เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1306

บทที่ 1305 พบเจอเพื่อนเก่า

“พี่สวี่ ฉันขอร้องพี่อย่าพูดอีกเลย ถ้ายังพูดต่อไป ฉันอายจนอยากพลิกแผ่นดินหนีแล้วจริงๆ”

เสี่ยวเหยียนคิดไม่ถึงจริงๆว่า ตัวเองแค่ไปร้านขายยาโดยไม่ตั้งใจ ก็จะได้พอกับหลินสวี่เจิ้ง และยังคิดไม่ถึงว่า เขาจะส่งของที่ตัวเองทิ้งไว้ มาให้ที่ร้าน แล้วยังแกล้งเธอด้วย

“ยัยหนูเอ้ย เรื่องแบบนี้มีอะไรกัน ก็แค่แท่งตรวจครรภ์ไม่ใช่หรือ?”

เมื่อได้ยินเขาเอ่ยถึงสามคำนั้น เสี่ยวเหยียนรู้สึกไม่ดีไปทั้งตัว ตกลงเขารู้หรือเปล่าว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนหนึ่ง?

ทำไมต้องพูดถึงบ่อยๆต่อหน้าผู้หญิง เขาไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง? เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะบ้าแล้วจริงๆ และไม่รู้ว่า ควรจะหยุดเขาอย่างไร สิ่งที่น่ากังวลที่สุดไม่ใช่เรื่องนี้ แต่คือหลินสวี่เจิ้ง จะไปพูดต่อหน้าหานชิงหรือเปล่า

ถ้าให้หานชิงรู้เรื่องนี้ งั้นถึงเวลานั้นจะต้องถามตัวเองอย่างแน่นอน

เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่า ไม่ว่าจะยังไงแล้ว ก็ต้องพูดกับ หลินสวี่เจิ้งให้ชัดเจน หลังจากครุ่นคิดสักพัก เสี่ยวเหยียนก็เดินไปที่ด้านหน้าของหลินสวี่เจิ้ง แล้วนั่งลง “พี่ใหญ่ ก็ถือว่าพี่ช่วยส่งของเหล่านี้มาให้ฉันในวันนี้ คือความหวังดี แต่ว่า ฉันไม่ค่อยอยากจะให้เรื่องในวันนี้ มีบุคคลที่สามที่รู้เรื่อง พี่เข้าใจความหมายของฉันไหม?”

“มีอะไรเหรอ? เรื่องสำคัญแบบนี้ เธอไม่อยากบอกกับเขาเหรอ?”

“ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากบอกเขา แต่พี่ใหญ่คงจะไม่รู้ว่า ฉันซื้อของเหล่านี้ ไม่ใช่ว่าตัวฉันจะใช้เอง แต่ช่วยซื้อให้เพื่อนของฉันเท่านั้น” เสี่ยวเหยียนเริ่มปั้นน้ำเป็นตัว พูดโกหกอย่างหน้าตาเฉย ที่จริงเธอรู้สึกว่า แค่ตัวเองตบตาให้ผ่านไปก็พอแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่า พี่สวี่ไม่เชื่อเธอ

“เพื่อนของเธอ? ถ้าอย่างนั้นเธอสามารถบอกฉันได้ไหม ว่าเพื่อนของเธอคนนั้นคือใคร?”

“โอ้ย พี่หลิน พี่จะถามเรื่องนี้ทำไม? ฉันช่วยเพื่อนของฉันซื้อ ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่า เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้ ถ้าเธออยากให้คนอื่นรู้ เธอก็จะไม่ให้ฉันช่วยซื้อให้เธอแล้ว พี่หลิน คุณว่าเป็นเหตุผลอย่างนี้จริงไหม?”

เมื่อได้ยินเข้า หลินสวี่เจิ้งก็เลิกคิ้วขึ้น “ดูเหมือนเธอ จะพูดถูกต้อง แต่ทำไมฉันฟังแล้ว ถึงรู้สึกเหมือนมีอะไรที่ผิดปกติล่ะ?”

