เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1277

บทที่ 1276 คุณมันไร้เหตุผล

หานมู่จื่อพูดเรื่องพวกนี้กับพี่ชายของเธอ ไม่มีสาเหตุอื่นใด

ก็ได้หวังว่าหานชิงจะสามารถให้ความสำคัญกับประเด็นนี้ จากนั้นก็จะได้จัดการไปอย่างเหมาะสม

อันที่จริงนี่มันเกี่ยวกับประเด็นทางด้านชื่อเสียงในเรื่องของความน่าเชื่อถือส่วนบุคคล อีกทั้งความสัมพันธ์อันดีเมื่อครั้งอดีตของทั้งสองตระกูล ถ้าอย่างนี้แล้วทำเป็นไม่รู้อีก ไม่คิดให้รอบคอบเลยจริงๆ

อีกส่วนนึง หานมู่จื่อก็ได้หวังว่าทางหานชิงจะสามารถจัดการเรื่องสวี่เย็นหวั่นให้เรียบร้อย ทางด้านเสี่ยวเหยียนเองก็จะสามารถนอนหลับฝันดีไม่ต้องไปกังวลกับเรื่องอะไรอีก

หึ เธอที่เป็นทั้งน้องสาว และทั้งยังเป็นเพื่อนสนิทอีก มันยากลำบากมากเลย

หานชิงเองก็นึกไม่ถึงว่าหานมู่จื่อจะคิดไปหลากหลายด้านขนาดนี้

แท้จริงแล้วในตอนแรกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ แต่มาตอนนี้หลังจากที่หานมู่จื่อพูดออกมาอย่างนี้แล้ว หานชิงก็ได้รับรู้ถึงจุดที่ไม่ถูกต้อง

เป็นไปอย่างที่คิดผู้หญิงค่อนข้างจะคิดละเอียด ผู้หญิงถึงจะเป็นฝ่ายเข้าใจผู้หญิงด้วยกัน

เขาคิดว่าเธอจะไม่ใส่ใจ แต่ทำไมเธอถึงต้องมาหาเขาในเวลานี้กัน ไม่ได้มาเพื่อขอความช่วยเหลือ แล้วมันจะยังมีอะไรอีก?

“คิดใช่มั้ยล่ะว่าที่น้องสาวพี่พูดก็มีเหตุผล?”

หานชิงชำเลืองมองเธอเล็กน้อย “โตขึ้นแล้วนะ”

หานมู่จื่อ “...เรื่องพวกนี้มันก็ชัดเจนอยู่แล้วมั้ยล่ะ ตอนนี้พี่วางแผนจะทำยังไง? อยากจัดการเอง หรือว่าจะให้น้องสาวพี่คนนี้ออกหน้าจัดการให้พี่?”

ความจริงแล้วเรื่องนี้ หานมู่จื่อเองก็อยากออกหน้าเข้าไปจัดการเองสุดๆ ถ้าให้หานชิงออกหน้าเองล่ะก็ สวี่เย็นหวั่นที่หยิ่งยโสไม่ยอมแพ้ง่ายๆคนนั้น ถูกคนที่ตัวเองชื่นชมปฏิเสธ ถึงตอนนั้นแล้วคาดว่าคงจะยิ่งทนไม่ได้กว่าเดิม

อีกทั้งหานมู่จื่อเองก็กังวลว่าตอนที่หานชิงจัดการเองจะพูดตรงเสียจนทำคนอื่นเขาเสียใจเข้า

“จัดการให้พี่?” หานชิงมองเธอไปอย่างขำๆ “น้องแน่ใจ”

“แน่ใจสุดๆ ถึงยังไงฉันก็เป็นผู้หญิง ค่อนข้างจะเข้าใจเธอเลยทีเดียว อีกอย่างฉันก็คิดว่าการช่วยให้เธอหลุดพ้นจากเรื่องนี้ไปในเวลาที่เหมาะสมมันก็ไม่นับว่าเกินไปนัก เดิมทีเธอก็มีความสามารถนั้นอยู่แล้ว ให้เธอได้เจอเข้าไปตั้งแต่แรกเริ่ม มันจะเป็นการทำแย่กับเธอจริงๆ”

“อืม เย็นหวั่นเป็นคนที่มีความสามารถคนนึง บวกกับที่ได้อยู่กับคุณลุงสวี่มาหลายปีด้วยแล้ว ก็คงเรียนมาไม่น้อย”

“พูดอย่างนี้แล้ว ตกลงพี่จะให้ฉันจัดการเรื่องนี้เองแล้ว?”

“ถ้าน้องต้องการล่ะก็นะ”

“OK งั้นก็ตกลงตามนี้นะ”

หลังจากที่สองพี่น้องคุยกันเสร็จ ก็กินไปอย่างเงียบๆไปอีกสักพักนึง หลังจากนั้นสายของเย่โม่เซินก็โทรเข้ามา บอกว่าเสี่ยวโต้วหยากำลังร้องไห้อยู่ด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ให้เธอรีบกลับเร็วๆ

หานมู่จื่อตั้งใจฟังอย่างละเอียด เดิมทีก็ไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของทารกดังขึ้นมาจากปลายสายเลยมั้ยล่ะ

เขากำลังหลอกเธอ

แต่เธอก็ไม่อยากเปิดโปงของเขาออกไป ทำได้เพียงเอ่ยออกไป “ใกล้แล้วล่ะ ฉันกินข้าวเสร็จเดี๋ยวจะกลับไป”

“กินเสร็จแล้วหรือยัง?”

หานมู่จื่อมองอาหารบนโต๊ะ “ใกล้แล้วล่ะ อีกห้านาทีล่ะมั้ง”

“ดี งั้นผมจะรอคุณอยู่ด้านนอกแล้วกัน”

หานมู่จื่อ “???”

คนผู้นี้วิ่งแจ้นมาที่นี่ด้วยหรอ?

“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? คุณคงจะไม่ได้อยู่นอกร้านหรอกใช่มั้ยคะ?”

เย่โม่เซินเงียบไปสักพัก จากนั้นก็ส่งเสียงอืมออกมา