เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1276

บทที่ 1275 พี่ยังบอกกับฉันอีกหรอว่ายังไงก็ได้?

หานชิงไม่รู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในข้อถกเถียงของกลุ่มคนในบริษัท

เขาพาหญิงสาวไปกินข้าว จากนั้นก็พาเธอไปส่งเธอกลับบ้าน

ระหว่างทางกลับก็ได้โทรหาหานมู่จื่อ สองพี่น้องก็ได้จองห้องเอาไว้

หานมู่จื่อมาเพียงคนเดียว เดิมทีเย่โม่เซินก็อยากตามมาด้วย แต่หานมู่จื่อก็ไม่ได้เห็นด้วย เธอคิดว่าเรื่องที่เธอต้องการจะพูดมันค่อนข้างจะรุนแรง พาเย่โม่เซินไปด้วยแล้วมันจะดูยังไงเอาได้

และถ้าเย่โม่เซินไป เสี่ยวหมี่โต้วจะต้องตามมาด้วยแน่

ดังนั้นแล้วในท้ายที่สุดก็ออกมาเพียงคนเดียว หานชิงก็มารับเธอ

สองพี่น้องสั่งอาหารกันหลายอย่าง นั่งลงกินกันพลางพูดกันไปพลาง

ทั้งสองคนไม่ได้กินข้าวด้วยกันอย่างตอนนี้กันมานานแล้ว เมื่อก่อนหานชิงก็เป็นซิสคอน หลังจากที่เจอน้องสาวก็รักหลงเธอเป็นพิเศษ อยากเอาทุกสิ่งทุกอย่างมอบให้กับเธอ

แต่ในภายหลังหลังจากที่หานมู่จื่อเจอที่พึ่งพิงของตัวเอง เวลาของเธอก็แทบจะเป็นของเย่โม่เซินไปทั้งหมด ดังนั้นแล้วโอกาสที่ทั้งสองพี่น้องได้อยู่ด้วยกันก็น้อยลงกว่าเดิม

ในตอนนี้ได้นั่งอยู่ด้วยกัน หานมู่จื่อก็ยังอัศจรรย์สุดๆ จู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนั้นหานชิงมักจะเดินทางบินไปทั้งในประเทศนอกประเทศทั่วทุกสารทิศ ในตอนนั้นเธอเพิ่งจะคลอดลูก เสี่ยวเหยียนก็เพิ่งจะชอบหานชิง

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ใบหน้าของหานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะปรากฏรอยยิ้มจางๆออกมา

“คิดเรื่องอะไร น่าตลกขนาดนั้น?” หานชิงเห็นหน้าของน้องสาวตนปรากฏรอยยิ้มออกมา ความรู้สึกภายในใจก็อ่อนโยนลงหลายส่วน น้ำเสียงที่พูดกับเธอนุ่มนวลเป็นพิเศษ

หานมู่จื่อเอ่ยเสียงหวานออกมา “ไม่มีอะไร ก็แค่คิดถึงเมื่อก่อน”

“เมื่อก่อน?”

“อืม ในตอนนั้นพวกเราเพิ่งจะได้กลับมาเจอกัน พี่ยังต้องทำงานทุกวัน แล้วยังบินไปต่างประเทศอยู่เป็นประจำ ตอนนั้นพี่ก็ผอมลงตั้งเยอะ แต่กลับไม่บ่นว่าเหนื่อยเลยสักคำ”

เอ่ยถึงเมื่อตอนนั้น หานชิงเองก็ได้กระตุ้นความรู้สึกมากมายออกมา

ผ่านไปได้สักพักใหญ่ๆ เขาก็ยิ้มจางๆออกมา “นี่มันจะอะไร? พี่มีน้องเป็นน้องสาวแค่คนเดียว การดูแลน้องให้ดีก็เป็นหน้าที่ของพี่”

“ใช่ ฉันในตอนนั้นก็ยังกลัวเลยว่าพี่จะไม่แต่งงาน ตอนนี้ก็ดีแล้ว ฉันไม่ต้องกังวลอีกแล้ว”

พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา หานชิงก็เหมือนกับว่าจะกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ได้ตอบอะไรกับมาเหมือนกัน เพียงแต่ก็ได้ยกมือหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารให้กับหานมู่จื่อ ทั้งสองคนกินกันอยู่เงียบๆไปสักพัก

จู่ๆหานมู่จื่อก็ถามออกมา “พี่คะ ทางสวี่เย็นหวั่น พี่วางแผนจะจัดการยังไง?”

ได้ยินอย่างนั้น หานชิงก็มีใบหน้าเฉยชาออกมา “หืม?”

หานมู่จื่อยิ้มออกมาเล็กน้อย “ความหมายของฉันก็คือตอนนี้ฐานะทางบ้านของหล่อนตกต่ำลง แต่เมื่อก่อนทั้งสองครอบครัวก็คบหากันมาหลายชั่วรุ่น พี่ไม่คิดจะยื่นมือออกไปช่วยหรอคะ?”

ริมฝีปากของหานชิงเม้มเข้าหากัน แล้วก็ได้พูดอธิบายเสียงเรียบออกมา “นิสัยของเย็นหวั่น เหมือนกับคุณลุงสวี่มาก เธอบอกว่าไม่ต้องการให้พี่ยื่นมือออกไปช่วย และนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการ ถ้าพี่ผลีผลามยื่นมือออกไปช่วยเธอ ก็คงทำให้เธอถูกโจมตีเอาได้”

อันที่จริงเมื่อก่อนทั้งสองคนก็เคยไปมาหาสู่กันอยู่ช่วงหนึ่ง ดังนั้นแล้วหานชิงก็เลยรู้ดีว่าสวี่เย็นหวั่นเป็นคนยังไง

ได้ยินน้ำเสียงของเขาแล้ว ความรู้สึกระแวดระวังของหานมู่จื่อก็ก่อขึ้นมา จึงหรี่ตาลงเล็กน้อย

“พี่รู้จักสวี่เย็นหวั่นดี?”

“สวี่เย็นหวั่นอะไร?” หานชิงมองเธออย่างจนใจ พูดแก้ออกมา “เธอแก่กว่าน้องตั้งหลายปี พวกเราทั้งสองตระกูลเป็นตระกูลเก่าแก่ น้องควรเรียกเธอว่าพี่นะ”

หานมู่จื่อก็ได้ยักไหล่ออกมา “ตอนฉันอยู่ต่อหน้าเธอฉันก็เรียกนะ แต่ตอนนี้พูดอยู่กับพี่มันก็สะดวกกว่าเยอะเลยนี่? อีกอย่าง ก็แค่คำเรียกคำนึงเท่านั้นเอง มันไม่เห็นจะบอกอะไรได้? พี่จะแคร์มากมายไปทำไมกัน?”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว หานชิงก็ขมวดคิ้วออกมา “ใครบอกว่าคำเรียกคำเดียวบ่งบอกอะไรไม่ได้ เมื่อก่อนพวกเราตระกูลหานกับตระกูลสวี่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน คุณลุงสวี่เขา...”

“พี่คะ” หานมู่จื่อเอ่ยขัดเขาออกมา “พี่หมั้นกับสวี่เย็นหวั่นใช่มั้ยคะ?”

“...”