เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1248

บทที่1247 ถ้าเกิดว่าฉันไม่อยากไปโรงพยาบาลล่ะ?

“ก็แค่คนที่พ่ายแพ้คนหนึ่ง ยังกล้าที่จะมาคุยโวโอ้อวดต่อหน้าฉัน มาสร้างความร้าวฉาน? คุณหนูหลิน ไม่อยากจะบอกเลยว่าคุณนี่หน้าหนาพอสมควร”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็หัวเราะขึ้นอย่างไม่เกรงใจ

หลินชิ่นเอ๋อโดนเธอว่าจนหน้าแดงขึ้นๆ โมโหจนกัดฟัน “แกดีใจให้มันน้อยๆหน่อย ต่อให้ฉันเป็นคนแพ้ แกเองก็เป็นแค่คนที่คิดไปเองเท่านั้น เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรแก ชัดเจนอยู่แล้วว่าไม่ได้สนใจในตัวแก แกก็แค่เด็กสาวๆที่ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ฉันแพ้แล้วก็ไม่เป็นไร ยังไงเสียฉันก็เป็นแค่คนที่พวกแกบังเอิญเจอบนท้องถนน แต่ว่าแกเป็นแฟนของเขา ผู้ชายไม่ได้สนใจแฟนของตัวเองนี่หมายความว่าอะไร ไม่ได้ต้องให้ฉันพูดเยอะหรอกใช่ไหม?”

นับว่าเสี่ยวเหยียนนั้นเข้าใจครบหมดทุกอย่างแล้ว

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี่น้า......

“หลินชิ่นเอ๋อ” ครั้งนี้เสี่ยวเหยียนแม้แต่จะเรียกเธอว่าคุณหนูหลินก็ยังไม่ทำ แค่เรียกชื่อของเธอออกมาเลยตรงๆ หลังจากนั้นก็หัวเราะออกมาไม่หยุด “คุณนี่มันเป็นคนที่ใจอิจฉาริษยาหนักหน่วงจริงๆ แถมยังตรงตามฉบับของคนที่เห็นคนอื่นดีกว่าไม่ได้ ยั่วไม่สำเร็จ ยังกลัวว่าฉันกับเขาจะดีกัน ดังนั้นก็เลยตั้งใจที่จะมาเพื่อพูดคำพูดว่าเขาไม่สนใจฉัน คืออยากจะให้คิดว่า เขาน่ะไม่ได้สนใจในตัวฉันจริงๆ เสร็จแล้วเพราะเรื่องนี้ฉันเลยเสียใจฟูมฟาย จากนั้นก็ไม่คิดจะกลับไปแล้วใช่ไหม?”

“น่าเสียดายนะ” เสี่ยวเหยียนหันมายิ้มหวานๆให้เธออีกครั้ง แตกต่างกับใบหน้าที่กำลังโกรธจัดจนควันออกของหลินชิ่นเอ๋ออย่างลิบลับ ทั้งสองคนตอนแรกก็มีความแตกต่างกันอยู่แล้วทางอายุ บุคลิก ในตอนนี้ยิ่งแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน

“ตอนก่อนที่จะมา ฉันยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องขอบคุณคุณ เพราะว่าปฏิกิริยาของคุณ ฉันมองแล้ว คุณคงจะโดนปฏิเสธมาอย่างรุนแรงมากๆ ฉันเดาว่าแค่มองคุณเพิ่มอีกสักครั้งหานชิงก็ไม่ทำ? เพราะฉะนั้นคุณก็เลยโกรธขนาดนี้?”

“แก!”

เสี่ยวเหยียนถอยหลังไปสองก้าว พูดขึ้นอย่างสบายใจอย่าหาใดเปรียบ “จริงสิ ยังต้องขอบคุณที่มาบอกข่าวฉันว่าเขาไม่ได้เป็นไข้ตัวร้อน ฉันเลยไม่ต้องไปอีกรอบ กาน้ำร้อนก็ให้คุณแล้วกัน ฉันว่าคุณโกรธขนาดนี้ จะดื่มหน่อยถึงจะดี”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็โยนกาน้ำไปทางหลินชิ่นเอ๋อ ไม่ได้เกรงใจเลยสักนิด

“กรี๊ด!” หลินชิ่นเอ๋อ ร้องออกมาเสียงแหลมถอยไปทางด้านหลัง แต่ว่ากาน้ำก็โดนเข้ากับปลายเท้าของเธอ เจ็บจนสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปชัดเจน “แกมันบ้า!”

“จะได้ยังไงล่ะ นี่ฉันเผื่อคุณเลยน้า~ ฉันกลับไปก่อนนะ อย่าลืมดื่มน้ำเยอะๆนะ บ๊ายบาย”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็บอกลาหลินชิ่นเอ๋อ กลับไปทางเดิม

เพราะเพิ่งจะด่าหลินชิ่นเอ๋อเสร็จ ดังนั้นเสี่ยวเหยียนรู้สึกกระฉับกระเฉง อารมณ์ดีมากที่สุด แถมหานชิงไม่ได้เป็นไข้ อย่างนั้นเธอเองก็ไม่กังวลแล้ว

แต่ว่า.....ในตอนที่เดินมาถึงประตูห้องพัก มือที่จะกดกริ่งของเสี่ยวเหยียนก็หยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ เวลาเลยมาเนิ่นนานแล้วก็ยังไม่กล้ากดลงไป

ริมฝีปากของเธออ้าเปิดออกแล้วก็ไม่ส่งเสียง ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี

ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้ว่าหานชิงโดนวางยาก็ยังดี ตอนนี้รู้แล้วว่าเขาโดนวางยา หลังจากที่เธอเข้าไป……จะเผชิญหน้ากับเขายังไง?

แถมตัวเธอเองยังบอกว่าจะให้ซ่อมกาน้ำร้อนให้ ตอนนี้กาน้ำก็ไม่มีแล้ว เธอจะโกหกยังไง? คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็เริ่มกังวลขึ้นมาแล้ว รู้อย่างนี้ตั้งแต่แรกก็ไม่เอากาน้ำให้ผู้หญิงเลวคนนั้นหรอก

ในใจของเสี่ยวเหยียนก็คิดไปมาตั้งหลายครั้ง ยกมือขึ้นแล้วก็เอาลง เธอนั้นกลัวจริงๆ แค่เข้าไปก็ได้แล้วเหรอ? ตอนนี้หานชิงจะต้องทรมานมากแน่ๆ บางทีเองอาจจะสามารถ……

ต่อจากนั้นเธอไม่กล้าคิดต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าตัวเองนั้นเกินไปแล้ว คนเขาโดนวางยายังไม่ได้ว่าอะไร เธอเองไม่ได้โดนวางยา คิดเรื่องเลอะสะเปะสะปะพวกนี้ทำอะไร?

เสี่ยวเหยียนกุมแก้มของตัวเองเอาไว้ รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองนั้นไม่มีหน้าไปเจอใครแล้ว?

ครืด——

และในเวลานี้เอง อยู่ๆประตูห้องก็โดนเปิดออก เสียงทุ้มแหบพร่าก็ดังขึ้น

“ยืนอยู่ที่หน้าประตูแล้วก็ยังไม่เข้ามา เหม่ออะไรน่ะ?”

หา??