เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1339

บทที่1338 เธอทำเพื่อเขา

“อุ๊บ”

คำพูดตรงท่อนสุดท้ายของซูจิ่วไม่มีโอกาสได้พูดออกมา ก็ถูกมือของเสี่ยวเหยียนเอื้อมเข้ามาปิดเอาไว้

ซูจิ่วส่งยิ้มมาให้เธอ เสี่ยวเหยียนหน้าแดงออกมาจนเหมือนกับลูกแอปเปิลไม่มีผิด

“เลขาซู ฉันขอเถอะนะคุณอย่าพูดอีกเลย”

ในแววตาที่คาดหวังของเธอ ซูจิ่วพยักหน้าออกมา เสี่ยวเหยียนถึงได้ปล่อยมือออกไป แต่ทันทีที่คลายมือออกไปซูจิ่วก็ได้เอ่ยยิ้มๆออกมา “ดูเหมือนว่ามันจะถูกไม่สิบก็มีแปดมีเก้าจากที่ฉันคาดเดาเอาไว้สินะ”

“เลขาซู!”

“เอาเถอะๆ ฉันไม่พูดแล้วโอเคมั้ย? จริงสิ วันนี้สวี่เย็นหวั่นจะออกจากโรงพยาบาลแล้วใช่มั้ยล่ะ?”

“อืม” เสี่ยวเหยียนพยักหน้า “เธอไม่ยอมพักต่อ อยากกลับไปทำงาน”

“เธอรู้ว่าหล่อนทำงานที่บริษัทใช่มั้ย?”

“รู้สิ หานชิงเล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังเยอะเลย”

พูดมาถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนเผยสีหน้าเสียดายออกมา “เธอเพียงคนเดียวมันก็ยากอยู่ แต่ฉันกับเธอก็ได้แลกวีแชทกันแล้ว หวังว่าหลังจากนี้จะสามารถเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ล่ะมั้ง”

นั่นถึงยังไงก็เป็นคนที่หานชิงรู้จักตั้งแต่เด็ก แล้วเสี่ยวเหยียนก็สามารถได้ยินจากปากของหานชิงได้ ความสัมพันธ์ของตระกูลสวี่กับตระกูลหานก็ลึกซึ้งกันมากๆ และเขาก็ยังดีกับคนตระกูลสวี่เอามากๆ

งั้นสวี่เย็นหวั่นกลายเป็นแบบนี้ หานชิงก็คงจะต้องเป็นห่วงเธอถึงจะถูก

ในเมื่อเธอเป็นแฟนเขา งานของเขายุ่งเสียอย่างนั้น งั้นเธอก็จะช่วยหานชิงดูแล สวี่เย็นหวั่นอย่างดีเลย

นี่เองก็เป็นสาเหตุว่าทำไมช่วงนี้เสี่ยวเหยียนถึงได้มาโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ

เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน? ซูจิ่วอยากจะบอกไปว่าน้องสาวเธอน่ะช่างไร้เดียงสาเสียจริง แต่คิดๆดูแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ไปช่วยสวี่เย็นหวั่นเก็บของ ความจริงสวี่เย็นหวั่นก็ไม่ได้มีของอะไรที่จะต้องเก็บ ข้าวของตอนนี้ของเธอก็น้อยมาก มีแค่เสื้อผ้ากับของที่ใช้ล้างหน้าแปรงฟันเท่านั้น

แต่ตอนที่เสี่ยวเหยียนเข้ามาช่วยนั้น สวี่เย็นหวั่นก็ได้มองเธอมาอย่างเหม่อๆอีกครั้ง

ช่วงหลายวันนี้ที่ได้อยู่ด้วยกันนั้น สวี่เย็นหวั่นก็ได้พบว่าความบาปในใจของเธอมันยิ่งมีมากขึ้น เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีความระแวงต่อเธอเลยแม้แต่น้อยจริงๆ

และเธอก็ยังไม่ได้ตระหนักถึงภัยที่จะคุกคามเข้ามาจากที่ข้างกายแฟนของตัวเองมีผู้หญิงเพิ่มมาอีกคนอะไรพวกนั้นเลย ปฏิบัติต่อเธออย่างจริงใจและพยายามอย่างสุดความสามารถ

สวี่เย็นหวั่นไม่รู้ว่าทำไม ในขณะเดียวกันก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น และต่อต้านไปด้วย

เธอมองเบื้องหลังของเสี่ยวเหยียน ในตอนนี้ภายในห้องพักผู้ป่วยก็มีเพียงแค่เธอกับเสี่ยวเหยียนแค่สองคน เธอยืนเงียบอยู่สักพักนึง จากนั้นก็พูดเบาๆออกมา “ช่วงหลายวันมานี้ลำบากเธอแล้วนะ”

จู่ๆเธอก็พูดออกมา เสี่ยวเหยียนเองก็ยังแปลกใจสุดๆ เธอเผยรอยยิ้มออกมา “ไม่เป็นไรน่า ไม่ลำบากเลย ฉันคิดว่าบรรยากาศที่ทุกคนได้อยู่ด้วยกันก็ดีมากๆอยู่นะ”

งั้นหรอ?

ก็คงเป็นเพราะไม่มีแผนการอะไร ก็เลยรู้สึกว่าบรรยากาศมันดีเอามากๆล่ะมั้ง

ริมฝีปากของสวี่เย็นหวั่นยิ้มบางๆออกมา “เพื่อเขาเธอถึงได้มาดูแลฉันที่โรงพยาบาลใช่มั้ย?”

ทันทีที่คำพูดหลุดออกไป การกระทำในมือของเสี่ยวเหยียนก็ได้หยุดชะงักไป

จากนั้นเธอก็หันหน้ากลับไปอีกครั้ง มองสวี่เย็นหวั่นไปอย่างนิ่งค้าง

“ใช่มั้ย?” สวี่เย็นหวั่นถามออกมาอีกครั้ง เหมือนกับว่าจะกำลังยืนยันอะไรบางอย่าง