เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1275
สรุปบท บทที่ 1274 คุณจงใจบิดเบือนความหมายของฉัน: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่
ตอน บทที่ 1274 คุณจงใจบิดเบือนความหมายของฉัน จาก เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 1274 คุณจงใจบิดเบือนความหมายของฉัน คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายนิยาย จีน เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ ที่เขียนโดย สือหวู เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
บทที่ 1274 คุณจงใจบิดเบือนความหมายของฉัน
อยากทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น?
ขอบตาของเสี่ยวเหยียนประดับไปด้วยคราบน้ำตา มองไปทางเขาอย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
“หรือว่าเธอไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของฉันเลยใช่มั้ย?” หานชิงถามออกมาอีกครั้ง
เสี่ยวเหยียนรีบส่ายหน้าออกมา “ไม่ใช่นะคะ ฉันจะไม่ใส่ใจกับคำพูดของคุณได้ยังไงกัน ทุกคำที่คุณพูดออกมา ฉันจำได้ทั้งนั้น”
“แล้วทำไมถึงได้กลัวฉันขนาดนั้น?”
เสี่ยวเหยียนพูดไม่ออก
ความเศร้าเกิดขึ้นก็เพราะความรัก ความกลัวเกิดขึ้นเพราะความรัก
ไม่อาจพูดได้เลยว่าเป็นเพราะเธอรักเขามากเกิน ช่วงแรกๆก็ยังเจอกับคำปฏิเสธออกมาเยอะมาก เธอก็เลยกลัว ไม่มีความรู้สึกปลอดภัย บางครั้งก็ตื่นขึ้นมากลางดึก ถึงขนาดที่คิดว่านี่คงเป็นแค่ความฝันฉากหนึ่ง
เพราะว่าฝันฉากนี้มันสวยงามเกินไป สวยงามเสียจนไม่เหมือนความจริงเลยแม้แต่น้อย
เธอถึงขนาดที่ว่ามีบางครั้งก็ยังคิดเลยว่าจะเป็นฝันที่อยู่ในพื้นฐานของความเป็นจริงหรือเปล่า โลกไหน ที่จะเป็นโลกแห่งความจริง?
“เด็กโง่” หานชิงถอนหายใจออกมา แขนยาวก็จับหญิงสาวเข้าสู่อ้อมกอด คางกระทบเข้ากับศีรษะของเธอ น้ำเสียงแฝงไปด้วยน้ำเสียงของความจนปัญญาอย่างมาก “เธอต้องมีความเชื่อมั่นต่อฉันให้มากหน่อย หรือไม่ก็เชื่อมั่นในตัวเองให้มากหน่อยสิ”
เสี่ยวเหยียนถูกเขากอดอยู่ในอ้อมแขน หลับตาลงไปเบาๆ
“ไม่ใช่เพียงแค่เธอชอบฉัน แต่ฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน”
เสียงของเขาอ่อนโยนอย่างมาก น้ำเสียงต่ำลง พูดความรู้สึกที่แท้จริงในส่วนลึกที่สุดภายในใจออกมากับเธอด้วยความจริงจังสุดๆ
ความรู้สึกภายในใจของเสี่ยวเหยียนก็ได้ถูกเติมเต็มความรู้สึกขึ้นมาช้าๆ พยักหน้าออกมาเล็กน้อย “อืมๆ”
“หลังจากนี้จะยังหลบอีกมั้ย?” หานชิงถาม
เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าออกมาอย่างแรง “ไม่หลบแล้ว ปัญหาทั้งหมดฉันจะเผชิญหน้าไปกับคุณ ไม่หลบแน่”
ความจริงคิดๆไปแล้วก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เพียงแต่ตัวเธอเองก็กระวนกระวายไม่สบายใจเกินไป ดังนั้นแล้วก็เลยคิดมากไปเอง
ต่อจากนี้เธอจะต้องเอาชนะความคิดพวกนี้
“งั้นในตอนนี้ พวกเราก็มาลองคุยกัน...กับเรื่องที่เธอพูดเมื่อกี้นี้”
หา?
คุยเรื่องที่เพิ่งพูดไป?? เรื่องอะไร???
เสี่ยวเหยียนกะพริบตางุนงงออกมา เกิดสัญชาตญาณบางอย่างที่ไม่ค่อยจะดีนัก
หานชิงผละร่างออกมาเล็กน้อย มองจ้องเธอ “เมื่อกี้นี้เธอพูดว่า...”
สีหน้าของเขาเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้มออกมา แต่ก็ไม่ได้พูดออกมาให้ครบ แต่ใบหน้าของเสี่ยวเหยียนก็แดงออกมาอย่างรวดเร็ว เธอยกมือขึ้นมาปิดปากของหานชิงทันที ร้องตกใจออกมา “คุณอย่าพูดเหลวไหลไปเลย เมื่อกี้นี้ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยสักหน่อย”
“อ้อ?” หานชิงยิ้มจางๆออกมา พ่นลมหายใจออกมาในกลางฝ่ามือของเสี่ยวเหยียน ร้อนมากๆ แผดเผามือเธออย่างกับไฟ
แทบจะแผดเผาเธออยู่แล้ว
เสี่ยวเหยียนถูกทำให้ตกใจเสียจนเตรียมที่จะเก็บมือกลับไป แต่ข้อมือขาวบางได้ถูกหานชิงจับกุมเอาไว้แน่น
“หลบอะไร?” เสียงของเขาแหบห้าวออกมา “ไม่ใช่ว่าบอกว่าจะไม่หลบอีกไม่ใช่หรอ เพิ่งจะพูดจบ ก็ลืมอีกแล้ว?”
