เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1247

บทที 1246 ฉันมีเรื่องรีบร้อน

“เข้าใจแล้ว? ออกไป” หานชิงเอ่ยประโยคประโยคไล่แขกด้วยเสียงเย็น

หลินชิ่นเอ๋อจะทำอะไรได้อีก เธอทำให้เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว ชายที่โดดเด่นเย็นชาตรงหน้าก็ยังไม่ได้สั่นคลอนเลยแม้แต่นิด จะให้เธอนั้นลงไปนอนอยู่บนพื้นหรือยังไง?

กลัวว่าต่อให้เธอลงไปนอนติดอยู่บนพื้นชายคนนี้ก็ไม่ใส่ใจจะมองสักนิด

ตอนนี้หลินชิ่นเอ๋อถึงได้เข้าใจ ที่แท้ผู้หญิงกลับไม่ได้จำเป็นที่จะต้องลดตัวต่ำต่อหน้าผู้ชาย เพียงแค่ชายคนนั้นรักคุณมากพอ ต่อให้ตัวเองนั้นแขวนอยู่บนที่สูง เขาก็จะรองรับไว้ด้วยความใส่ใจ

เสียดาย......มันสายไปแล้ว

ในชาตินี้ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

หลินชิ่นเอ๋อเดินไปอย่างไร้สติ

หานชิงปิดประตูห้องพัก กลับเข้าไปด้านใน เมื่อกี้หลังจากที่ได้พูดกับหลินชิ่นเอ๋อ ตอนนี้เขาสามารถพูดได้เลยว่ากำลังโกรธจัด เขาอยากจะเข้าไปอาบน้ำเย็นอีกสักรอบ แต่ว่าเสี่ยวเหยียนออกไปตั้งแต่เมื่อกี้และก็ยังไม่กลับมา เขาเป็นห่วงมากๆ

คิดไปคิดมา หานชิงแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าง่ายๆ เตรียมตัวจะออกไปข้างนอก

เพิ่งจะเดินออกมาถึงห้องโถง ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

หานชิงเดินหน้าไปดึงประตู

ปรากฏว่าแม่เด็กน้อยกลับมาแล้ว ในมือของเธออุ้มถุงมาด้วยหนึ่งใบ สีหน้าดูแล้วไม่ค่อยดีเสียเท่าไหร่

“ฉันดูเหมือนว่าจะกลับมาช้าไปหน่อย คุณเป็นยังไงบ้างคะ? ดื่มน้ำร้อนหรือยัง? ยังทรมานอยู่หรือเปล่า?”

หานชิงมองสีหน้าของเธอ แล้วก็มองถุงที่อยู่ในมือของเธอ “นี่คืออะไรเหรอ?”

พูดถึงเจ้านี่ สีหน้าของเสี่ยวเหยียนก็ดูเศร้าขึ้นมา “พนักงานต้อนรับของโรงแรมไม่มีแผ่นแปะลดไข้ แถมบนเกาะเล็กๆนี่ก็ไม่มีหมอ ฉันถามพนักงานมา โชคดีที่ตัวเขานั้นเตรียมแผ่นแปะลดไข้ไว้สองสามแผ่น แต่ว่าฉันกลัวว่ามันจะไม่พอ เพราะฉะนั้นก็เลยไปขอน้ำแข็งจากพวกเขามาหนึ่งถุง บางทีอาจจะมีประโยชน์สำหรับคุณ”

น้ำแข็ง?

หลังจากที่รู้ว่าในมือของเด็กสาวกอดอยู่นั้นคือถุงน้ำแข็ง สีหน้าของหานชิงก็เปลี่ยนไปในทันที ยื่นมือออกไปรับน้ำแข็งในมือของเธอเอาไว้ แล้วก็วางๆไว้บนชั้นข้างๆ จากนั้นก็เข้าไปจับมือเด็กสาวเอาไว้

อย่างที่คิดเอาไว้ ทั้งทางที่มามือของเด็กสาวนั้นโดนแช่จนแข็งและเย็น

อุณหภูมิของร่างกายคนกับอุณหภูมิของน้ำแข็งนั้นก็ต่างกันเยอะเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เธออุ้มถุงน้ำแข็งเอาไว้แบบนี้ ข้อศอกยังเกี่ยวไว้อีก ไม่น่าแปลกที่สีหน้าถึงได้ดูแย่ขนาดนั้น

คิดถึงตรงนี้ หานชิงก็อดที่จะยื่นมือออกไปเขี่ยจมูกของเด็กสาวไม่ได้ “คุณเป็นคนโง่เหรอ? ต่อให้ถือน้ำแข็งกลับมา แล้วหิ้วไม่เป็นหรือยังไง? อุ้มเอาไว้คิดว่ายังไง? คิดว่าตัวเองเป็นตู้เย็นเหรอ?”

พูดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนก็จับหัวตัวเองด้วยท่าทางเขินๆ พูดขึ้นอย่างเมินๆว่า “ฉัน ฉันยกไม่ค่อยไหว ก็เลย.....อุ้ม อีกอย่าง ก็แค่ทางเดินสั้นๆ นี่ฉันเองก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ?”

“ตอนนี้ไม่เป็นไร ถ้าเกิดว่าอุ้มนานกว่านั้นอีกนิด ร่างกายของคุณอาจจะรับไม่ไหวจนเป็นลมล้มไปก็ได้ ถึงตอนนั้นใครไปช่วยคุณ? เด็กโง่ ครั้งหน้าห้ามทำแบบนี้อีกนะ”

“อ๋อ” เสี่ยวเหยียนพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

หานชิงถอนหายใจออกมาเบาๆ มือใหญ่กุมมือเล็กที่เย็นของเด็กสาวเอาไว้ ส่งความร้อนบนตัวของตัวเองไปยังเธอ

เสี่ยวเหยียนอุ้มน้ำแข็งเย็นจนแทบตาย ในตอนนี้มีแหล่งพลังความร้อนขนาดนี้ส่งมาให้ไม่หยุด มันก็สบายจริงๆนั่นแหละ เธอถึงขนาดที่โลภอยากจะได้อุณหภูมิที่สูงกว่านี้

เพียงแต่ว่าอยู่ๆก็คิดอะไรออก รีบผลักมือของหานชิงออกอย่ารวดเร็ว

“แบบนี้ไม่ได้ คุณยังเป็นไข้อยู่ อย่าเพิ่งมาจับฉันก่อนดีกว่า! นี่เป็นยาลดไข้ที่พนักงานให้ฉันมา ตอนนี้ฉันจะไปช่วยทำน้ำแข็งมาประคบเย็นให้คุณ!”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็รีบร้อนหมุนตัวจะออกไป

อยู่ๆหานชิงก็คิดถึงคำพูดเมื่อกี้ของหลินชิ่นเอ๋อ

เธอเป็นคนนอก ยังคิดว่าเขานั้นไม่อยากจะบอกเสี่ยวเหยียน เพราะว่าไม่ได้สนใจในตัวเธอ ถ้าเกิดว่าเด็กสาวรู้ว่าตัวเองไม่ได้ไข้ขึ้น แต่ว่าโดนวางยา แต่ว่ากลับไม่ได้บอกเธอ จะทำให้เธอคิดแบบนี้หรือเปล่า?

คนอื่นมองยังไง หานชิงไม่สนใจ

แต่ว่าความคิดของเสี่ยวเหยียน........