น เสี่ยวเหยียนก็คงจะไม่รู้ ……

คนคนนี้ภายนอกดูนิ่งเฉย แต่ว่าหัวใจกลับเต้นอย่างรวดเร็ว

ที่แท้……มันก็ไม่ใช่เธอเพียงคนเดียว

หลังจากที่คิดถึงเรื่องจริงๆ นี้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจขึ้นมา เธอมองหานชิงพลางยิ้มให้ด้วยความสุข ก่อนจะยื่นมือออกไปจับอกของหานชิง

“หัวใจของคุณเต้นเร็วจังเลย”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสุข เหมือนกับตั้งใจที่จะหยอกล้อหานชิง

หานชิงนั้นหน้าหนากว่าที่คิด ไม่กลัวเธอหัวเราะเยาะอะไรเลย แต่กลับจับมือของเธอที่วางอยู่บนอกของเธอ ก่อนจะพูดเสียงต่ำ： “ใช่สิ เป็นเพราะคุณทั้งนั้นเลย”

มือขาวๆ นั้นวางอยู่ตรงบริเวณหัวใจ เสี่ยวเหยียนรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นอย่างเป็นจังหวะของเขา มากระทบกับฝ่ามือของเธอ

มันเป็นแรงที่กระทบอย่างรุนแรง

เสี่ยวเหยียนกะพริบตาปริบๆ หัวใจที่เต้นอย่างสงบนั้นก็ถูกหานชิงทำให้เต้นแรงขึ้นมาเช่นกัน ในตอนแรกที่เธอแค่อยากจะหยอกล้อหานชิง ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้กลับถูกหยอกหลับมา จนใบหน้าที่ยังไม่ทันหายแดงนั้นร้อนฉ่าขึ้นมาอีกครั้ง

แค่แวบเดียว เธอเลยทำได้แค่อยู่ในอ้อมกอดของเขาโดยที่ไม่พูดอะไร

อีกฝั่งล่ะ？

หลังจากที่หลินชิ่นเอ๋อถูกไล่ลงจากเรือไป ก็ยืนอยู่ตรงทางออกด้วยความโกรธเคืองเป็นอย่างมาก ก่อนจะกำมือแน่น จนเล็บแทบจะแทงเข้าไปในเนื้อ

น่าโมโหจริงๆ เลย！ถ้ารู้ว่าจะถูกไล่ลงจากเรือ เธอก็น่าจะอดทนเอาไว้ ตอนนี้ถูกไล่ลงมาแล้ว ทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง！

แล้วก็ไม่รู้ว่าพวกเธอจะขึ้นเกาะไปกี่วัน เธอควรจะรออยู่ที่นี่ไหม？รอให้สามีที่ชอบทำร้ายเธอออกมาจากสถานีตำรวจ ถึงตอนนั้นสิ่งที่เธอต้องเจอนั้นมันโหดร้ายและน่ากลัวกว่ามาก

ไม่ได้การล่ะ เธอไม่สามารถนั่งเฉยได้อีกแล้ว เธอต้องคิดหาวิธี

เกาะนั้นมันไม่ได้ไกลมาก แต่ก็ต้องใช้เวลา เสี่ยวเหยียนซบอกของหานชิงเพราะความอาย แต่สุดท้ายเธอก็ง่วง ดังนั้นเธอเลยหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขา

รอเธอตื่น ก็ถึงที่หมายพอดี

ทุกคนถอดเสื้อชูชีพออก

บรรยากาศบนเกาะนั้นดีมาก ก่อนจะขึ้นเรือก็ได้ให้พวกเธอรองเท้าที่เหมือนกัน แถมบนเกาะยังติดกล้องอีกด้วย ห้ามทิ้งขยะลงบนพื้น และห้ามเก็บเปลือกหอยจากหาดทรายกลับมาด้วย

มันเป็นกฎปกติที่ควรจะทำ เพื่อให้เกาะเล็กๆ แห่งนี้ได้คงความธรรมชาติเอาไว้

เมื่อขึ้นไปบนเกาะ เสี่ยวเหยียนคิดว่าอากาศที่นี่ไม่เหมือนกันเลย บนเกาะนั้นมีแขกอยู่มาก แต่ก็ถูกกำหนดกฎเกณฑ์เอาไว้เป็นอย่างดี

พนักงานยืนต้องรับและแนะนำอยู่ทางฝั่งหนึ่ง