เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1234

บทที่1233 เดี๋ยวต้องใกล้ชิดกันมากกว่าตอนนี้!

ขณะที่ตกอยู่ในภวังค์ มือที่ขาวนุ่มของเจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้โบกไปมาตรงหน้าเขา

เซียวซู่กลับสู่ภาวะปกติ ก็พูดออกมาเบาๆ: “งั้นครั้งนี้ผมจะช่วยคุณ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”

“ไม่มีปัญหา เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าอย่างแรง: “ครั้งเดียวก็พอแล้ว! ไปเถอะ!”

พูดจบ ตอนที่เจียงเสี่ยวไป๋ลุกขึ้นนั้นก็ดึงแขนของเซียวซู่ขึ้นมาด้วย เซียวซู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย: “8 คุณนักเขียนผี ถึงแม้ว่าผมจะตกลงแล้ว แต่ว่าคุณ........”

คำพูดข้างหลังเขายังไม่ได้พูด แต่ว่าสายตาได้ไปมองอยู่ที่มือของเจียงเสี่ยวไป๋ เจียงเสี่ยวไป๋มองตามสายตาของเขาไป เพียงแค่แวบเดียวเธอก็เข้าใจแล้ว

แต่เธอก็ยังคงไม่ปล่อยแขนของเซียวซู่ออก กลับเอาแขนคล้องเข้าไป ทำสีหน้าไร้เดียงสา: “คุณคงจะไม่บอกฉันว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกันมั้ง? แต่ว่าคุณเซียว อีกสักครู่คุณก็ต้องเจอแม่ฉัน คุณแสดงเป็นแฟนของฉัน การแสดงออกของเราก็ต้องใกล้ชิดกันหน่อย ดังนั้นตอนนี้เรามาซ้อมกันก่อน”

เซียวซู่: “...........”

เขาพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง: “จู่ๆก็รู้สึกเสียใจ ตอนนี้กลับลำยังทันมั้ย?”

เจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินแบบนี้แล้วก็รีบกอดแขนของเขาอย่างแน่นๆ: “ไม่ทันแล้ว!”

เห็นท่าทางตื่นตระหนกของเธอ เซียวซู่ไม่รู้เป็นอะไร กลับรู้สึกอยากหัวเราะ แต่สุดท้ายก็กลั้นไว้ได้ ถอนหายใจแล้วกล่าว: “ต่อให้จะซ้อม อีกสักพักค่อยซ้อมก็ได้มั้ง”

“ไม่ได้ เวลาเหลือไม่มากแล้ว คุณไม่เคยเห็นแม่ฉัน ดังนั้นไม่รู้จักนิสัยของแม่ฉันว่าเป็นยังไง ดังนั้น.......ต่อจากนี้เราต้องมาทำความรู้จักกันหน่อย”

เซียวซู่หรี่ตาลงเล็กน้อย: “ทำความรู้จักกัน?”

“ใช่!”

ต่อจากนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ทำเหมือนเป็นนายทะเบียนผู้สำรวจทะเบียนราษฎร์ถามประวัติสมาชิกทุกคนในบ้านของเขาอย่างละเอียด หลังจากถามเสร็จเจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้เล่าสถานการณ์ของบ้านตัวเองให้เซียวซู่ฟัง

เซียวซู่คนทั้งคนเหมือนอยู่ท่ามกลางเมฆหมอก โดยที่มีเจียงเสี่ยวไป๋ควบคุมเอาไว้

จนกระทั่งทั้งสองคนได้ทำความเข้าใจซึ่งกันและกันแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้กล่าวขึ้น: “ใช่แล้ว เรายังขาดคำที่เรียกแทนกันและกัน”

“คำเรียกแทน?”

ดวงตาของเซียวซู่เกือบจะถลนออกมาแล้ว ความคิดของผู้หญิงคนนี้นี่มันจริงๆเลย บางทีเขาไม่ควรที่จะรับปากเธอ

“ใช่ๆ”

เจียงเสี่ยวไป๋ที่มือสองข้างกุมแก้มของตัวเองไว้ ท่าทางที่คิดไม่ตก เซียวซู่เห็นเธอที่ครุ่นคิดอยู่ ก็ไม่ได้สนใจเธอ ยกกาแฟขึ้นมาดื่มอย่างช้าๆ

“ฉันนึกออกแล้ว! หรือว่าฉันเรียกคุณว่าเซียวซู่ซู่!”

“พุช.........” เซียวซู่ยังที่ยังไม่ทันได้กลืนกาแฟลงคอก็ได้พ่นมันออกมาเสียก่อน

เจียงเสี่ยวไป๋ลบด้วยสีหน้าที่ดูไม่ดี เอียงคอถาม: “คุณรู้สึกว่าเซียวซู่ซู่ไม่โอเหรอ? งั้นก็.........เสี่ยวเซียวซู่???”

แอ่มๆ........เซียวซู่กระแอมอย่างเสียงดัง ใช้ฝ่ามือเช็ดคราบกาแฟที่มุมปาก จากนั้นเงยหน้ามองเจียงเสี่ยวไป๋ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เจียงเสี่ยวไป๋รีบทำหน้าเหมือนผู้บริสุทธิ์ ไม่มีอันไหนที่คุณชอบเลย? งั้น.........ไม่เรียกชื่อละ เรียกที่รักดีมั้ย? ฮันนี่? หวานใจ? ตัวเอง?

ขณะที่เธอนั้นกำลังพูดไปเรื่อยๆนั้น สีหน้าของเซียวซู่ตอนนี้เปรียบเสมือนก้นหม้อดำๆได้เลย

“คุณไม่รู้สึกเหรอ ว่ายิ่งทำแบบนี้ ก็จะยิ่งน่าสงสัย?” เซียวซู่ที่ทนไม่ไหวกับสรรพนามแต่ละอันที่มันเลี่ยนและเอียนเหล่านี้ จึงได้พูดขัดจังหวะ

เฮ้ย?

เป็นแบบนี้เหรอ? ปกติเจียงเสี่ยวไป๋ที่เขียนบทความเยอะเกินไป ก็รู้สึกว่าเวลาที่คนมีความรักก็ต้องมีสรรพนามที่ใช้เรียกแทนกัน โดยลืมคิดถึงท่าทางที่ควรมีในสถานการณ์ปกติ