เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1301

บทที่1300 เป้าหมายของเธอคืออะไร

เดิมทีหานชิงก็ดูดีหล่อเหลาอยู่แล้ว และใบหน้าก็เป็นประเภทที่มีทั้งความเยือกเย็นและสงบราวกับคมมีด ตอนที่ไม่ยิ้มดูเคร่งขรึม ตอนที่ยิ้มก็ไม่ได้ทำให้คนอื่นรู้สึกไม่น่าเชื่อถือ เป็นใบหน้าที่แค่มองก็ทำให้เคลิบเคลิ้มได้ แต่กลับเผยแววตาแบบนี้ออกมาได้ ราวกับว่าจะดูดเธอเข้าไปในนั้นทั้งตัวได้เลย

เสี่ยวเหยียนมองดูหานชิงที่เป็นแบบนั้น แล้วก็เผลอกลืนน้ำลายเข้าไปคำหนึ่ง

ช่าง......ช่างมีเสน่ห์ดึงดูดเกินไปแล้ว！

น่าเสียดาย ที่เธอก็รู้ดีที่สุด ว่าอีกเดี๋ยวหานชิงจะต้องออกไป ดังนั้นเธอเลยไม่อยากรบกวนเวลาของเขา

“ซุป ซุปไก่......ยังไม่ได้ดื่มเลย”

ตอนที่เสี่ยวเหยียนเปิดปาก น้ำเสียงก็แหบพร่าเล็กน้อย

หานชิงชนเข้ากับหน้าผากของเธอเบาๆ “เวลาไหนแล้ว ยังจะคิดถึงซุปไก่อีกเหรอ”

“แน่ แน่นอนสิ นั่นเป็นซุปที่ฉันตั้งใจเคี่ยวให้คุณเลยนะ แต่ว่า......ฉันลืมเอาถ้วยมา คุณรอฉันอยู่ที่นี่แปปหนึ่งนะโอเคไหม”

“ไม่ต้อง” หานชิงส่ายหัว “เอาถ้วยทำไม กระติกเก็บความร้อนก็ดื่มได้เลยนี่”

พอได้ยินแบบนั้น เสี่ยวเหยียนก็อดเบิกตาโตไม่ได้ ในหัวปรากฏภาพที่หานชิงดื่มซุปไก่จากกระติกเก็บความร้อน ในสายตาของเธอ หานชิงนั้นดูเป็นคนที่สง่างาม อ่อนโยน และเงียบสงบมาตลอด

ถ้าหากเขาดื่มจากกระติกเก็บความร้อนเลย จะดูดิบเถื่อนขนาดไหนกันนะ

เพียงแค่คิดภาพ เสี่ยวเหยียนก็เริ่มรู้สึกรับไม่ได้แล้ว ไม่ใช่ว่าตัวเธอเองรับไม่ได้ แต่เธอรับไม่ได้ที่หานชิงจะถูกปฏิบัติแบบนั้น

เสี่ยวเหยียนก็เลยรีบส่ายหน้า “ไม่ได้ ห้ามใช้กระติกเก็บความร้อน”

“ทำไม รับไม่ได้ถ้าฉันจะดื่มจากกระติกเก็บความร้อนเหรอ”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างจริงจัง สีหน้าเคร่งขรึม “ใช่ คุณเป็นคนสมบูรณ์แบบ ไม่ได้เด็ดขาด......”

แต่เธอยังไม่ทันได้พูดจบ หานชิงก็หยิบกระติกเก็บความร้อนขึ้นมาแล้ว จากนั้นก็ดื่มซุปต่อหน้าเธอ

“......” เสี่ยวเหยียน

เดิมทีเธอก็ห้ามไม่ทันอยู่แล้ว และหานชิงก็ทำแบบนั้นก่อนแล้ว เสี่ยวเหยียนเบิกตาโตอย่างไม่เชื่อสายตา มองดูหานชิงที่อยู่ตรงหน้า

ถึงแม้การกระทำจะดูหยาบกระด้าง แต่หากดูจากตัวของหานชิงแล้ว ก็ยังดูดีขนาดนั้น สะกดตาสะกดใจผู้มอง

ฮือ.......

คนที่เกิดมาดูดีเนี่ย ไม่ว่าจะทำอะไรก็ยังดูดี

หานชิงดื่มไปนิดเดียว จากนั้นก็วางกระติกเก็บความร้อนลง

“ไม่ต้องคิดภาพฉันไว้สมบูรณ์แบบขนาดนั้น ตอนอยู่ต่อหน้าเธอ ฉันก็เป็นตัวฉันที่แท้จริงที่สุด เข้าใจไหม”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าที่แดงระเรื่อ “อืม......อีกเดี๋ยวคุณจะต้องออกไปสินะ”

“อืม วันนี้ค่อนข้างยุ่ง เธอกลับบ้านไปก่อนเลย”

“ได้” เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างว่าง่าย จากนั้นซูจิ่วก็เข้ามาเร่งหานชิง หลังจากที่หานชิงออกไปแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ไปดูกระติกเก็บความร้อนทีหนึ่ง แล้วพบว่าซุปที่อยู่ข้างในนั้นถูกดื่มจนเกลี้ยงแล้ว ริมฝีปากของเธอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มทันที กอดกระติกเก็บความร้อนด้วยความรู้สึกสุขล้น

นั่นอยู่ในห้องทำงานอยู่ครู่หนึ่ง เสี่ยวเหยียนก็เก็บของแล้วเดินออกไป

ตอนที่เสี่ยวเหยียนออกไปนั้นก็ยังคงใช้ลิฟต์ส่วนตัวของหานชิง เดินทีตอนแรกเธอก็ไม่ได้คิดจะใช้ลิฟต์ตัวนี้ขึ้นมาอยู่แล้ว เพียงแต่เห็นว่าลิฟต์อีกตัวหนึ่งนั้นคนเกินไป ทุกครั้งที่เห็นเธอต่างก็คอยทำความเคารพ

เธอเป็นคนหน้าบาง ถูกคนมากมายเห็นเข้าก็รู้สึกเกรงใจ ดังนั้นจากนั้นมาก็เลยใช้ลิฟต์นี้ตลอด