เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1326

บทที่ 1325 พบเจอกัน

“ไม่มีวิธีพิเศษอะไร ฉันรู้สึกว่าแค่มีความรู้สึกให้กันมากพอ อีกฝ่ายก็จะรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นเอง”

“อย่างนี้เองเหรอ?” สีหน้าของพนักงานต้อนรับดูสงสัยเล็กน้อย “แต่ถ้าอีกฝ่ายรับรู้ความรู้สึกจริงใจของคุณได้ ก็ต้องชอบคุณอยู่แล้ว ความรู้สึกใครไม่ใช่เรื่องจริงล่ะ? คงมีแต่คุณที่ได้เป็นแฟนของประธานหานไงล่ะ คุณบอกฉันมาเถอะนะ ว่าคุณใช้วิธีไหนหลอกประธานหานมาครอบครองไว้ได้?”

หลอกมาครอบครอง?

คำว่าหลอกคำนี้ ทำให้เสี่ยวเหยียนขมวดคิ้วขึ้นมาทันที จากนั้นก็แก้คำพูดของอีกฝ่ายใหม่

“ไม่ได้หลอก เรื่องความรู้สึกจะใช้คำว่าหลอกได้ยังไงล่ะ มีแต่ความตั้งใจและจริงจังมากเท่านั้น”

พนักงานเห็นว่าพูดมาตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่เข้าเรื่องสักที จึงรู้สึกร้อนใจมาก “คุณก็แค่บอกว่าคุณทำยังไงให้ประธานหานชอบคุณก็พอแล้ว พูดเรื่องพวกนั้นที่ไม่มีประโยชน์ทำไมล่ะ? ตั้งใจกับไม่ตั้งใจไม่ใช่เรื่องสำคัญสักหน่อย!”

เสี่ยวเหยียน: “…”

เธอคิดว่าตัวเองฟังผิดไป จึงมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความมึนงง

เมื่อพนักงานต้อนรับเห็นสายตาและสีหน้าของเธอจึงรู้สึกว่าตัวเองพูดด้วยความใจร้อนมากเกินไป จึงรีบพูดแก้ไข

“เอ่อคือ...เมื่อครู่ฉันคงใจร้อนเกินไป จึงพูดเลยเถิดไปหน่อย คุณอย่าถือสาเลยนะคะ ขอโทษค่ะ...ขอโทษจริงๆค่ะ”

ตอนที่พนักงานต้อนรับพูดอธิบาย สีหน้าและสายตาของเธอจริงใจมาก แต่เสี่ยวเหยียนกลับรู้สึกสงสัยขึ้นมาแล้ว จึงพยักหน้าแบบไม่สนใจเท่าไหร่

“ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว งั้น...ฉันขอตัวก่อนนะ ฉันยังต้องไปส่งซุปให้หานชิงอีก”

เธอชี้ไปที่หม้ออุ่นร้อน

แม้ว่าเธอจะมีเวลามาก แต่คนตรงหน้าช่างน่าเบื่อเหลือเกิน ถามแต่คำถามมากมาย มากเกินไปเธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไง

เมื่อพนักงานต้อนรับเห็นเช่นนั้นจึงถามอะไรไม่ออกแล้ว และไม่รั้งเธอไว้อีกต่อไป จากนั้นจึงให้เธอเดินออกไป

เพียงแต่หลังจากเธอออกไปแล้ว พนักงานต้อนรับยืนมองดูเงาหลังของเธอและหัวเราะเย้ยอย่างไม่สบอารมณ์

“ที่แท้ก็ตามจีบ ไม่ยอมพูดว่าตัวเองจีบประธานหานยังไง ต้องใช้วิธีชั้นต่ำจนอับอายไม่กล้าพูดแน่นอน”

จากนั้นพนักงานต้อนรับจึงรีบหยิบมือถือออกมาส่งข่าวนี้ไปบอกทุกคนในกลุ่ม

เมื่อทุกคนในกลุ่มได้ยินเช่นนั้นต่างพากันเดือดขึ้นมาทันที!

“ฉันก็คิดอยู่ว่าเธอต้องใช้วิธีไร้ยางอายชั้นต่ำแน่ๆ! ที่แท้ก็เป็นผู้หญิงหน้าไม่อาย ผู้หญิงแบบนี้นอกจากจะขายบะหมี่คงยั่วผู้ชายเป็นอย่างเดียวเท่านั้น หึ! หน้าไม่อายที่สุด!”

“เธอจะกล้าพูดได้ยังไง? พูดออกมาก็คงมองหน้าใครไม่ติดแล้ว เพราะในอนาคตเธอยังอยากเป็นภรรยาท่านประธานอีกไงล่ะ!”

“ให้ตายสิ ถ้ารู้ว่าใช้วิธีต่ำๆแบบนี้กับประธานหานแล้วจะจีบติด งั้นฉัน...ฉันก็...”

