เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1334

บทที่1333 เธอดูละครเยอะไปหรือเปล่า

เจียงเสี่ยวไป๋นอนหลับฝันหวาน จู่ๆก็ถูกจับให้ลุกขึ้น ปวดหัวจนแทบทนไม่ไหว จึงเอ่ยออกไปด้วยความฉุนเฉียว “ใครอ่ะ ปล่อยฉันนะ!”

เสียงของเธอฟังดูตื่นตัวเอามากๆ ฟังไม่ออกถึงความเมามายเลยแม้แต่น้อย

ถ้าไม่ใช่แก้มและลำคอที่แดงออกมาพวกนั้นแล้ว ก็มองไม่ออกเลยว่าเธอดื่มเหล้าไป

เซียวซู่ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกโมโห แรงที่จับแขนของเธอก็ยิ่งลงแรงหนักขึ้น จนแทบจะบีบแขนของเธอหัก “เธอผู้หญิงคนเดียว มาดื่มเหล้าที่บาร์เหล้าอย่างนี้ไม่รู้จักคิดบ้างเลยหรอ? ดื่มมากมายขนาดนี้ คืออยากดื่มเป็นตายแล้วให้คนอื่นหิ้วไปได้ง่ายๆ?”

เรื่องการลากสาวเมาที่ผับไม่รู้ว่าเคยเกิดมากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

วันไนท์สแตนด์ก็เรื่องนึง แต่บางรายก็มีตื่นขึ้นมาแล้วแม้แต่อวัยวะก็หายไปหมด ชีวิตก็ไม่เหลือ

เธอผู้หญิงคนนึง ไม่รู้จักรักตัวเองเลยรึไง?

เซียวซู่ได้ถูกเธอทำให้โมโหเสียจนปวดหัวจี๊ดขึ้นมา เส้นเลือดบนขมับของเขาเดือดปุดๆออกมา มือที่จับแขนเจียงเสี่ยวไป๋นั้นก็ค่อยๆลงแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

จนเมื่อเจียงเสี่ยวไป๋ทนไม่ไหว จึงได้เอ่ยด้วยเสียงสะอึกสะอื้นออกมา “เจ็บ...”

เซียวซู่ในตอนนี้ก็เลยได้สติกลับมา จึงได้คลายมือที่บีบเธอเอาไว้

เจียงเสี่ยวไป๋มองเขาไปอย่างน่าสงสาร พร้อมบึนปากออกมา “คุณจะดุขนาดนี้ไปทำไม? ฉันก็แค่ชอบดื่มเหล้า เกี่ยวอะไรกับคุณ? ปล่อยฉันนะ”

เซียวซู่ “...”

เจียงเสี่ยวไป๋ที่อยู่ตรงหน้าได้กลายเป็นสาวน้อยขึ้นมาทันใด ไม่เพียงแต่สีหน้าที่แสดงออกมา แม้แต่น้ำเสียงคำพูดคำจาเองก็เหมือนกับเด็กน้อยที่กำลังออดอ้อนอยู่เลยไม่มีผิด

ทั้งๆที่เมื่อวินาทีก่อนหน้านี้ยังดุสุดๆ แต่ผลสุดท้ายในวินาทีต่อมาก็เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาเสียแล้ว?

เซียวซู่ถูกการตอบสนองของเธอทำเอามึนงงไป แต่เขาก็รู้ดีว่าเรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้นั่นก็คือการพาเธอกลับบ้านไปก่อน

ดังนั้นแล้วเซียวซู่ก็เลยไม่ได้พูดไร้สาระอะไรกับเธออีก ทั้งยังเอ่ยพูดเสียงเย็นออกมา “กลับไปแล้วค่อยว่ากันอีกที”

ที่นี่มันวุ่นวายเกินไป และก็ไม่ใช่ที่ที่น่าคุยกันเท่าไหร่นัก

เซียวซู่ลากเจียงเสี่ยวไป๋เดินไปทางข้างนอก แต่เจียงเสี่ยวไป๋กลับไม่ยอมก้าวเท้าออกไปเลยแม้แต่น้อย ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไป ถึงขนาดที่สุดท้ายมือข้างนึงก็ยังเกาะอยู่กับเก้าอี้ตรงข้างๆเคาน์เตอร์ตรงนั้นอีก

“เธอคิดจะทำอะไร? หรือว่าอยากอยู่ดื่มที่นี่ต่อหรือไง?”

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่พูด นั่งกอดเก้าอี้อยู่ตรงนั้น นานกว่าจะเงยหน้าขึ้นมา จ้องมองเซียวซู่ไปด้วยแววตาที่ดูเบลอๆ

“ฉันอยากให้คุณอุ้มฉันกลับ”

เซียวซู่ “?”

ในชั่วขณะหนึ่ง เขาก็นึกว่าเขาฟังผิดไป

“เธอว่าอะไรนะ?”

เจียงเสี่ยวไป๋เน้นย้ำออกมาอย่างเป็นจริงเอาจัง “อุ้มฉันกลับไปไง”

จากนั้นก็ก้มหน้าลง เอ่ยออกมาอย่างน่าสงสาร “ฉันปวดหัวมากเลย ฉันเดินไม่ไหว”

บาร์เทนเดอร์ฟังมาจนถึงประโยคนี้ แทบจะหลุดหัวเราะออกมา ก่อนหน้านี้เขาก็แนะนำให้เซียวซู่อุ้มเธอไปแล้ว แต่เขาก็ไม่ฟัง ตอนนี้มาแล้วมั้ยล่ะ? ผู้หญิงเอ่ยปากพูดออกมาเองอย่างนี้ ดูสิว่าเขาจะยังกล้าปฏิเสธอยู่อีกมั้ย?

เซียวซู่มองเจียงเสี่ยวไป๋อย่างเอาจริงเอาจังอยู่สักพัก คิดว่าตอนนี้เธอคงเมาเสียจนคาดว่าคงมึนหัวไม่มีสติอยู่เป็นแน่ ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร แล้วหน้าก็ยังแดงจนกลายมาเป็นอย่างนี้ คงจะไม่สบายตัวจริงๆนั่นแหละ

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เขาก็เม้มริมฝีปากเดินเข้าไป ย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเจียงเสี่ยวไป๋

“ฉันแบกเธอกลับแล้วกัน โอเคมั้ย?”

“แบก?”

เจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินคำนี้ ก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าที่ดูแปลกออกไป “อุ้มไม่ได้หรอ?”

“ถ้าแบก เธอจะได้สบายตัวหน่อย ถึงตอนนั้นแล้วเธอจะได้ซบบ่าฉันนอนพักได้ไง”