เสี่ยวเหยียน “...หลบที่พวกเราพูดกันเมื่อกี้นี้ มันไม่เหมือนกับอันนี้...”
สิ่งที่เธอพูดออกไปก็คือจะไม่หัวแหลมแล้ว แทนที่ตอนนี้จะมาเป็นแบบนี้นะ “คุณจงใจบิดเบือนความหมายของฉัน!”
“บิดเบือนที่ไหนกัน? หรือว่าคำพูดนั้นไม่ใช่เธองั้นหรอที่เป็นคนพูด?”
แต่เสี่ยวเหยียนพูดออกมาอย่างนี้แล้ว หานชิงก็เหมือนราวกับไม่มีวี่แววที่จะปล่อยเธอไปเลย ลมหายใจในระหว่างที่พูดใกล้กับเธอมาก ลมหายใจของทั้งสองคนประสานกัน
“ถึง ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนพูด...แล้วมันจะยังไง! ฉัน ฉันก็แค่...”
“จะอะไรก็ไม่สำคัญ” หานชิงกุมข้อมือของเธออีกครั้ง โน้มตัวลงไป ริมฝีปากบางแนบลงไปบนหน้าผากของเธอ “ถึงยังไงแค่เป็นสิ่งที่เธอพูดก็พอแล้ว”
“...”
เสี่ยวเหยียนเกิดความรู้สึกว่าตัวเองได้เสียเปรียบขึ้นมา
เธอในตอนนั้นก็แค่พูดเรื่อยเปื่อยไปก็เท่านั้น แต่หานชิงก็คงไม่ลากเธอออกไปจริงๆหรอกมั้ง?
เอ๊ะ? นี่หมายความว่าจะไม่ต่อ? เสี่ยวเหยียนก็โล่งอกขึ้นมา หัวใจที่เต้นรัวก็ค่อยๆสงบลง
“เด็กดี”
เขาปลอบประโลมเธอด้วยเสียงนุ่ม จูบลงไปบนหน้าผากเธอเบาๆ “เก็บของกันก่อน มู่จื่อมาหาฉันก็คงจะมีธุระอะไร”
พูดถึงมู่จื่อ เสี่ยวเหยียนก็นึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อกี้นี้ที่เธอได้ทิ้งเธอไป ก่นด่าเธอว่าเป็นเพื่อนเลวอย่างโกรธเคืองอยู่ภายในใจหลายคำ
“งั้น งั้นคุณจะไปหามู่จื่อเลยหรือเปล่า?”
“ไปช่วงเย็นๆสักหน่อย ไปกินข้าวกับเธอก่อน แล้วไปส่งเธอกลับบ้าน”
“อ่อ”
หลังจากผ่านไปสิบนาที
เสี่ยวเหยียนก็เดินตามหานชิงออกมาพร้อมกันจากในห้องทำงานด้วยใบหน้าแดงเถือก ทั้งสองคนลงลิฟต์กันไป แต่ก็ได้เจอเข้ากับกลุ่มผู้บริหารระดับสูงพวกนั้นที่เตรียมจะออกไปเหมือนกันเข้าพอดี
เห็นพวกเขา เสี่ยวเหยียนก็ดีดตัวเข้าไปหลบด้านหลังหานชิงแทบจะทันที ไร้หนทางที่จะเจอหน้าใครได้เลย
หานชิงพยักหน้าให้กับพวกเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง จากนั้นก็พาสาวน้อยของตนเข้าไปในรถแล้วออกไปด้วยกัน
หลังจากที่พวกเขาไปกันแล้ว ผู้บริหารระดับสูงพวกนั้นก็พากันมองหน้ากัน
“นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมท่านประธานหานถึงลงมาเร็วขนาดนี้?
“หรือว่าประธานหานของเราที่เห็นยังหนุ่มยังแน่นอย่างนี้ แต่อันที่จริงแล้ว?”
หางเสียงท่อนหลังลากยาว แต่คนพวกนั้นก็เข้าใจความหมายของเขาได้อย่างรวดเร็ว สีหน้าที่ปรากฏออกมาบนใบหน้าดูไม่ค่อยดีนักออกมา
ความรู้สึกเหมือนกับว่ารู้เรื่องที่แย่มากอะไรสักอย่างเข้า
“ชู่ คำพูดพวกนี้อย่าให้ประธานหานได้ยินเข้าล่ะ ไม่อย่างนั้นถึงตอนนั้นแล้วพวกเราเจอดีแน่”
“รีบไปรีบไปสิ”
“เอ๊ะ ก็แค่คิดว่ามันน่าเสียดายเอง ท่านประธานหานของเราก็อายุยังไม่เยอะ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ได้...”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่