เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1319

บทที่ 1318 ท้องแล้ว

โรงพยาบาล

ตอนที่หานมู่จื่อมาเสี่ยวเหยียนก็รออยู่ที่หน้าประตูแล้ว

หานมู่จื่อไม่ได้มาตัวตนเดียว หลังจากเธอลงจากรถด้านหลังยังมีเย่โม่เซินเดินตามมาด้วย ในอ้อมอกของเย่โม่เซินอุ้มเสี่ยวโต้วหยา

เห็นภาพนี้ มุมปากของเสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะกระตุก จากนั้นก็ดึงหานมู่จื่อมาพูดว่า：“ถึงแม้ฉันจะอยากอุ้มเสี่ยวโต้วหยา แต่ว่ายังไงพยาบาลสถานที่แบบนี้ไม่ใช่ที่จะพาเธอเข้าไปส่งเดชนะ โรงพยาบาลเชื้อโรคเยอะแยะเสี่ยวโต้วหยาตอนนี้ก็แข็งแรงดี ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องเข้าไป”

ถูกเสี่ยวเหยียนพูดแบบนี้ หานมู่จื่อก็รู้สึกว่ามีเหตุผล จึงหันกลับไปมองเย่โม่เซิน

“อย่างนั้นคุณพาเสี่ยวโต้วหยากลับไปก่อนนะ”

เย่โม่เซินสีหน้าเย็นนิ่ง：“……”

“ทำไมล่ะ หรือว่าคุณอยากพาลูกสาวเข้าโรงพยาบาล”

เขาพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์：“เอาลูกให้คนขับรถอุ้มก่อนก็ได้”

หานมู่จื่อถลึงตา：“นี่ลูกสาวคุณนะ คุณยอมยกลูกสาวให้คุณขับรถ ถ้าเกิดคนขับรถพาลูกสาวคุณหนีไปล่ะ”

ความจริงแล้วไม่มีทาง คนขับรถของเย่โม่เซินต่างก็น่าเชื่อถือ ประโยคนี้หานมู่จื่อแกล้งหยอกเขาเท่านั้น

คนขับรถก็ยืนอยู่ข้างๆนั้นเอง ตอนที่ได้ยินประโยคนี้ก็หน้าแดงทันที รีบก้าวมาแก้ต่างให้ตัวเอง：“คุณนายน้อย ผมไม่ใช่คนแบบนี้นะครับ และก็ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ ผมเอานิสัยผมเป็นประกันเลยครับ”

คุณนายน้อยระแวงว่าเขาจะอุ้มเด็กหนี นี่ถือเป็นเรื่องร้ายแรงมาก ดังนั้นคนขับรถจึงร้อนใจจนเหงื่อแทบแตกแล้ว

หานมู่จื่อรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย แต่คำพูดของเธอก็ยังกระทบใจของเย่โม่เซิน เขาชำเลืองมองคนขังอย่างหวาดระแวง

คนขับรถ：“……คุณชายเย่ ผมไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ ผมเป็นคนขับรถที่บ้านตระกูลเย่มาหลายปีแล้ว และบ้านผมก็ยังมีทั้งเด็กและคนแก่ ถ้าผมทำเรื่องแบบนี้ เท่ากับผมไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสิครับ”

“เอาละ คุณอย่าร้อนใจไปเลย ฉันก็แค่ล้อเล่น”หานมู่จื่อตบไหล่คนขับรถ：“ก็เพราะเชื่อใจคุณ ถึงได้แกล้งล้อเล่นกับคุณแบบนี้ไง ไม่ต้องรู้สึกกดดัน”

หานมู่จื่ออธิบายแบบนี้ คนขับรถดีใจจนแทบร้องไห้：“จริงเหรอครับ คุณนายน้อยไม่ระแวงสงสัยผมเหรอครับ”

“แน่นอน”

แต่เย่โม่เซินกลับอุ้มเสี่ยวโต้วหยาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หานมู่จื่อเดินไปยื่นมือมาบีบแก้มเสี่ยวโต้วหยา：“เด็กดี รออยู่ข้างนอกกับคุณพ่อก่อนนะคะ หม่ามี๊เข้าไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนป้าสะใภ้หนูก่อน เดี๋ยวออกมาหาหนูกับคุณพ่อนะคะ”

“เอิ๊กๆๆ……”ส่งเสียงตอบรับเธอ เป็นเสียงหัวเราะของเด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างเสี่ยวโต้วหยา

เห็นชัดว่าเย่โม่เซินไม่พอใจ เหล่มองมาทางเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนรีบหลบสายตา ยืดหลังตรง

เธอไม่ได้แย่งคนของเขาไปเสียหน่อย ก็แค่ให้เธอไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเท่านั้นเอง มีอะไรกันหนักกันหนา

ฮึ เธอก็ไม่กลัว！

หลังจากที่หานมู่จื่อและเสี่ยวเหยียนเดินจากไปด้วยกันแล้ว เดินมาไกลพอสมควรแล้ว มองไม่เห็นสายตาคมกริบทางด้านหลังแล้ว

เสี่ยวเหยียนกุมใบหน้า ทำท่าทางตกใจ：“ฉันตกใจแทบแย่ ทำไมตอนนี้คุณชายเย่เหมือนเด็กแบบนี้ ตามติดแกทุกวัน แกมาโรงพยาบาลก็ตามมาด้วย”

ถูกเสี่ยวเหยียนถามแบบนี้ หานมู่จื่อก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร ：“ฉันก็ไม่รู้ทำไม นับตั้งแต่ที่เขาฟื้นฟูความทรงจำ ก็เปลี่ยนเป็นตัวติดกัน ดูเหมือนว่ากลัวว่าฉันจะหายสาบสูญไปอย่างนั้น”

แต่ว่าตอนนั้นคนที่หายสาบสูญไปคือเขาชัดๆ ถ้าต้องเป็นห่วง น่าจะเป็นตนเองที่เป็นห่วงถึงจะถูก

กลับกลายเป็นว่าเขากลายมาเป็นคนที่คอยติดตามเธอได้ ตอนนี้นอกจากเลี้ยงเสี่ยวโต้วหยาแล้วก็ต้องอยู่เป็นเพื่อนเขาด้วย