เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1229

บทที่ 1228 คุณเป็นผู้หญิงนะ

ตระกูลเจียง

“เสี่ยวไป๋ของพวกเรา ดีไปหมดทุกอย่างเลย แต่ไม่อยากจะหาแฟน อายุขนาดนี้แล้ว ไม่มีแฟนสักคนด้วยซ้ำ วันๆ เอาแต่เล่นคอมพิวเตอร์อยู่ที่บ้าน แสงจากจอคอมส่องออกมาจนหน้าเธอมันไปหมด ถ้าเกิดว่าไม่ได้แซ่เจียง ฉันไม่อยากจะยอมรับว่าเธอเป็นลูกสาวด้วยซ้ำ”

คุณแม่เจียงอยู่ในวัยกลางคน แต่ก็ยังมีเสน่ห์อยู่ ถือถ้วยชาพลางคุยกับเพื่อนสนิทกับตัวเอง เพราะดูแลอย่างดี ผิวหน้าเลยดูดีไปด้วย หุ่นเองก็ดูดีไม่แพ้กัน

คุณแม่เจียงดูแลตัวเองดีทั้งรูปร่างและหน้ามาตาโดยตลอด เลยไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองน้ำหนักเกินอย่างแน่นอน แต่เมื่อเธอคลอดลูกสาวก็ไม่ได้ดูแลรูปร่างของตัวเองสักเท่าไหร่ ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยมีอะไรมาเปลี่ยนความคิดเธอได้เลย มันเลยทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

แต่ยังดีที่ทั้งสามีภรรยานั้นสวยหล่อทั้งคู่ ดังนั้นเจียงเสี่ยวไป๋เลยสวยงามไปด้วยโดยปริยาย ถือว่ายังสวยแม้จะขี้เกียจแต่งหน้า

“ฉันว่านะ ลูกสาวคุณที่ชื่อเสี่ยวไป๋น่ะก็ดีนะ ซื่อสัตย์ขยันอดทนทำงาน นี่อยากจะมานัดบอดนะ ก็ตามหาคนแบบเธอกันทั้งนั้นแหละ”

เมื่อได้ฟังดังนั้น คุณแม่เจียงก็ยิ้มเยาะในใจ

อยากจะหาผู้หญิงที่ซื่อสัตย์และขยันทำงานหาเงินงั้นเหรอ？ทำไมถึงไม่ไปหาแม่นมแทนล่ะ？

“บ้านที่คุณแนะนำมาในครั้งนี้ คงจะไม่เหมือนครั้งก่อนใช่ไหม？ที่อยากจะให้ลูกสาวฉันแต่งไปแล้วก็ต้องเป็นภรรยาที่กตัญญู ซักผ้าล้างจานทำกับข้าวอะไรประมาณนั้น หรือจะต้องไปดูแลการใช้ชีวิตของเขาอีกน่ะ？”

“ไม่หรอกๆ ！ครั้งก่อนน่ะมันเป็นความผิดคาด ครั้งนี้ฉันแนะนำให้เป็นอย่างดีเลย！”

คุณแม่เจียงบ่นพึมพำเล็กน้อย： “งั้นก็ดี ลูกสาวฉันน่ะ ถึงแม้ว่าจะขาดอะไรไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่จะไม่มีดีอะไรเลย การแต่งงานเป็นเรื่องของคนสองคน ลูกสาวฉันซักผ้าทำกับข้าวได้ แต่อีกฝ่ายก็ต้องทำความสะอาดบ้านด้วย ไม่อย่างนั้นการแต่งงานนี้ผู้หญิงก็มีแต่เสียกับเสีย มันจะไม่มีทางเป็นแบบนั้นนะ”

“ใช่ จริงด้วย คุณนายเจียงพูดถูก มีเหตุผล”

ติ๊งต่อง——

มีเสียงอ็อดของประตูดังขึ้น คุณแม่เจียงมีสีหน้าดีใจ “น่าจะเป็นเสี่ยวไป๋กลับมาแล้ว”

เธอลุกขึ้นไปเปิดประตู เมื่อเปิดดูก็เห็นว่าเป็นเจียงเสี่ยวไป๋ที่ทำหน้าอาลัยอาวรณ์ยืนอยู่ ก่อนจะสบตาเธอ

“แม่！”

คุณแม่เจียงมองดูเธออย่างละเอียด ก็พบว่าเธอใส่เสื้อทีเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นตัวหนึ่ง ก็โกรธจนอยากจะมองบนใส่เธอ เลยเอาแต่ชี้เธอจนพูดไม่ออก

เมื่อเห็นท่าทีของคุณแม่เจียง เจียงเสี่ยวไป๋กลับแอบขำอยู่ในใจ ก่อนจะเอาใบหน้าที่ไม่ได้เติมแต่งอะไรเข้าไปใกล้ๆ ： “แม่ ฉันกลับมาแล้ว มีอะไรให้กินไหม？”