“ผิดปกติตรงไหน ไม่มีตรงไหนที่ผิดปกติเลยนะ พี่หลิน พี่ไม่ต้องถามอีกแล้ว”

เอาล่ะ หลินสวี่เจิ้งดูออกว่า เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก ดังนั้นจึงต้องเปลี่ยนคำพูด “แล้วเธอรู้ไหมว่า เพื่อนของเธอคนนี้ ทำไมถึงไม่อยากให้คนอื่นรู้ล่ะ?”

เสี่ยวเหยียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก นี่หลินสวี่เจิ้งเชื่อแล้วหรือ? มิฉะนั้นเขาจะไม่ถามอย่างนี้ แต่วิธีตั้งคำถามอย่างนี้ เสี่ยวเหยียนไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ พูดได้แค่ว่า “อาจจะเป็นเพราะว่า มีปัจจัยที่ไม่แน่นอนมั้ง หรืออาจจะมีเรื่องบางอย่าง ที่เธอไม่อยากบอกให้คนอื่น ดังนั้นฉันจึงเข้าใจเธอ”

แต่แล้วเมื่อพูดถึงตอนท้ายสุด สิ่งที่เสี่ยวเหยียนใส่ใจมากที่สุด ยังคือหลินสวี่เจิ้งจะบอกเรื่องนี้กับหานชิงไหม ถ้าหากว่าเขาควบคุมตัวเองไม่ได้ หรือฟังไม่เข้าใจความหมายแฝงของตัวเอง ถ้าอย่างนั้นก็หมดกัน

“ฉันสามารถเข้าใจเธอได้ ดังนั้นพี่สวี่จะสามารถเข้าใจได้หรือเปล่า?”

หลินสวี่เจิ้งยิ้มอย่างมีเลศนัยคาดเดาไม่ได้ “ใครจะรู้ล่ะ ก็อาจจะได้เช่นกันมั้ง”

คำตอบนี้ทำให้เสี่ยวเหยียนกังวลเล็กน้อย ได้ก็คือได้ ไม่ได้ก็คือไม่ได้ มีอาจจะได้ที่ไหนกัน หลินสวี่เจิ้งคนนี้ พูดเช่นนี้ได้อย่างไร?

“น้องสาว ดูเหมือนว่าจะเป็นห่วงเพื่อนคนนี้ของน้องมาก ไม่ต้องกังวล ดูท่าทางที่กระวนกระวายลุกเป็นไฟของน้องแบบนี้ พี่ก็จะต้องเก็บความลับไว้ให้เพื่อนคนนี้ของน้องแน่นอน”

“จริงๆเหรอ?”

เสี่ยวเหยียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดก็จัดการกับทางหลินสวี่เจิ้งจนสำเร็จ เขาน่าจะไม่พูดอะไรเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว

หลังจากคุยตกลงกับหลินสวี่เจิ้งเรียบร้อยแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ถือถุงลงไปชั้นล่าง ในตอนที่หลัวหุ้ยเหม่ยขยับเข้ามาใกล้ เธอก็ได้ยัดของเข้าไปในกระเป๋าตัวเองแล้ว แล้วแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ออกไปทำงานต่อ

ตอนที่หลินสวี่เจิ้งทานราเม็งเสร็จ กำลังเตรียมจะออกไป เสี่ยวเหยียนยังคงรู้สึกไม่ไว้วางใจ ไปส่งเขาด้วยตัวเอง กำชับแล้วกำชับอีก หลินสวี่เจิ้งเห็นท่าทางกังวลของเธอ ก็อดไม่ได้จริงๆ ที่จะยื่นมือไปลูบศีรษะของเธอ

“เอาล่ะ เรื่องที่พี่หลินสัญญากับเธอ จะผิดคำสัญญาได้อย่างไร? วางใจเถอะ อย่าว่าเป็นเพื่อนเธอเลย ต่อให้เป็นเธอ พี่ใหญ่ก็จะเก็บความลับให้เธอเหมือนกัน”