เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1318

บทที่ 1317 ความอิจฉาริษยาทำให้คนเป็นบ้า

“เรื่องอย่างว่า เรื่องอะไรล่ะ”

ตอนแรก เพื่อนๆคนอื่นยังไม่เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในประโยคนี้

“ก็เรื่องอย่างว่าไง ฉันได้ยินว่าผู้หญิงบางคนอาศัยมารยาของตัวเองยั่วยวนผู้ชาย พวกเธอไม่รู้เหรอ ผู้หญิงประเภทนี้ปกติหน้าตาไม่สวย แล้วก็ไม่ได้มีความสามารถอะไร ก็คือเก่งเรื่องอย่างว่า ทำให้ผู้ชายหลงจนหัวปักหัวปำ”

สวี่เย็นหวั่นได้ยินประโยคนี้ ก็อยากจะปฏิเสธทันที！

แต่เหตุผลที่เธอปฏิเสธคือ หานชิงในความทรงจำของเธอไม่ใช่คนที่มองคนแต่เพียงผิวเผินภายนอกแบบนั้น เขาไม่ทางชอบผู้หญิงคนหนึ่งเพราะเรือนร่างของเธอ ยิ่งไม่มีทางที่หลงใหลในเรื่องอย่างว่านั้นจนหัวปักหัวปำ

ดังนั้นตอนนี้สวี่เย็นหวั่นก็ยิ่งมึนงงสับสนขึ้นเรื่อยๆ จุดเด่นของผู้หญิงคนนี้ที่ดึงดูดหานชิงได้ คืออะไรกันแน่！

“สวรรค์ คุณพูดขนาดนี้ ถ้างั้นเรื่องนี้ก็พอฟังขึ้น แม้ว่าในบริษัทจะมีคนชอบประธานหานมากมาย แต่ทุกคนต่างได้แต่แอบชอบ อาจจะโอกาสเจอเป็นครั้งคราว แต่ก็ไม่มีใครเคยใช้วิธีแบบนี้เลย ถ้าหากผู้หญิงคนนี้ใช้วิธีแบบนั้นมายั่วยวนประธานหานของพวกเราจริง ไม่แน่ว่าก็……”

พูดมาถึงตรงนี้ สายตาของผู้หญิงหลายคนแสดงความโกรธเคือง รู้สึกไม่ยุติธรรม

จากนั้นพวกเธอก็มองไปที่สวี่เย็นหวั่น。

“คุณเป็นว่าที่ภรรยาของประธานหาน จะนั่งเฉยๆไม่สนใจอะไรเลยเหรอ”

“ใช่แล้วๆ เมียน้อยมันหน้าด้านจริงๆ จะต้องกำจัดมันให้ได้”

“ประธานเดิมก็เป็นของคุณ เย็นหวั่น คุณจะยกว่าที่สามีของตัวเองให้คนอื่นไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้”

ทุกคนมองเธออย่างมีความหวัง แต่กลับมองไม่เห็นความโกรธเคืองที่พวกเธอคาดหวังจากสีหน้าของสวี่เย็นหวั่น ไม่มีแม้แต่น้อยนิด

สีหน้าท่าทางของสวี่เย็นหวั่นยังเป็นปกติเหมือนที่ผ่านมา และยังยิ้มอ่อนๆพลางพูดว่า：“ทุกคน ตอนนี้เป็นเวลาทำงานแล้วจริงๆ ฉันคิดว่าพวกคุณอย่าวิพากษ์วิจารณ์เรื่องพวกนี้กันเลยนะ”

“คุณ…คุณไม่โกรธเลยสักนิดเหรอ ว่าที่สามีของคุณ……”

สวี่เย็นหวั่นพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า：“เรื่องที่พวกคุณพูดพวกนี้แทบไม่มีหลักฐานอะไรเลย ทำไมฉันต้องเชื่อด้วยล่ะ ยิ่งไปกว่านั้นสำหรับฉัน ตอนนี้ฉันแค่อยากจะทำงาน สำหรับประธานหาน……เรื่องแบบนี้ก็คงต้องดูพรหมลิขิต ถ้าเขาชอบผู้หญิงคนนั้นจริง อย่างนั้น……ฉันก็จนปัญญา”

พูดจบ สวี่เย็นหวั่นพยักหน้าให้พวกหล่อน“เอาละ ฉันยังมีงานที่ต้องทำ ฉันไปก่อนนะ พวกคุณก็รีบกลับไปเถอะ”

หลังจากที่สวี่เย็นหวั่นจากไปแล้ว บรรดาสาวๆก็ยืนอยู่ที่เดิมมองหน้ากันไปมา

“ให้ตายเถอะ ตกลงว่าเธอเป็นว่าที่ภรรยาของประธานหานหรือเปล่าเนี่ย ผู้ชายของตัวเองจะถูกแย่งไปแล้ว ทำไมเธอถึงยังนิ่งเฉยอยู่ได้”

“ก็ใช่นะสิ ยังบอกว่าแค่อยากจะตั้งใจทำงานให้ดี เธอจริงจังเหรอ”

“ฉันกลับรู้สึกว่าเธอเป็นตัวของตัวเองมาก เธออาจจะคิดว่าประธานหานกับเมียน้อยรักกันด้วยความจริงใจ ดังนั้นตัวเองก็เลยยอมถอยออกมาเอง”

“อย่างนั้นถ้ารู้ว่าประธานหานกับนังเมียน้อยไม่ได้รักกันจริง สวี่เย็นหวั่นคนนี้ก็อาจจะ……”

“ปัญหาก็คือ พวกเราจะรู้ได้ยังไงว่าเสี่ยวเหยียนใช้วิธีอย่างนั้นมายั่วยวนประธานหานหรือเปล่า”

คนกลุ่มนั้นยังคงพูดคุยกัน สวี่เย็นหวั่นยิ่งเดินก็ยิ่งไกลขึ้นเรื่อยๆ

เดินมาไกลพอสมควรแล้ว เธอก็หยุดลง หมุนตัวเข้าไปในห้องน้ำ เธอล้างหน้า จากนั้นก็มองตัวเองในกระจก

เธอในตอนนี้ เปิดเผยตัวตนอย่างที่เป็น

แม้แต่เงินจะซื้อเครื่องสำอางยังไม่มี คุณหนูสวี่ที่สวย สง่า สูงส่งคนนั้นในอดีตหายสาบสูญไปนานแล้ว เธอในเวลานี้จะมีโอกาสไปแข่งขันอะไรที่ไหน

เธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นสวี่เย็นหวั่นรู้ดีว่า พวกเพื่อนร่วมงานเหล่านั้นเป็นคนดีที่พร้อมจะช่วยเหลือ ถ้าจับประเด็นอะไรได้ก็พร้อมที่จะขุด พวกหล่อนคิดจะช่วยตัวเองเหรอ

ไม่ พวกหล่อนก็แค่อิจฉาริษยาผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ข้างกายหานชิงก็เท่านั้น

จากแววตา น้ำเสียง ท่าทางของพวกหล่อนต่างก็ดูออก ก่อนหน้าที่จะพูดถึงเรื่องมารยาต่ำช้าพวกนั้น สายตาของหลายคนฉายความหงุดหงิดรำคาญ

คิดมาถึงตรงนี้ สวี่เย็นหวั่นก็ยิ้มอ่อนๆออกมา

เธอกล้ารับประกัน ว่าวินาทีนั้นในใจผู้หญิงพวกนั้นจะต้องเคยคิดว่า ทำไมการใช้วิธีชั้นต่ำมารยาหญิงแบบนี้จึงไม่มีอยู่ในความคิดของฉัน