เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1273

บทที่ 1272 สามีใจไม่จดจ่อ?

เกี่ยวกับเรื่องของสวี่เย็นหวั่น เพราะว่าตัวเธอเองก็ได้เคยบอกไปแล้วว่าไม่ต้องการการช่วยเหลือใดๆ หานชิงก็เลยไม่ได้ยื่นมือออกไปช่วย แต่เมื่อก่อนทั้งสองครอบครัวก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก

ถึงแม้ว่าภายหลังทั้งสองครอบครัวจะขาดการติดต่อกัน แต่ความสัมพันธ์ที่เคยมีต่อกันยังคงอยู่

สิ่งสำคัญที่สุดเลยก็คือสวี่เย็นหวั่นกับหานชิงก็ได้หมั้นกันตั้งแต่เด็ก

ถึงแม้ว่าตอนที่เจอกันสวี่เย็นหวั่นจะไม่ได้ยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด แต่หานมู่จื่อก็คิดโน่นคิดนี่ รู้สึกไม่วางใจสุดๆอยู่ตลอด เธอเป็นทั้งน้องสาวของหานชิง ทั้งยังเป็นเพื่อนสนิทของเสี่ยวเหยียนอีก

ทั้งสองคนสำหรับเธอแล้วต่างก็เป็นคนสำคัญมาก ถ้าเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา เธอน้องสาวคนนี้ก็คงจะเสียใจมากเหมือนกัน

ดังนั้นแล้วช่วงหลายวันนี้หานมู่จื่อสามารถพูดได้เลยว่ากลัดกลุ้มใจเพราะเรื่องนี้แทบแย่ มีบางครั้งกลางดึกก็ถึงกับนอนไม่หลับ เย่โม่เซินที่นอนกับเธอมีหรือที่จะไม่รู้ว่าอาการของเธอเป็นยังไง

ทำได้เพียงพูดกับเธอออกมาว่า “ความจริงแล้วคุณไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ไปหรอก คนที่ควรกังวลน่าจะเป็นพี่ชายคุณมากกว่า”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว หานมู่จื่อกลับส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วยออกมา “ฉันเป็นน้องสาวของเขานะ แล้วฉันก็ยังเป็นเพื่อนสนิทกับเสี่ยวเหยียนอีก เรื่องพวกนี้ฉันจะไม่กังวลได้ยังไง? คุณไม่รู้ วันนั้นตอนฉันไปบริษัทตระกูลหาน อันที่จริงก็ได้เห็นกับตาว่าหล่อนพูดออกมาว่าเคยหมั้นกับพี่ชายมาตั้งแต่สมัยเด็ก”

“แล้วมันจะยังไง?” เย่โม่เซินก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก “เรื่องสมัยเด็ก ใครเขาจะสนใจกัน? อย่าว่าแต่พี่ชายคุณเลยสวี่เย็นหวั่นผู้หญิงคนนั้นถึงสถานการณ์การเงินทางบ้านของเธอจะตกต่ำลง ในตอนแบบนี้เธอจะต้องไม่มีทางจะมาพูดถึงเรื่องการหมั้นหมายพวกนี้ขึ้นมาเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นก็จะทำให้เกิดความเข้าใจผิดว่าสถานการณ์การเงินของทางบ้านตกต่ำลงแล้วไปเกาะตระกูลหานเอาได้”

“เมื่อวันนั้นหลังจากที่ได้คุยกันแล้ว ตามนิสัยของหล่อนแล้วคาดว่าก็คงไม่พูดออกมาหรอก แต่ถ้าเรื่องนี้มีอยู่จริงๆ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้พูด แต่เธอก็เคยมีอยู่จริง และเรื่องการหมั้นหมายจำพวกนี้ ถ้าผู้ใหญ่ทางสองตระกูลได้ตกลงกันแล้ว เธอไม่พูด ตระกูลหานของเราแสร้งทำเป็นไม่รู้ มันก็จะดูเกินไปแล้วก็ยังดูไร้สัจจะอีกด้วย”

ได้ยินอย่างนั้น เย่โม่เซินอดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะออกมา ปลายนิ้วจับคางของหานมู่จื่อขึ้นมาพร้อมสบสายตากับเธอไปด้วย เอ่ยเสียงอ่อนออกมา “กลายมาเป็นคนรักษาสัจจะไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้แต่ชื่อเสียงของตระกูลหานก็ยังใส่ใจเสียขนาดนี้?”

