เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1294

บทที่1293 เธอช่วยมีความเป็นกุลสตรีหน่อยได้ไหม

ปึง！

ตู้เซียวหยู่ดึงเก้าอี้ที่อยู่ข้างเธอออกมานั่ง ท่าทางโกรธเกรี้ยวจนเจียงเสี่ยวไป๋มองแล้วประหลาดใจ

“เป็นอะไรไปคะ ?” เจียงเสี่ยวไป๋มองไปทางด้านหลังของเธอทีหนึ่ง จากนั้นก็กัดปีกไก่อีกคำหนึ่ง จากนั้นค่อยถามว่า “หรือว่ามีใครแย่คุณแม่เข้าห้องน้ำเหรอคะ”

ตู้เซียวหยู่ ”......”

“ยัยลูกคนนี้นี่จริงๆเลย ให้แม่พูดอะไรกับลูกดีนะ ให้ลูกไปหาแฟนลูกก็ไม่ไปหา แฟนของลูกก็ไม่มาหาลูก ลูกยังจะนั่งแทะปีกไก่อยู่ตรงนี้อย่างสบายใจเฉิบอีก นี่ลูกยังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า”

พอพูดจบ ตู้เซียวหยู่ก็ดีดหน้าผากของเจียงเสี่ยวไป๋เต็มแรง

เจียงเสี่ยวไป๋ “โอ๊ย”

“ไปหาเขาทำไมกัน หนูหิวจนตาลายหมดแล้วนะคะ”

ตู้เซียวหยู่พูดอย่างฉุนเฉียวว่า “งั้นลูกลองเดาสิ ว่าเมื่อกี้แม่ไปไหนมา”

“ไม่ใช่ไปห้องน้ำมาเหรอคะ”

“ไปห้องน้ำกับผีสิ เมื่อกี้ฉันไปที่โต๊ะหลักมา ลูกเดาดูสิว่าพอเซียวซู่เห็นฉันแล้วมีปฏิกิริยายังไง ลูกรู้หรือเปล่าว่าเขาพูดว่าลูกเป็นอะไรกับเขา”

อืม ? เจียงเสี่ยวไป๋กะพริบตาปริบๆ “นี่คุณแม่ไปหาเขามาเหรอคะ”

จากนั้นเธอก็คิดถึงคำถามที่ตู้เซียวหยู่ถามเมื่อครู่ ก่อนจะถามอย่างแผ่วเบาว่า “อะไรคะ หรือว่าเขาจะพูดว่าหนูเป็นเพื่อนเขา”

คงจะให้เขาพูดว่าเธอเป็นแฟนเขาไม่ได้หรอก

พอตู้เซียวหยู่ได้ยินคำตอบของเธอแล้ว ก็เบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ “นี่ลูกรู้ด้วยเหรอ ทำไมลูกถึงได้คิดเหมือนเขาเลยล่ะ พวกลูกกำลังคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ เขาบอกว่าเป็นเพื่อนของลูก ลูกไม่รู้สึกเศร้าเสียใจบ้างเลยเหรอ ?”

เดิมทีเจียงเสี่ยวไป๋อยากจะถามว่า ฉันจะเสียใจไปทำไม

แต่พอคิดดูอีกที ใช่สินะ ตอนนี้เซียวซู่เป็นแฟนของเธอนี่นา ถ้าหากตัวเองไม่แสร้งทำเป็นเสียใจสักหน่อย จะต้องถูกเปิดเผยเป็นแน่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็เปลี่ยนสีหน้าทันที เปลี่ยนเป็นเสียใจขึ้นมาเล็กน้อย

“หนูก็แค่ลองเดาดูเท่านั้นแหละค่ะ เดาถูกด้วยเหรอคะ เขาพูดว่า......หนูเป็นแค่เพื่อนของเขาจริงๆเหรอคะ”

เจียงเสี่ยวไป๋มีฝีมือการแสดงเป็นเลิศ ขอบตาเริ่มแดงขึ้นมา แล้วน้ำตาก็เริ่มคลอเบ้า ท่าทางเหมือนกำลังจะร้องไห้ในทันที

ตู้เซียวหยู่ไม่เคยเห็นลูกสาวในสภาพนี้มาก่อน เลยถูกเธอทำให้ตกใจทันที เลยมองดูลูกสาวของตัวเองอย่างทำอะไรไม่ถูก

“อย่า อย่าร้องไห้เลยนะเสี่ยวไป๋ แม่ก็แค่พูดไปเรื่อยเองแหละ อาจจะเป็นเพราะคนเยอะเขาก็เลยเกรงใจที่จะพูดออกมา”

เจียงเสี่ยวไป๋น้ำตาไหลออกมาอย่างปวดร้าว “คุณแม่คะ เขาพูดแบบนั้นได้ยังไงกัน พวกเราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอคะ เขาพูดแบบนั้น เป็นเพราะว่าเขาไม่ชอบหนูเหรอคะ”

“ไม่ใช่หรอก ไม่แน่นะ ถ้าเขาไม่ชอบลูก จะมางานเลี้ยงได้ยังไง ระหว่างนั้นจะต้องมีการเข้าใจผิดแน่ เอาเป็นว่าลูกรออีกหน่อยดีกว่า รอดูว่าเขาจะมาหาลูกไหม”

“ก็ได้ค่ะ งั้นหนูจะรออีกหน่อย แต่ว่าหนูหิวมากเลยค่ะ......หนูขอกินอีกหน่อยได้ไหมคะ”

“กินเถอะกินเถอะ เสี่ยวไป๋ที่น่าสงสาร อย่าร้องไห้เลยนะ”

“ค่ะ”

เจียงเสี่ยวไป๋สูดน้ำมูก “หนูขอกินข้าวก่อน ถ้าเดี๋ยวเขามาหาหนู หนูจะได้มีแรงพูดกับเขา”

จากนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็ถอนหายใจไปเฮือกหนึ่ง แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อไป พอเห็นว่าเธอกลับเป็นปกติได้ในทันที ในใจก็เกิดสงสัยขึ้นมา

นี่มันอะไรกัน ทั้งๆที่เมื่อครู่ยังดูโศกเศร้าแท้ๆ แล้วทำไมตอนนี้กลับดูไม่เป็นไรอีกแล้ว หรือว่าเธอรู้สึกไปเอง

งานเลี้ยงเริ่มดำเนินไปถึงครึ่งทาง เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยังคงไม่หยุดทาน พอทานเสร็จก็ดื่มเครื่องดื่ม ส่วนตู้เซียวหยู่จู่ๆก็พูดขึ้นมาอย่างลึกลับว่า “เสี่ยวไป๋ ยัยเจียงเหมยนั่นเข้าไปคุยกับเซียวซู่แล้วนะ”

อืม เจียงเหมยไปคุยกับเซียวซู่ หล่อนอยากทำอะไรกันแน่

หรือว่าไปได้ยินจากใครมาว่าตัวเธอกับเซียวซู่รู้จักกัน เลยเริ่มคิดถึงความรู้สึกตอนสมัยเรียนขึ้นมาอีกครั้ง