เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1243

บทที่1242 หน้าบางขนาดนี้เลย

คิดไม่ถึงเลยว่าเวลาจะผ่านไปรวดเร็วขนาดนี้ ตอนแรกตอนที่เพิ่งเริ่มทริปเที่ยวนี้ภายในใจของเธอยังรู้สึกกระวนกระวายอยู่มาก

ตอนนี้เวลากลับผ่านเลยมาครึ่งนึงแล้ว

เสี่ยวเหยียนทำได้เพียงแค่ตอบกลับคำว่า อืม กลับไป

หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่ผืนน้ำทะเล

ทะเลในตอนกลางคืนสวยมาก เพราะว่าพวกเธอนั้นอยู่ตรงนี้ตลอด ดังนั้นก็เลยมองเห็นวิวที่พระจันทร์กำลังโผล่ขึ้นมาจากผืนน้ำ

ตามระยะทางที่ห่างไกล เสี่ยวเหยียนมองเห็นพระจันทร์ดวงใหญ่มากครึ่งดวงลอยขึ้นมา ดวงครึ่งหนึ่งราวกับว่าซ่อนตัวอยู่ในน้ำ แต่ว่าอีกครึ่งหนึ่งที่ลอยขึ้นมาก็อยู่ตรงกึ่งกลางน้ำพอดี ดังนั้นก็เลยเกิดเป็นพระจันทร์เต็มดวงขึ้น สวยเป็นพิเศษ

เธออดไม่ได้อีกครั้ง แล้วถ่ายภาพตรงหน้านี้เอาไว้ แล้วส่งมันให้หานมู่จื่อต่อ ผลลัพธ์กลับพบว่าหานมู่ชิงกลับไม่ได้ตอบกลับข้อความของเธอ ข้อความของอีกฝ่ายกลับแสดงออกว่ากำลังพิมพ์อยู่ตลอด

อืม? เสี่ยวเหยียนรู้สึกประหลาดเล็กน้อย เท้าคางแล้วส่งรูปของพระจันทร์ไป

ผลลัพธ์คือทางด้านของหานมู่จื่อกลับมีการแสดงว่ากำลังพิมพ์อยู่อย่างต่อเนื่องอยู่สองสามครั้ง จากนั้นก็ไม่มีอะไรอีก เสี่ยวเหยียนคิดว่ามันแปลกมากๆ

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน? เมื่อก่อนที่หานมู่จื่อกับตัวเองพิมพ์ข้อความหากันเหมือนว่าจะไม่เคยเกิดอะไรแบบนี้มาก่อน

“แกเป็นอะไรเนี่ย?”

หานมู่จื่อส่งเครื่องหมายจุดจุดจุดมาอีกครั้ง ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นเธอก็ส่งสติ๊กเกอร์น่ารักๆมาให้

“ไม่มีอะไร ก็แค่คิดเรื่องๆนึงออกแล้วอย่างจะบอกแก แต่ว่าเมื่อกี้ฉันคิดๆไปคิดๆมายังไงรอแกกลับมาก่อนแล้วค่อยบอกแกดีกว่า ตอนนี้แกไปเที่ยวให้สนุกเถอะ”

“หา? เรื่องอะไรที่ต้องรอฉันกลับไปถึงจะบอกได้? บอกฉันตอนนี้เลยสิ”

เธอไม่พูดก็ไม่เท่าไหร่ แต่พอพูดออกมาเสี่ยวเหยียนก็โดนสะกิดใจให้อยากรู้ไปหมด ต้องเร่งให้หานมู่จื่อบอกเธอล่วงหน้า หานมู่จื่อเห็นทางฝั่งของเสี่ยวเหยียนนั้นถามไม่หยุด คิ้วเรียวก็เลิกขึ้น

เธอกัดริมฝีปากล่าง คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้

เพราะว่าเย่โม่เซินพาเสี่ยวโต้วหยา ไป แถมหานชิงก็ออกไปข้างนอกอีก ดังนั้นหานมู่จื่อก็เลยคิดว่าจะพาเสี่ยวหมี่โต้วไปเดินเล่นในบริษัท

ปรากฏว่า การเดินเล่นครั้งนี้เดินจนเกิดเรื่องเสียได้

ที่หน้าประตูบริษัทรั้งตัวผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้ บอกว่าต้องการจะพบหานชิง บอกว่าตัวเองนั้นเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขา แต่ว่าเธอแต่งตัวมอซอ ถ้าเกิดว่าตอนนี้ไม่ใช่ยุคของความสงบสุข หานมู่จื่อนึกว่าเธอนั้นหนีมาจากสนามรบจริงๆแล้ว

แน่นอนว่าพนักงานต้อนรับของบริษัทตระกูลหานกับรปภ.ไม่มีทางปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้าไป ยังไงเสียทั้งตัวของเธอนั้นสกปรกมอมแมม แถมยังไม่ได้ทำการนัดเอาไว้ล่วงหน้าอีก จะมีทางปล่อยให้เธอไปเจอได้ยังไง

แต่ว่าเธอก็ไม่ยอมไป รออยู่ที่หน้าประตูเรื่อยๆตลอด ขอแค่พนักงานต้อนรับกับรปภ.ของบริษัทตระกูลหานเริ่มทำงาน เธอก็มาขอร้องทันที

ตอนที่หานมู่จื่อพาเสี่ยวหมี่โต้วไป ก็ได้พบเข้ากับภาพตรงหน้านี้พอดี

“ขอร้องคุณเถอะนะ ฉันรู้จักท่านประธานหานของพวกคุณจริงๆ ตอนเด็กๆฉันเป็นเพื่อนเล่นของเขา เพียงแค่ตอนหลังขาดการติดต่อกันไปเท่านั้นเอง คุณช่วยฉันหน่อยนะ ขอแค่ฉันได้เจอเขาครั้งเดียว เขาก็สามารถที่จะจำฉันได้ทันที ถึงตอนนั้นฉันจะรู้สึกซาบซึ้งพวกคุณมากแน่ๆ”

พนักงานต้อนรับคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เป็นคนๆเดียวกับที่เคยสร้างปัญหาให้กับเสี่ยวเหยียนพอดี ดังนั้นสายตาที่เธอใช้มองผู้หญิงคนนี้บอกได้ตรงๆเลยว่ารังเกียจมากที่สุด

“เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก คุณคงไม่ได้คิดอยากจะบอกฉันใช่ไหมว่าคุณกับท่านประธานหานของพวกเราเคยหมั้นกันแล้วหรอกใช่ไหม?”

ผู้หญิงคนนั้นโดนถามแบบนี้ ก็ชะงักไปเล็กน้อย หลังจากนั้นก็พยักหน้า