คุณแม่เจียง： “……”

ไม่แต่งหน้าแต่งตัวก็ไม่เป็นไร แต่นี่ยังมาถามหาของกินตั้งแต่แรกอีกเหรอ？？？？

คุณแม่เจียงโกรธจนทนแทบไม่ไหว！

กลับมีเสียงพูดคุยและเสียงเดินของเพื่อนสนิทดังมาจากทางด้านหลัง

“เห้อ เซียวหยู่ ลูกสาวกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ？ไหนล่ะ？”

ตู้เซียวหยู่ ก็คือแม่แท้ๆ ของเจียงเสี่ยวไป๋ เมื่อเธอได้ยินเสียงของเพื่อนดังขึ้น ก็ปิดประตูดังปังโดยที่ไม่ได้คิดก่อนเลย！

ปัง！

หน้าของเจียงเสี่ยวไป๋เพิ่งจะเขยิบเข้ามาใกล้ เมื่อคุณแม่เจียงปิดประตูแบบนี้ ก็ชนเข้ากับจมูกของตัวเอง เธอกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะลูบจมูกของตัวเอง

“อะไรกันเนี่ย？”

จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่ข้างในคุยกันอย่างชัดเจน

“เซียวหยู่ ลูกสาวคุณล่ะ？”

“อ๋อ คนที่มาไม่ใช่ลูกสาวฉันน่ะ”

คุณแม่เจียงหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะปรับความโกรธของตัวเอง ให้ตัวเองสงบลงก่อนจะพูดว่า： “ตอนนี้ไปอยู่ในตึกไม่ต้องออกมานะ ฉันไปส่งแขกก่อนค่อยเข้ามา”

เจียงเสี่ยวไป๋： “……แม่ ตอบแทนกันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ？ไปหลบอยู่ตรงช่วงตึกเหรอ？คนเดี๋ยวนี้เขาขึ้นลิฟต์กันหมด บันไดมีแต่ฝุ่น？ฉันไม่อยากไป”

“ไม่อยากไปก็ต้องไป ใครให้คุณใส่เสื้อผ้าแบบนี้มากัน ถ้ากล้าออกมาจะตีให้ตายเลย”

พูดจบ คุณแม่เจียงก็วางสายใส่เจียงเสี่ยวไป๋ไป

เจียงเสี่ยวไป๋ยืนอยู่ตรงประตูอยู่นาน ก่อนจะคิดอยู่ว่าจะเดินเข้าไปในตึกดีไหม ถือว่าเธอโชคร้ายก็แล้วกัน ถ้าเกิดว่าไม่เข้าไป แล้วเพื่อนแม่มาเห็นเข้า ชีวิตที่เหลือของเธอน่าจะแย่กว่าเดิม

ดังนั้นคิดไปคิดมา เจียงเสี่ยวไป๋เลยต้องทำตาม

ทาอีกฝั่งนั้นคุณแม่เจียงก็ตัดสินใจหลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋หลบอยู่ทางบันได ก็พูดคุยกับเพื่อนสนิทของตัวเองนิดหน่อย ก่อนจะไปส่งเพื่อน

เพิ่งจะเดินเข้าลิฟต์ได้ไม่นาน เจียงเสี่ยวไป๋ก็เดินออกมาจากทางช่วงตึก

“แม่ ถ้าอยู่ในนี้นานกว่านี้อีกหน่อย ฉันอาจจะเป็นโรคได้นะ”

เจียงเสี่ยวไป๋อ้วกพลางมองไปทางห้อง คุณแม่เจียงเลยมองมาที่เธอด้วยความโกรธเคือง “จะเป็นอะไรไปอีก？ตอนที่คุณเอาแต่อยู่ในห้องนั้นไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย？ยังดีที่ทางเดินนั้นยังมีอากาศสดชื่นๆ อยู่”

“แม่ ดูที่คุณพูดสิ เหมือนกับว่าในห้องมันไม่มีอากาศอย่างนั้นล่ะ จะให้ฉันเข้าไปอีกไหม？”

“แน่นอน！” คุณแม่เจียงดันเจียงเสี่ยวไป๋เข้าไปในห้อง “เข้ามา”

จากนั้นก็มีเสียงปิดประตูดังขึ้น เพราะกลัวคนจะเห็นเจียงเสี่ยวไป๋

“คุณยังเป็นลูกสาวฉันอยู่ไหม วันๆ เอาแต่แต่งตัวแบบนี้ ไม่รู้จักแต่งหน้าหน่อยเหรอ？ตอนบ่ายที่ต้องไปนัดบอดน่ะ จะแต่งตัวแบบนี้ไปเหรอ？”

เจียงเสี่ยวไป๋ยังไหล่อย่างไร้ทางเลือก： “ใช่สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ？”