เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1327

บทที่ 1326 ดีหรือร้าย

ผู้หญิงที่แต่งหน้าแต่งตัว ดูเหมือนเด็กน้อย

เมื่อลองคิดดูดีๆแล้ว ถ้าเธอยืนอยู่กับหานชิง จะเหมาะสมกันได้อย่างไร? แล้วหานชิงชอบเธอได้อย่างไร?

มือของสวี่เย็นหวั่นจับแน่นบนไหล่ จากนั้นค่อยๆปล่อย และจับแน่นขึ้นอีก และค่อยๆปล่อย จนสุดท้ายจับไว้แน่นและไม่ปล่อยออกอีก

หลังจากที่รู้ว่าหานชิงมีแฟนแล้ว เธอเคยคิดที่จะปล่อยวาง แต่ความรักที่เก็บซ่อนอยู่ในใจมานานหลายปี เมื่อได้เจอหานชิง กลับเหมือนถูกทำให้ตื่นขึ้นมากครั้ง และแรงกล้ามากขึ้น

ครอบงำความคิดที่อยากจะล้มเลิกปล่อยวางไปทั้งหมด และเริ่มกลับมาเร่าร้อนขึ้นอีกครั้ง

อันที่จริงเปลวไฟแห่งความรักในตอนนั้นมันดับสลายไปหมดแล้ว เพียงแค่ถูกเธอเก็บซ่อนเอาไว้เท่านั้น

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยดิ้นรน!

เธอเป็นคุณหนูแห่งตระกูลสวี่!

แม้ว่าตระกูลสวี่ล้มละลายแล้ว! แต่เธอยังคงเป็นลูกสาวคนโตแห่งตระกูลสวี่ นั่นก็คือสวี่เย็นหวั่นผู้ฉลาดปราดเปรื่อง เรียบร้อย มีการศึกษา มีคุณธรรมจริยธรรม!

ทำไมเธอหล่อนต้องสนใจแฟนคนอื่นด้วย?

แต่ แต่ทว่า!

เธอเป็นฝ่ายชอบเขาก่อนแท้ๆ เธอรู้จักเขาก่อนอีกด้วย อีกทั้ง...เธอยังชอบหานชิงมาตั้งแต่เด็กจนโต

เธอแค่หายไปเพียงระยะเวลาหนึ่ง เขากลับมีคนอื่นอยู่เคียงข้างแล้ว

ถ้าเธอฉลาดพอ สิ่งที่ควรทำในตอนนี้มากที่สุดก็คือไม่สนใจเรื่องนั้นอีกต่อไป และต้องตั้งใจพลิกฟื้นตระกูลสวี่ให้กลับมาผงาดอีกครั้ง

แต่...เธอไม่ยอมนี่นา!

เด็กผู้หญิงตรงหน้าเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป แม้ว่าเธอจะหมดตัวไม่มีอะไร แต่ก็ไม่ได้แย่ไปกว่าเธอเลยแม้แต่น้อย ทำไมหานชิงต้องชอบผู้หญิงแบบนี้ด้วย

เขาชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ ทำไมถึงชอบตัวเองไม่ได้?

สวี่เย็นหวั่นคิดสับสนอยู่ภายในหัว ความคิดร้ายในตัวของเธอเริ่มดึงเธอไปในทางที่ไม่ดี

ติ๊ง

เสียงดังกังวานขึ้น

ราวกับเป็นเสียงที่ปลุกให้สวี่เย็นหวั่นตื่นขึ้นมา

เธอตั้งสติกลับมาทันที เห็นผู้หญิงตรงหน้าหันกลับมา เตือนด้วยสีหน้าหวังดี : “ถึงชั้นของเธอแล้วนะ”

ไม่รู้ว่าทำไม สวี่เย็นหวั่นรู้สึกว่าฝีก้าวของตัวเองช่างล่องลอย ท่าทางของเสี่ยวเหยียนตรงหน้าช่างคลุมเครือ ทำให้มองอะไรได้ไม่ชัดเจน

มันดี หรือไม่ดี?

เธอต้องเลือกอะไร?

สวี่เย็นหวั่นเดินตรงไปข้างหน้าด้วยฝีก้าวที่ไร้ชีวิตชีวา จู่ๆก็ล้มลงไปกองบนพื้น เธอได้ยินเสียงของเด็กผู้หญิงตะโกนขึ้นด้วยความร้อนใจ “นี่ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? นี่?”

แต่โลกของสวี่เย็นหวั่นกลับเหลือเพียงความมืดสนิท

ตอนที่สวี่เย็นหวั่นล้มลงไป เสี่ยวเหยียนยังยื่นมือไปประคองเธอขึ้นมา ตัวของสวี่เย็นหวั่นค่อยๆล้มลงไปหาเธอ

ทั้งสองสูงเท่าๆกัน แต่เธอทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไปบนตัวของเสี่ยวเหยียน ทำให้เธอรู้สึกรับแรงไม่ไหว อีกทั้งมืออีกข้างหนึ่งของเธอยังถือหม้อไว้อีกด้วย ดังนั้นจึงไม่สะดวกมาก เธอจึงต้องรีบวางหม้อลง จากนั้นรีบประคองสวี่เย็นหวั่นขึ้นมา

“เธอโอเคไหม?” เสี่ยวเหยียนเรียก แต่ไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ สีหน้าของสวี่เย็นหวั่นซีดขาวพิงอยู่ในอ้อมอกของเธอ เธอตั้งสติขึ้นมาได้อย่างมึนๆงงๆ ในหูได้ยินแค่เสียงผู้หญิงที่อยู่ห่างไกลออกไป แต่เธอไม่สามารถตอบกลับได้

**

โรงพยาบาล

ตอนที่สวี่เย็นหวั่นฟื้นขึ้นมา หายใจเข้าไปมีแต่กลิ่นของแอลกอฮอล์ เธอตกใจเกร็งขึ้นมาทันที และรีบลืมตาขึ้น

เธอรู้สึกคุ้นเคยกับกลิ่นนี้มาก ตอนนั้นเธออยู่โรงพยาบาลกับพ่อนานมาก จึงคุ้นเคยกับกลิ่นนี้เป็นอย่างดี

เมื่อลืมตาขึ้นมา สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเต็มไปด้วยสีขาวจริงๆด้วย