เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1233

บทที่ 1232 คุณตกลงแล้วใช่มั้ย?

“หนี้บุญคุณที่ผมติดคุณ ผมคงจะไม่สามารถทนดูคุณโดนหลอกได้หรอกมั้ง?”

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่เห็นด้วย: “เรื่องยังไม่ได้เริ่มเลย คุณจะแน่ใจไงยังไงว่าฉันจะโดนหลอก? อีกอย่าง ต่อให้ฉันจะโดนหลอก คุณก็ไม่ช่วยฉันนี่นา คุณเซียว เรื่องนี้สำหรับฉันมันสำคัญมาก หากคุณไม่อยากจะช่วย ฉันก็ไม่ฝืนใจคุณ”

พูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋ก็หันหลังเดินไป

มองไปทางที่เธอเดินอยู่ เซียวซู่อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เพราะว่าเธอจะเดินกลับเข้าไปอีกแล้ว หรือว่าเธอยังอยากจะไปหาคนแปลกหน้าคนนั้นอีกเหรอ? คิดได้ดังนี้ เซียวซู่ก็ไปขวางทางเดินของเธอเอาไว้

“ยังจะเข้าไปอีกเหรอ?”

เจียงเสี่ยวไป๋เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ไม่ได้ตอบ

“คุณยอมที่จะไปหาคนที่ไม่รู้ว่าจะพึ่งพาได้หรือเปล่า มีโอกาสที่จะโดนหลอกด้วย ก็ยังไม่ยอมไปดูตัว?” เซียวซู่หรี่ตาลงเล็กน้อย คิดไม่ออกว่าทำไมเจียงเสี่ยวไป๋ต้องทำแบบนี้ด้วย หรือว่าเธอต่อต้านเรื่องการดูตัวขนาดนี้เลยเหรอ?

“เชื่อฉันเถอะ โอกาสที่ฉันจะโดนหลอกนั้นน้อยกว่าการถูกบังคับแต่งงาน!” พูดจบเธอก็กะพริบตา สองมือกอดอกแล้วมองเซียวซู่ที่อยู่ตรงหน้า: “คุณเซียว คุณมาขวางทางเดินไม่ให้ฉันเข้าไป คุณคิดอยากจะช่วยเป็นแฟนปลอมๆให้ฉันแล้วใช่มั้ย?”

เซียวซู่ : “............”

จริงๆแล้วเขาไม่อยากที่จะเลือกแม้แต่ข้อเดียว

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เขาก็แค่เคยเจอกับเธอสองสามครั้ง ต่อให้เธอเกิดเรื่อง สำหรับเขาก็คงจะไม่รู้สึกอะไร ขอเพียงไม่ต้องให้เขารู้

แต่ขอเพียงเป็นคน ก็มีความสงสารเห็นใจทั้งนั้น

ก็เหมือนเซียวซู่ตอนนี้ หากเขาไม่รู้ว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะทำเรื่องแบบนี้ ไม่ว่าเธอจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ไม่เกี่ยวกับเขา

แต่ว่าตอนนี้เธอก็ได้เอ่ยปากขอร้องตัวเอง และตัวเขาก็ทำไม่ได้ แล้วยังถูกหลอกในสถานการณ์ที่ตัวเองรู้เห็นด้วย มันก็จะ......

เซียวซู่เม้มริมฝีปากบาง พูดขึ้นอย่างช้าๆ: “เรื่องนี้บางทีมันอาจจะยังมีทางออกอื่นก็ได้ ในเมื่อคุณยังสามารถคิดถึงวิธีที่เรียกผมออกมา ก็น่าจะสามารถคิดถึงหนทางอื่นด้วยสิ”

ได้ยินแบบนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกตลกเล็กน้อย จึงได้หยุดแล้วจ้องมองเซียวซู่

“เอาสิ มันจะดีกว่ามั้ยถ้าคุณเซียวช่วยฉันคิดหาวิธี? หากคุณคิดไม่ออก คุณก็ต้องมาเป็นแฟนปลอมๆของฉัน “

เซียวซู่: “...........”

ทำไมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองนั้นได้พาตัวเองเข้าสู่หลุมพรางเลยล่ะ?

“ยังไง? คุณเซียวจะตอบตกลงมั้ย?” เจียงเสี่ยวไป๋เห็นสีหน้าที่กำลังสับสนของเขา เจียงเสี่ยวไป๋เพียงแค่เขย่งเท้าไปข้างหน้า ดวงตาคู่สวยที่มองสำรวจเซียวซู่ในระยะประชิด และเพราะท่านี้ก็ได้ดึงให้ระยะห่างของทั้งสองเข้ามาใกล้กันมากขึ้น

เละเจียงเสี่ยวไป๋ไม่รู้สึกว่าแบบนี้จะมีปัญหาอะไร แต่ว่าเซียวซู่ที่ขมวดคิ้วอยู่ได้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว “ให้ผมคิดก่อน”

จากนั้นทั้งสองก็ใช้เวลาร่วมกันที่หน้าร้านกาแฟ เซียวซู่กำลังช่วยเธอคิดหาวิธี เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยืนรออยู่ข้างๆ รอจนกระทั่งเธอรู้สึกเบื่อ จึงได้นั่งลงไปบนเก้าอี้ที่วางอยู่หน้าร้าน จากนั้นก็ได้สั่งชานมมาหนึ่งแก้ว นั่งจิบชานมอย่างสบายใจ

ขณะที่เซียวซู่กำลังคิดหนัก กลับเห็นเธอนั่งไขว่ห้างดื่มชานมอย่างสบายใจ ก็รู้สึกปวดขมับขึ้นมาทันที เขาที่กำลังคิดจนปวดหัว ส่วนเธอกำลังดื่มชานมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น?

เห็นเขามองมา เจียงเสี่ยวไป๋ได้ยื่นมือโบกไปทางเขา เหมือนแมวเหมียวที่ขี้เกียจ: “คิดหาวิธีได้หรือยัง คุณเซียว”

เซียวซู่: “........”

เขามองเธออย่างเบื่อหน่าย เจียงเสี่ยวไป๋ยักไหล่ ก็พูดขึ้นมาเอง: “ดูแล้วเหมือนไม่มี งั้นก็สู้ๆนะ!”

เซียวซู่รู้สึกปวดหว่างคิ้ว ทำไมถึงมีผู้หญิงที่อันธพาลแบบนี้?