เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1293

บทที่1292 เรื่องกินเป็นเรื่องสำคัญ

เจียงเสี่ยวไป๋มองดูอาหารรสเลิศที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเริ่มกลืนน้ำลาย

เพราะวันนี้เธอถูกลากออกมาทันทีที่ตื่นขึ้น จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยแม่แต่คำเดียว เธอหิวแทบตายแล้วจริงๆ

ดังนั้นเธอก็เลยดึงมือของตู้เซียวหยู่มา “คุณแม่คะ อาหารเตรียมพร้อมเสิร์ฟแล้ว พวกเราไปนั่งกินอาหารก่อนดีกว่าค่ะ อาหารรสเลิศต้องมาก่อน อย่างอื่นไม่สำคัญหรอกค่ะ”

พอตู้เซียวหยู่หันไปมอง ก็พบว่าบนโต๊ะเพิ่งจะมีอาหารเพียงสองสามอย่างเท่านั้น เลยหันไปถลึงตาใส่เธอทีหนึ่ง

“อาหารยังเสิร์ฟไม่ครบเลยลูกก็เป็นเสียแบบนี้แล้ว ลูกเป็นหมูหรือไง เก็บสีหน้าของลูกหน่อย อีกเดี๋ยวตอนกินข้าวก็ห้ามกินเยอะเกินไปนะ”

เจียงเสี่ยวไป๋แววตาเศร้าสร้อย “หรือว่าเรื่องกินไม่ใช่เรื่องที่สำคัญที่สุดของวันนี้เหรอคะ”

“......เสี่ยวไป๋ แฟนของลูกมานะ”

อ๋อ แฟนปลอมๆนี่เอง

เจียงเสี่ยวไป๋แอบเสริมในใจคำหนึ่ง ตอนที่นั่งลงเธอก็หยิบตะเกียบก่อนเป็นอย่างแรก เป็นเพราะทุกคนอยากจะนั่งใกล้กับโต๊ะหลัก ดังนั้นโต๊ะของพวกเธอก็เลยคนน้อยจนน่าเวทนา ตอนที่เจียงเสี่ยวไป๋กับตู้เซียวหยู่นั่งลง ทั้งโต๊ะก็มีแค่พวกเธอแค่สองคน

เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารทานทันทีอย่างไม่ลังเล

แววตาของตู้เซียวหยู่เปลี่ยนไปทันที รีบกดมือเธอไว้อย่างแน่นหนาทันทีหลังจากที่เธอทานเนื้อเสร็จไปชิ้นหนึ่ง “หยุดกินได้แล้ว คนยังมาไม่ครบเลยนะ”

“คุณแม่คะ อย่ามาห้ามหนูเลยค่ะ คนไปทางนั้นกันหมดแล้ว พวกเขาไม่มีทางมาที่โต๊ะของพวกเราหรอกค่ะ โต๊ะนี้อยู่ห่างเกินไป จากนี้พวกเราก็นั่งกินอย่างสบายใจก็พอค่ะ”

ตู้เซียวหยู่มองดูสภาพของลูกสาวตัวเอง ก็รู้สึกว่าไม่ได้ดั่งใจเอาเสียเลย

เธอหวังว่าลูกจะหาแฟนได้โดยเร็ว แต่ว่าลูกกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เซียวซู่คนนี้ก็จริงๆเลย แฟนของตัวเองอยู่ตรงนี้แท้ๆ เขามองไม่เห็นเลยหรืออย่างไร

หรือว่ามองเห็นแล้ว แต่ไม่ปฏิกิริยาใดๆเลย

ไม่ได้ ตู้เซียวหยู่คิดไปคิดมา แต่ก็กลืนความโกรธนี้ลงไปไม่ได้จริงๆ

ถ้าหากว่าเป็นตัวเธอเองเธอสามารถอดทนได้ แต่นี่คือเสี่ยวไป๋ ลูกสาวของเธอ เธอจะปล่อยให้ลูกสาวตัวเองต้องถูกรังแกแบบนี้ได้อย่างไร ดังนั้นตู้เซียวหยู่ก็เลยลุกขึ้น แต่เจียงเสี่ยวไป๋กลับดึงเธอเอาไว้

“คุณแม่จะไปไหนคะ ที่นี่ไม่มีใครมาจริงๆนะคะ นั่งกินข้าวตรงนี้อย่างสบายใจเถอะค่ะ อีกอย่างถึงจะมีคนมาแล้วยังไง ถ้าจะมีคนมาหลังจากนี้อีกครึ่งชั่วโมง จะให้พวกเราไม่กินจนถึงตอนนั้นเลยเหรอคะ จะนั่งรอพวกเขาถึงครึ่งชั่วโมงเลยเหรอ”

ตู้เซียวหยู่ “ลูกกินไปก่อน”

“แล้วคุณแม่จะไปไหนคะ”

“แม่จะไปห้องน้ำก่อน”

เจียงเสี่ยวไป๋เองก็ไม่ได้สงสัยเรื่องอื่นอีก เพียงแค่พยักหน้าแล้วพูดว่า “โอเคค่ะ งั้นแม่รีบไปรีบกลับนะคะ ถ้าแม่กลับมาช้า หนูไม่รับประกันนะว่าของบนโต๊ะนี้จะถูกหนูกินหมดหรือเปล่า”

ตู้เซียวหยู่ “......”

เธอจ้องมองลูกสาวตัวเองอย่างหมดคำพูด

ทั้งๆที่แฟนหนุ่มอยู่ตรงนั้น เธอไม่ไปหาเขา เขาก็ไม่มาหาเธอ แต่เธอยังจะนั่งทานอาหารอยู่ตรงนี้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีก

น่าเวทนาเสียจริง

แต่ว่าเจียงเสี่ยวไป๋กลับไม่รู้ว่าในหัวของแม่ตัวเองนั้นมีความคิดเหล่านี้อยู่ ถ้าหากเธอรู้ จะต้องกรีดร้องเสียงดังออกมาเป็นแน่ว่า “คุณแม่คะ หนูไม่ได้ทำ หนูไม่ได้ทำจริงๆนะคะ”

ตู้เซียวหยู่แสร้งทำเป็นอ้อมไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นก็แอบเปลี่ยนเส้นทางระหว่างทาง แล้วพุ่งตรงไปทางโต๊ะหลัก

เพราะว่าเจียงเหย็นเคออยู่ตรงนั้น ดังนั้นตอนที่ตู้เซียวหยู่เดินไป พอเขาเห็นภรรยาของตัวเองเข้า ก็รีบลุกขึ้นยืนทันที

“ที่รัก ผมว่าจะอยู่คุยกับคุณแม่สักหน่อย จากนั้นค่อยไปหาพวกเธอ แล้วเสี่ยวไป๋ล่ะ ?”

ตู้เซียวหยู่เผยรอยยิ้มบาง กล่าวทักทายกับทุกคนก่อน จากนั้นจึงตอบคำถามของเจียงเหย็นเคอ