เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1320

บทที่ 1319 ความทรงจำที่เลวร้าย

“พวกเธออยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว แกยังไม่มีความมั่นใจในตัวเองอีกเหรอ”

“ฉันไม่ได้ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ฉันก็แค่ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเหมือนในอดีต ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ยึดตัวฉันเองเป็นหลัก ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็จะเกิดการผิดหวังได้ง่ายมาก ตอนนี้เรื่องปกติทั่วไปฉันก็วางแผนเอาไว้ในกรณีที่เลวร้ายที่สุดเอาไว้ อย่างนี้ถึงจะน่าแปลกใจที่สุด”

หานมู่จื่อได้ยินก็นิ่งเงียบเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่านิสัยของหานมู่จื่อจะถูกขัดเกลาจนเป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอจ้องมองเสี่ยวเหยียนที่อยู่ตรงหน้าอยู่นาน ทันใดนั้นก็ยื่นสองมือออกมากอดไหล่ของเธอเอาไว้

“ยัยโง่เอ้ย แกสามารถรักใครคนหนึ่งได้มากๆ แต่แกจะรักเขาจนยอมสูญเสียความเป็นตัวเองไปไม่ได้ ต่อให้หานชิงคือพี่ชายของเขา ฉันก็ยังต้องบอกกับเธอแบบนี้ ในเรื่องของความรู้สึกแกไม่ควรจะลดคุณค่าตัวเอง พวกเธออยู่ด้วยกันแล้ว พวกเธอเท่าเทียมกัน แกชอบเขา เขาก็ชอบแก แต่ถ้าเขาไม่ได้ชอบแกเหมือนที่แกชอบเขา อย่างนั้นแกก็ไม่ต้องชอบเขาจนมากเกินไป”

ถ้าไม่อย่างนั้น สุดท้ายคนที่เสียสละมาก ย่อมจะมีบาดแผลทั่วทั้งตัว

เรื่องนี้หานมู่จื่อเข้าใจอย่างลึกซึ้ง

คำพูดแต่ละคำเหล่านี้เข้าไปถึงก้นบึ้งหัวใจของเสี่ยวเหยียน เธอตบที่ไหล่หานมู่จื่อเบาๆ แสร้งทำเป็นผ่อนคลาย

“แกวางใจเถอะ ฉันไม่มีทางสูญเสียตัวตนของตัวฉันเอง ฉันก็แค่ปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตและจิตใจนิดหน่อยเท่านั้น อยากให้อนาคตของตนเองเต็มไปด้วยความประหลาดใจไม่มีที่สิ้นสุด แกลองคิดดู สิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นไปได้ สุดท้ายกลับกลายว่าเป็นไปได้ อย่างนี้ไม่ใช่ว่าน่าแปลกใจมากเหรอ แต่ถ้าสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นไปได้ สุดท้ายกลับดับสลายหายไป ฉันก็จะรู้สึกเสียใจไง จะรับผลลัพธ์นี้ไม่ไหว แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นนะ เพราะว่าตอนแรกฉันมองไว้ในแง่ร้ายที่สุด ดังนั้นต่อให้วันนั้นมาถึงจริงๆ ฉันก็จะไม่……เจ็บปวดจนเกินจะรับได้ขนาดนั้น”

คำพูดเหล่านี้มาจากภายในจิตใจของเธอ ไม่พูดไม่ได้ หานมู่จื่อกลับรู้สึกว่าที่เธอพูดก็มีเหตุผล

แม้อย่างนี้จะดูน่าเห็นใจอยู่บ้าง แต่ว่าความตื่นเต้นดีใจก็มีมาก

อาจจะ ทุกคนล้วนมีทางเลือกและวิถีชีวิตเป็นของตัวเอง เธอไม่ควรจะไปก้าวก่ายอะไรมากนัก

คิดได้อย่างนี้แล้ว หานมู่จื่อก็พูดว่า：“อย่างนั้นก็ได้ ตัวแกเองรู้จักควบคุมให้ได้ ถ้างั้นฉันเข้าไปตรวจเป็นเพื่อน”

“อืม！”เสี่ยวเหยียนพยักหน้า

ตอนที่ผลตรวจออกมา พิสูจน์ว่าเสี่ยวเหยียนตั้งท้องแล้ว

เสี่ยวเหยียนถือผลตรวจเอาไว้ เกือบจะร้องไห้ออกมา สุดท้ายเธอก็กอดหานมู่จื่อซบลงบนไหล่ของเธอ

“ยินดีด้วยเสี่ยวเหยียนของฉัน จะเป็นแม่คนแล้วนะ”

ในใจเสี่ยวเหยียนก็คิดว่า หานชิงก็จะเป็นพ่อของลูกแล้ว

แต่ว่า ตอนนี้เธอยังไม่อยากบอกเรื่องนี้ให้หานชิงรู้

“เรื่องนี้ แกยังไม่ต้องบอกพี่ชายแกนะ แล้วก็คนอื่นด้วย ได้มั้ย”เสี่ยวเหยียนผละร่างออกมา เริ่มปรึกษาหารือกับหานมู่จื่อ

“ทำไมล่ะ ก่อนหน้านี้ที่แกไม่อยากบอกเพราะแกไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ทุกอย่างก็แน่นอนแล้ว ทำไมยังไม่ยอมบอกอีกล่ะ”

สีหน้าท่าทางของเสี่ยวเหยียนเขินอายเล็กน้อย พูดเบาๆว่า：“ฉันอยากจะเตรียมตัวให้พร้อมอีกหน่อย จากนั้นค่อยบอกเขา”

เสี่ยวเหยียนพูดมาขนาดนี้ หานมู่จื่อก็พอจะเข้าใจว่าเธอจะทำอะไร“อืม เรื่องนี้ฉันจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นชั่วคราวก่อน ที่แกบอกก็ถูก ในเมื่อเรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างพวกแกสองคน ฉันก็ไม่ควรไปก้าวก่ายอะไรมาก”

“อืมๆ”

หลังจากออกไปจากโรงพยาบาลแล้ว เสี่ยวเหยียนกลับไปเอง หลังจากหานมู่จื่อขึ้นรถ เย่โม่เซินก็ถามอย่างเยือกเย็นว่า：“จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ”

หานมู่จื่อส่งเสียงตอบรับ ข้ามไปทักทายกับเสี่ยวโต้วหยา“เสี่ยวโต้วหยา หม่ามี๊กลับมาแล้ว”

“เธอเรียกคุณไปทำอะไร”