หานมู่จื่อกลอกตามองเขาไปอย่างไม่สบอารมณ์ “ทำไม? ฉันแซ่หานนะ ฉันจะต้องแคร์ชื่อเสียงของตระกูลหานอยู่แล้ว หรือว่าฉันจะต้องแคร์ชื่อเสียงของตระกูลเย่งั้นหรอ?”

“หืม? นั่นมันก็แน่นอนอยู่แล้ว คุณในตอนนี้เป็นผู้หญิงของเย่โม่เซินนะ” เย่โม่เซินโน้มเข้าไปข้างหน้า จูบลงไปบนริมฝีปากของเธอเบาๆ น้ำเสียงก็ครึ้มลงกว่าเดิม “เกิดเป็นผู้หญิงของตระกูลเย่ของผม ตายก็เป็นผีของตระกูลเย่ ไม่แคร์ชื่อเสียงของตระกูลเย่ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีไม่เจ็บเอาหรอ?”

พูดจบ จูบของเขาก็ไม่ได้โน้มลงมายังริมฝีปากของเธออีก แต่ได้จูบลงมาทันที งัดฟันของเธอ จนลมหายใจของเธอเริ่มไม่มั่นคงแล้วจึงได้ผละออกไป

ดวงตาหวานของหานมู่จื่อ จ้องมองเขาไปอย่างไม่พอใจ

“ทำไม? กำลังโทษว่าสามีใจไม่จดจ่อ?”

หานมู่จื่อ “...จะเป็นไปได้ยังไง ฉันก็แค่กำลังคิดว่าเรื่องการหมั้นหมายพวกนี้ให้พี่ชายฉันมาพูดก็ไม่ค่อยดี ไม่อย่างนั้นแล้วก็ให้ฉันที่เป็นน้องสาวคนนี้...อุ๊บ”

คำพูดยังไม่ทันได้พูดออกมาจนจบ เย่โม่เซินกัดริมฝีปากล่างของเธอ

“ตอนนี้เป็นรอบพิเศษของพวกเราสามีภรรยา อีกอย่างเรื่องของคนอื่น ผมเริ่มจะโกรธแล้วนะ”

คิดอยู่ทั้งคืน ภรรยาตัวน้อยของตนนอนพลิกตัวไปมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา นอนไม่หลับทั้งคืน เพราะผู้ชายคนอื่น

ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นพี่ชายของเธอก็ตาม

แต่เพียงแค่เป็นเพศตรงข้ามก็ไม่ได้แล้ว

หานมู่จื่อย่นจมูกด้วยความไม่สมเหตุสมผล เธอก็คิดว่าตัวเองเป็นอย่างนี้มันไม่ถูก เรื่องนี้สามารถคิดหาวิธีจัดการได้ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องคิดวุ่นอยู่ตรงนี้เลย

ช่างเถอะ นอนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้เธอค่อยไปคุยกับหานชิงว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว หานมู่จื่อกะพริบตาปริบๆออกมา มองเย่โม่เซินแล้วเอ่ยออกมา “งั้นฉันไม่คิดแล้ว ฉันง่วงแล้ว พวกเรานอนกันเถอะ”

เย่โม่เซินดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของตัวเอง เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่มีใครพอใจนัก “นอน”

หานมู่จื่อ “...”

ผู้ชายสันดานหมาคนนี้ นอนก็นอนสิ จะมากอดเธอทำไม!