เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1244

บทที่1243 ตอนที่คุณเป็นเด็กฉันยังเคยอุ้มคุณ

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“คุณหนูหาน!” พนักงานต้อนรับพอมองเห็นหานมู่จื่อ สีหน้าที่ดูถูกจนหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ก็เปลี่ยนเป็นอีกอย่างในทันที เธอวิ่งมาอยู่ตรงหน้าหานมู่จื่อแล้วทำตัวประจบประแจง “คุณหนูหานทำไมวันนี้ถึงได้มีเวลาว่างมาบริษัทล่ะคะ? สองสามวันก่อนประธานหานออกไปทำงานต่างเมือง ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่บริษัทค่ะ”

หญิงสาวที่อดกลั้นที่ไกลๆได้ยินว่าหานชิงไปต่างเมือง แววตาก็มีประกายงุนงง ที่แท้เขาก็ออกไปทำงานต่างเมืองเหรอ?

หานมู่จื่อยิ้มบางๆ ตอบกลับไปเสียงเบา

“ฉันรู้แล้ว”

พนักงานต้อนรับชะงักไปเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ถึงได้รู้ คิดว่าตัวเองนั้นพูดมากไปหน่อยแล้ว คนเขาเป็นถึงน้องสาวที่ประธานหานรักและตามใจมากที่สุด ตอนพี่ชายออกไปทำงานต่างเมือง ยังไงก็ต้องบอกกับน้องสาวของตัวนี่

พนักงานต้อนรับเกาหัวตัวเองอย่างอายๆ “คุณหนูหาน ไม่อย่างนั้นคุณหนูก็พาคุณชายน้อยขึ้นไปก่อน?”

ตอนแรกหานมู่จื่อตั้งใจว่าจะขึ้นข้างบน เพราะว่าเธอมาดู แล้วก็อยากแวะหาซูจิ่ว

ตอนนี้เหรอ กลับยังมีเรื่องอื่นที่ต้องสะสาง

“ไม่รีบร้อน มาคุยกันก่อนว่าตรงนี้เกิดอะไรขึ้น เธอเป็นใคร?”

หญิงสาวได้ยินว่าพนักงานต้อนรับพูดว่าหานมู่จื่อเป็นน้องสาวของหานชิง ใช้แววตาของความสับสนมองมายังหานมู่จื่อ ในตอนที่แววตาของเธอมาหยุดลงบนใบหน้าของหานมู่จื่อ ก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นแจ่มชัด จากนั้นเธอก็ก้าวไปด้านหน้าก้าวเล็กๆแต่ก้าวด้วยความรวดเร็วไปอยู่ตรงหน้าเธอ

“คุณ คุณเป็นน้องสาวของหานชิงใช่ไหม? ฉัน ฉันจำคุณได้……”

“อ้อ?” หานมู่จื่อฟังจบก็เลิกคิ้วขึ้น “คุณรู้จักฉัน?”

“แน่นอนว่ารู้จัก”

ผู้หญิงคนนั้นมองหานมู่จื่อ รอยยิ้มก็เปลี่ยนเป็นอบอุ่นขึ้นมา “ในตอนที่คุณเพิ่งเกิด ฉันยังเคยอุ้มคุณเลย เพียงแต่หลังจากนั้นคุณก็หายตัวไป พวกเราก็เลยไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก คิดไม่ถึงเลยว่าหานชิงจะเจอตัวคุณเจอแล้ว คุณเหมือนกับแม่ของคุณมากๆ”

พนักงานต้อนรับได้ฟัง อดไม่ได้ที่จะขำพรืดออกมา “คุณนี่มันจริงเลยนะ…….เพื่อที่จะได้บินขึ้นไปเกาะยอดไม้ไม่ว่าจะคำลวงแบบไหนก็กล้าโกหก ยังไงก็พูดว่าเคยอุ้มน้องสาวของประธานหานของพวกเรา ทำไมคุณถึงไม่บอกว่าคุณเป็นลูกสาวคนรวยล่ะ? ตกอับจนกลายเป็นแบบนี้ไม่น่าอับอาย? คุณหนูหาน ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไร มัวแต่รั้งตัวอยู่ตรงนี้ไม่ยอมไป แถมยังบอกว่ารู้จักกับประธานหานและคุณหนูหาน ดิฉันจะเรียกรปภ.มาพาตัวไปเดี๋ยวนี้”

พูดจบ พนักงานต้อนรับก็โบกมือเรียกให้รปภ.มาหา

หานมู่จื่อกลับมองอีกฝ่ายอย่างกับกำลังจมอยู่ในความคิด แววตาของเธอซื่อตรง รอยยิ้มอบอุ่นทั้งยังบริสุทธิ์ ไม่เหมือนกับกำลังโกหก

บางที เธออาจจะรู้จักตัวเองจริงๆ?

“ความหมายของคุณคือ คุณเป็นเพื่อนเก่าของพี่ชายฉัน?”

หานมู่จื่อถามขึ้น

หญิงสาวพยักหน้า “อื้อ คุณเชื่อฉัน?”

พนักงานต้อนรับรีบร้องออกมาโดยเร็ว “คุณหนูหาน คุณอย่าไปเชื่อเธอเป็นอันขาดนะคะ มีคนที่พูดว่ารู้จักกับท่านประธานแบบนี้ ในทุกๆวันถ้าไม่สิบกว่าคนก็สี่ห้าคน ยังไงก็ไม่มีทางเชื่อได้”

พนักงานต้อนรับก็มีหน้าที่ของพนักงานต้อนรับ หานมู่จื่อทำได้เพียงหันไปยิ้มบางๆให้กับเธอ “ไม่เป็นไร ฉันรู้ดีว่าตัวเองมีขอบเขตแค่ไหน ให้ฉันได้คุยกับเธอเถอะ คุณไปทำงานของคุณก่อนเถอะค่ะ”

ความหมายของคำพูดก็คือเรื่องต่อจากนี้คุณไม่ต้องมายุ่ง พนักงานต้อนรับมองหานมู่จื่อด้วยสายตาหนักใจ สุดท้ายก็รับปากแล้วก็หมุนตัวจากไป

หานมู่จื่อก้าวเดินไปด้านหน้า หญิงสาวกลับก้าวถอยไปด้านหลังก้าวเล็กๆ รักษาระยะห่างกับหานมู่จื่อเอาไว้

“คุณอย่าเข้ามาใกล้นักเลย ตัวฉัน......ค่อนข้างจะสกปรก” ในตอนที่หญิงสาวพูดประโยคนี้ออกมาใบหน้าแสดงความอายออกมา สีหน้านั้นอับอายเป็นอย่างมาก

“ไม่เป็นไรค่ะ” หานมู่จื่อยิ้มบางๆ “เมื่อกี้คุณบอกว่าตอนคุณยังเด็กคุณเคยอุ้มฉัน?”

หญิงสาวชะงัก จากนั้นก็พยักหน้า “ค่ะ ตอนที่คุณน้าคลอดคุณออกมาตอนนั้นฉันจำความได้แล้ว ในตอนนั้นครอบครัวของพวกเราสนิทกันมาก ฉันมักจะไปบ้านของคุณบ่อยๆ ดังนั้นเลยเคยอุ้มคุณ ในตอนนั้นคุณปู่หานมีหลานสาวเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน ดังนั้นก็เลยดีใจมาก ทุกๆวันอุ้มคุณจนไม่ยอมปล่อย คุณในตอนเด็กๆน่ารักมากๆ ตัวเล็กๆขาวๆ เหมือนกับหมั่นโถวที่เพิ่งจะนึ่งเสร็จ”

“......”