คำพูดเพียงประโยคเดียว ทำให้ได้รับเสียงตอบกลับจากผู้หญิงในกลุ่มมากมาย

อันที่จริงไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนในบริษัทจะมีนิสัยเช่นนี้ เพียงแต่กลุ่มซุบซิบนินทาและชอบพูดเรื่องความสวยความงามนี้ ทำให้เป็นศูนย์รวมของสาวๆทุกคนมารวมตัวกัน

ตอนแรกคนในกลุ่มนี้มีเยอะมาก แต่หลังจากที่มีคนเริ่มนินทา จึงมีคนค่อยๆทยอยออกจากกลุ่ม เมื่อมีคนเริ่มด่ากัน คนก็ออกมาขึ้นเรื่อยๆ

ไปๆมาๆ ในกลุ่มนี้ก็เหลือกันเพียงกันแค่ไม่กี่คน

ปกติพวกเธอก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกัน เรื่องที่คุยกันต้องเป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก ซึ่งแท้จริงแล้วไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเธอเลย

เสี่ยวเหยียนไม่รู้เลยว่าเมื่อสักครู่ตอนที่คุยกับพนักงานต้อนรับ พูดอะไรหลุดออกไปบ้าง เพียงแค่รู้สึกว่าท่าทางของพนักงานต้อนรับดูแปลกประหลาด ถามตัวเองเยอะขนาดนั้น หรือเธอต้องการจะสืบถามอะไร?

หรือว่า เธอต้องการถามหาวิธี จากนั้นไปจีบหานชิง?

ถ้าไม่ได้เป็นแบบนี้ งั้นทำไมเธอจึงต้องถามเยอะขนาดนั้น และยังไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ตอนหลังเธอยังโกรธและทำท่าทีโมโหใส่เธออีกด้วย?

คงเป็นเพราะคิดเรื่องที่เกิดขึ้นมากเกินไปจนเหม่อลอย เสี่ยวเหยียนจึงไม่รู้ตัวว่าเดินผิดทาง จนกระทั่งเธอเดินตั้งนานแต่ก็ยังไม่ถึงลิฟต์ จึงตั้งสติขึ้นมาได้

ตัวเองเดินปิดทางแล้ว!

แต่กลับไม่พูดอะไรกับตัวเอง แต่เมื่อเห็นว่าเธอเบี่ยงสายตาออกไป และไม่คุยอะไรกับตัวเองอีก เสี่ยวเหยียนจึงไม่สนใจอะไรต่อ

เมื่อลิฟต์มาถึง ทั้งสองก็เข้าไปในลิฟต์พร้อมกัน

สวี่เย็นหวั่นเข้าไปก่อน หลังจากเข้าไปก็เอาหลังพิงกำแพงลิฟต์ ส่วนเสี่ยวเหยียนก็เดินเข้าไปกดชั้นอย่างซื่อๆ สวี่เย็นหวั่นเห็นอย่างชัดเจนว่าเธอกดไปที่ชั้นของท่านประธาน

ความขมขื่นภายในใจจึงทวีคูณขึ้น

จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็หันกลับมามองเธอ จากนั้นยิ้มให้อย่างสดใส: “เธอไปชั้นไหนเหรอ เดี๋ยวฉันช่วยกดให้”

สวี่เย็นหวั่นตั้งสติขึ้นได้ บอกตัวเลขไปมั่วๆ ซึ่งใกล้กับเธอมาก

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนกดเลขชั้นเสร็จ ก็ไม่ได้หันกลับมามองอะไรอีก แต่สวี่เย็นหวั่นยังคงจ้องด้านหลังของเธออยู่ตลอด

วันนี้เธอสวมชุดกระโปรงสีเขียวสบายๆ ด้านล่างจับคู่กับรองเท้าพื้นเรียบธรรมดา ผมยาวถึงเอวถูกมัดรวบเป็นหางม้าอยู่หลังหู เรียบง่ายแต่ดูดี

เมื่อเห็นการแต่งตัวและใบหน้าของเธอ ถ้าอยู่ข้างนอกแล้วบอกว่าเธอเป็นนักเรียนมัธยม คิดว่าคงอื่นก็คงเชื่อ

แต่เมื่อดูจากการแต่งตัวของเธอแล้ว ทำไมถึงคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นแฟนของหานชิง

แฟนของหานชิง...

ในอุดมคติของเธอต้องเป็นแบบไหนงั้นเหรอ?

อันที่จริงสวี่เย็นหวั่นไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน เพราะในความคิดและความทรงจำ เธอรู้สึกว่าในอนาคตตัวเองต้องคบกับหานชิงให้ได้

แต่ต่อมาเรื่องราวกลับเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอหันกลับมาอีกครั้งก็พบว่าสายไปเสียแล้ว

ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ สวี่เย็นหวั่นกลับรู้สึกว่า...หานชิงที่เป็นคนสูงส่งและเก่งกาจขนาดนั้น แฟนของเขาควรเป็นคนที่มีฐานะสูง ใจดี หรือเป็นผู้ใหญ่ และยังมีความทันสมัย

เธอคิดได้ทุกแบบแล้ว เว้นแต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นสาวน้อย...ตรงหน้าคนนี้