เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1242

บทที่ 1241 ไม่อยากจาก

ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าพูดทุกสิ่งในใจที่อยากพูดออกมา

ตอนที่พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ทำท่าโก่งคออ้วกออกมาแล้วมองหานชิง ในแววตาราวกับมีแววยั่วยุอยู่เล็กๆ

หานชิงนิ่งไปเล็กน้อย

คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะมีมุมเจ้าเล่ห์แบบนี้ด้วย

ยังไงก็อยากจะเล่นแล้ว หานชิงเองก็ไม่มีปัญหาอะไรถ้าอยากจะหยอกเธอบ้าง ตอนแรกมือของเขาใช้เช็ดเหงื่อให้เธอแทน หลังจากนั้นก็ตกลง มาพาดอยู่ตรงไหล่ของเธอ ในตอนนี้หลังจากที่ฟังคำพูดของเธอแล้ว มือของเขาก็กางออกแล้วกดลงไปบนหลังต้นคอขาวของเสี่ยวเหยียนแล้วดึงเอาไว้ “เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ได้ยินไม่ชัด พูดอีกครั้งสิ?”

เสี่ยวเหยียน“......”

มือของเขากำลังดึงหลังคอของตัวเองอยู่นะ อุณหภูมิบนมือของเขาส่งมายังตัวเธอโดยไม่มีอะไรกั้น ในสถานการณ์แบบนี้ราวกับว่ากำลังข่มขู่เธออยู่อย่างไรอย่างนั้น เสี่ยวเหยียนไหนเลยที่จะกล้าพูดอีก กะพริบตามองเขา ไม่ได้พูดต่อ

หานชิงหรี่ตาลง ลมหายใจก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“ไม่มีเสียงแล้ว? เมื่อกี้ความกล้ายังมีอยู่เยอะนี่?”

เสี่ยวเหยียน“......”

“หุ่นดี? กล้าแต่งตัว? เป็นสเปคของผม?”

เสี่ยวเหยียนเรี่ยวแรงยิ่งอ่อนลง ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะหานชิงยังดึงคอไว้อยู่ ไม่อย่างนั้นในตอนนี้หัวของเธอก็คงจะตกลงไปกองอยู่บนพื้นแล้ว

“คุณเป็นยังไง คุณยังไม่รู้เหรอ?” มืออีกข้างของหานชิงเคาะลงบนหัวของเธอ “ตามจีบผมมาตั้งนานขนาดนี้ เคยเห็นว่ารอบๆตัวผมมีผู้หญิงคนอื่นนอกจากคุณเหรอ? เด็กน้อยใจร้ายจริงๆเลยนะ”

ประโยคสุดท้ายนั่นดูจะสนิทสนมกันเกินไปหน่อยนะ เหมือนกับว่ามีอะไรที่กระแทกเข้ามาที่ใจของเสี่ยวเหยียนอย่างรุนแรง เธอก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา เหมือนกับแมวที่ตะปบมือไปบนปกคอเสื้อของหานชิงแล้วค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ พูดเสียงเบา “ฉัน ฉันก็แค่หยอกๆเล่น แถม......หุ่นฉัน....ก็....ก็ไม่ได้แย่ไปกว่าเธอ......”

ประโยคหลังนั้นยิ่งพูดยิ่งเสียงเบา เหมือนกับยุงอย่างไรอย่างนั้น ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ทั้งสองคนอยู่ใกล้กัน หานชิงก็แทบจะไม่ได้ยิน

หลังจากพูดจบ ใบหน้าของสาวน้อยก็แดงเถือกใบทั้งหน้า เหมือนกับลูกพืชที่สุกงอมในฤดูร้อน ชมพูอ่อนๆ ดูชุ่มฉ่ำมากกว่าปกติทำให้คนใจเต้น

มองเห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ หานชิงก็กลืนน้ำลายลงคอ พบว่าตัวเองนั้นโดนใบหน้าแดงๆของเด็กสาวทำให้ใจเต้นเข้าให้แล้ว แอบขัดขืนอยู่ภายในใจเงียบๆ สติและความยับยั้งชั่งใจที่เคยภูมิใจในตอนเมื่อก่อนไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว หลังจากนั้นในที่สุดก็ยอมฟังเสียงหัวใจของตัวเอง ก้มหัวลงไปจูบเธอ

เพียงแต่ยังไม่ทันจะโดนริมฝีปากของเธอ เสี่ยวเหยียนก็หลบไปเสียก่อน เสี่ยวเหยียนมองเขาที่อยู่ใกล้เธอประมาณหนึ่งนิ้วแล้วว่าขึ้น “เมื่อกี้หลินชิ่นเอ๋อมาแล้วแหละ ฉันด่าเธอไปแล้วยกหนึ่งเลย”

“อืม”

หานชิงตอบรับหนึ่งคำ แล้วก็ตามหาริมฝีปากของเธอต่อ เสี่ยวเหยียนหลบด้วยใบหน้าแดงก่ำ หลบไปก็พูดไป “คุณแค่ตอบรับแบบนี้เหรอ?”

เขายังคงหาอยู่ พอเสี่ยวเหยียนเอียงคอ ริมฝีปากบางของหานชิงก็ประทับลงไปบนแก้มของเธอ ราวกับว่าเริ่มหมดความอดทนเล็กน้อย เขายื่นมือของมาแล้วจับศีรษะของเธอเอาไว้แน่น เสียงทุ้มดังขึ้น “อย่าขยับ”

เสี่ยวเหยียนคิดอยากจะหันหน้า แต่ว่าโดนเขาล็อกเอาไว้ ไม่แม้แต่จะสามารถขยับได้ ทำได้เพียงมองเขาที่ขยับเข้ามาใกล้ตาปริบๆ

“คือว่า......ฉันบอกกับคุณว่าฉันด่าเธอไปแล้ว คุณไม่คิดจะมีปฏิกิริยาอะไรหน่อยเหรอ?”

ปฏิกิริยา?

หานชิงหรี่ตาลง ก้มลงมาจูบลงบนริมฝีปากของเธอครั้งหนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น น้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย “ก็แค่คนคนหนึ่งที่ไม่สำคัญ คุณหวังว่าผมจะมีปฏิกิริยายังไงเหรอ?”

คนที่ไม่สำคัญ?

ได้ยินคำตอบนี้ ความไม่พอใจภายในใจของเสี่ยวเหยียนหายไปทั้งหมด หัวคิ้วเลิกขึ้นไปอย่างห้ามไม่อยู่

เธอยึดคอเสื้อของหานชิงเอาไว้ “นี่เป็นสิ่งที่คุณพูดเองนะ เธอเป็นคนที่ไม่สำคัญ ถ้าเกิดว่าวันไหนเธอมายั่วคุณ คุณห้ามสนใจเธอ”

หานชิงหัวเราะอย่างจำใจด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณไม่เชื่อผมขนาดนี้เลย?”