เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1305

บทที่ 1304 พี่เห็นฉันตั้งแต่แรกแล้ว

เขามาที่นี่ น่าจะเป็นเพราะว่าเขาอยากกินราเม็งแล้ว

เธอตื่นตระหนกไม่ได้ ก่อนที่เรื่องราวยังไม่กระจ่างชัดเจน เธอต้องสงบสติอารมณ์

เสี่ยวเหยียนล้างสมองให้ตัวเอง แล้วก็สงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็ว หายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินลงไปชั้นล่าง

ตอนที่เดินลงไปชั้นล่าง เธอพยายามแสร้งสงบสติอารมณ์ให้มากที่สุด ตอนที่เจอหน้ากับหลินสวี่เจิ้ง ก็ทักทายเขาตามปกติ จากนั้นก็เข้าไปในครัว

หลังจากเข้าไปในครัวแล้ว เสี่ยวเหยียนกำลังปรุงราเม็ง นึกทบทวนท่าทีของหลินสวี่เจิ้ง ที่เจอหน้าการในเมื่อกี้ ดูเหมือนแววตาและอารมณ์สีหน้าของเขา ไม่มีความผิดปกติอะไร คงน่าจะยังไม่รู้ว่า คนคนนั้นก็คือเธอมั้ง?

โชคดีๆ ถ้าหากให้เขารู้เข้า ไม่แน่เขาอาจจะไปพูดอะไรเรื่อยเปื่อยให้กับหานชิงก็ได้?

ตอนนี้เธอท้องหรือไม่ท้อง ยังไม่เป็นที่แน่นอน ดังนั้นถึงต้องใช้แท่งตรวจครรภ์มาตรวจทดสอบ ถ้าถึงเวลานั้นเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องเข้าใจผิด งั้นก็น่าอับอายแย่เลย

ดังนั้นก่อนที่ยังไม่แน่ใจ เสี่ยวเหยียนได้ตัดสินใจแล้วว่า มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น ที่จะรู้เรื่องนี้ และต่อไปเธอไปร้านขายยาอีก ห้ามซุ่มซ่ามเหมือนวันนี้อีกเด็ดขาด

หลินสวี่เจิ้งอยู่ในห้องส่วนตัวชั้นบน มองถุงที่วางอยู่ข้างๆตัวเองอย่างมีนัย สีหน้าดูมีเจ้าเล่ห์เล็กน้อย

เขารู้ว่าเพื่อนของตัวเองในครั้งนี้จบเห่แล้ว แต่ไม่คาดคิดว่า ทั้งสองคนจะพัฒนาได้รวดเร็วขนาดนี้ และยิ่งคิดไม่ถึงว่า เพื่อนรักที่สุขุมหนักแน่นมาตลอดหลายปีของเขานั้น ตอนที่อดใจไม่ไหว ได้มีท่าทางยังไง?

นอกจากนี้ ถ้าเขารู้ว่าตัวเองกำลังจะได้เลื่อนขั้นเป็นพ่อ จะมีสีหน้ายังไง?

ถ้าหากเป็นไปได้ หลินสวี่เจิ้งอยากจะเอาแท่งตรวจครรภ์ถุงนี้ไปหาหานชิง แล้วก็หยอกล้อเขาสักหลายประโยค ดูการเปลี่ยนแปลงสีหน้าของเขา เพียงแค่คิด ก็รู้สึกตลกมากแล้ว

น่าเสียดาย ที่ของเหล่านี้ได้เอามาจากเสี่ยวเหยียน สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว ช่วยเธอเก็บเป็นความลับก่อน จะดีกว่า

เสี่ยวเหยียนยกราเม็งเข้ามาในห้องส่วนตัว ส่งเสียงไอเล็กน้อย ปกปิดความไม่มั่นใจของตัวเอง จากนั้นก็วางราเม็งไว้ตรงหน้าของหลินสวี่เจิ้ง

“พี่หลิน”

หลินสวี่เจิ้งเหลือบมองเธอ สายตาของสาวน้อยหลบๆซ่อนๆ เห็นได้ชัดว่าไม่กล้ามองเขาตรงๆแล้ว

กลัวมากขนาดนั้นเลยหรือ? ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ได้ให้เธอรับเขาเป็นพี่ชายแล้ว แต่ตอนนี้ก็ยังไม่กล้ามองเขาตรงๆอีก?

“อืม นั่งเถอะ”

เสี่ยวเหยียนนั่งลงตรงหน้าหลินสวี่เจิ้ง อาจเป็นเพราะตัวเองมีพิรุธ ดังนั้นตอนที่หายใจ จึงหายใจอย่างแผ่วเบา เหมือนกับว่าต้องการลดความรู้สึกในการมีตัวตนของตัวเอง

ส่วนหลินสวี่เจิ้งก็หยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างเรียบเฉย กินอาหารอย่างเชื่องช้าต่อหน้าเสี่ยวเหยียน ปกติแล้วเสี่ยวเหยียนยังจะคุยเล่นกับเขา แต่วันนี้กลับไม่มีอะไรจะพูด

“มีอะไรเหรอ?” หลินสวี่เจิ้งเงยหน้าขึ้นมามองเธอกะทันหัน

“ห๊ะ?” เสี่ยวเหยียนมองดวงตาของเขาดั่งนกหวาดเกาทัณฑ์ “พี่หลิน มีอะไรเหรอ?”

“ประโยคนี้ฉันควรจะถามเธอไม่ใช่เหรอ?” หลินสวี่เจิ้งมองเธออย่างหัวเราะ “วันนี้เงียบมากขนาดนี้ ไม่มีอะไรจะคุยกับฉันเหรอ?”

“หา ไม่ใช่นะ” เสี่ยวเหยียนโบกมือปฏิเสธซ้ำๆ “เมื่อกี๊ฉันแค่กำลังคิดเรื่องอื่นอยู่เท่านั้น ไม่ใช่ว่าไม่คุยกับพี่หลิน” “โอ้?” หลินสวี่เจิ้งเลิกคิ้วเล็กน้อย “คิดเรื่องอะไร พูดให้พี่ฟังหน่อย?”

“ไม่ดีมั้ง ตอนนี้พี่กำลังทานอาหารอยู่ จะรบกวนนะ”

“ยังไงตอนนี้ฉันก็น่าเบื่อ เธอก็พูดตามสบายได้เลย”

หลังจากพูดจบ หลินสวี่เจิ้งก็ก้มหน้าทานราเม็งต่อ เสี่ยวเหยียนกลับรู้สึกลำบากใจยิ่งนัก “ไม่มีอะไร ฉันแค่กำลังคิดว่า ในร้านจะจ้างลูกมือเพิ่มอีกหนึ่งคนไหม เท่านั้นเอง”

จ้างลูกมือเพิ่มอีกหนึ่งคน?

“อืม? ตอนนี้ลูกมือไม่พอเหรอ? หรือเธอเตรียมจะถอยออกมา?”

นี่เธอกำลังปูทางสำหรับการตั้งครรภ์ในอนาคตหรือ?

เสี่ยวเหยียนได้ยินเขาถามตัวเองว่า เตรียมจะถอยออกมาหรือเปล่า ขนลุกทั้งตัวในทันที ตั้งความหวาดระแวงสูงสุด “ไม่ ไม่ใช่นะ ฉันแค่...... รู้สึกว่าพ่อแม่ฉันงานยุ่งนิดหน่อย ดังนั้นจึงพิจารณาอยากจะจ้างเพิ่มอีกหนึ่งคน”