เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 135

บทที่134 คุณจำเป็นต้องเป็นแบบนี้ด้วยเหรอ

บรรยากาศในลิฟต์แปลกมาก

คนที่ทรมานที่สุดคนนั้นก็คือเซียวซู่ ต้องทนรับอารมณ์ต่างๆทั้งสองคน โดยเฉพาะจากเย่โม่เซิน

โชคดีที่ใช้เวลาไม่นานลิฟต์ก็ถึงที่ เซียวซู่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร เย่โม่เซินก็ไถรถเข็นออกไปด้วยตัวเอง

ไม่แม้แต่จะหันกลับมา

เสิ่นเฉียวที่ยืนอยู่ในมุมๆหนึ่งเงยหน้าขึ้นมาดูภาพด้านหลังของเขา ในใจก็รู้สึกไม่ดี

เธอค่อยๆก้าวขาออกมา เซียวซู่กลับก้าวถอยหลังสองก้าวแล้วถามขึ้นเสียงต่ำ “เกิดอะไรขึ้น? เมื่อวานพวกคุณสองคนยังดีกันอยู่เลยไม่ใช่หรอ ทำไมวันนี้ถึง?”

เสิ่นเฉียวไม่อยากตอบคำถามนี้ของเซียวซู่ เธอก็แค่เงียบเอาไว้

เซียวซู่เห็นว่าถามไปก็ไม่ได้คำตอบอะไร เขาก็เลยถอดใจแล้วก็เดินจากไป

เสิ่นเฉียวกลับมาที่โต๊ะทำงานของเธอ มองตัวอักษรมากมายพวกนั้น แต่ในหัวของเธอกลับมีภาพสายตาเย็นชาจนไร้ความอบอุ่นคู่นั้นของเย่โม่เซิน ความเย็นชากับความเกลียดชังของเขามันแสดงออกมาอย่างชัดเจน

ตอนนี้เขาคงจะเกลียดเธอมากกว่าเดิมแล้วสินะ?

ประหลาด

ทั้งๆที่เป็นเธอที่พูดเรื่องนี้กับเขาแท้ๆ ตอนนี้มีอะไรให้โมโหกัน ตั้งใจทำงาน!

เสิ่นเฉียวรีบดึงสติของตัวเองกลับมา แล้วรวบรวมสติให้จดจ่ออยู่กับงาน

รอจนถึงเวลากินข้าวตอนเที่ยง หานเส่โยวก็ส่งข้อความมาหาเธอ ถามว่าตอนนี้เธอมีเวลาหรือเปล่า มีเรื่องสำคัญมากๆที่จะต้องคุยกับเธอ

ตอนที่เสิ่นเฉียวเห็นข้อความอันนี้ ก็นึกถึงตอนที่ตัวเองไปกินข้าวกับหานชิงเมื่อวาน

ตอนนี้หานชิงกลับมาแล้ว อย่างนั้นหมายความว่าก็คงรู้ความจริงกันแล้ว

แต่ว่าตอนนี้.....อยู่ๆเสิ่นเฉียวก็คิดว่า ต่อให้คนๆนั้นเป็นใคร ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร

คิดถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวก็พิมพ์ตอบกลับไป

{ฉันต้องทำงาน อาจจะไม่มีเวลา}

หานเส่โยวตอบข้อความเร็วมาก {อย่างนั้นหรอ งั้นอีกสองวันฉันค่อยนัดเธอใหม่แล้วกัน}

เธอกับเสิ่นเฉียวคิดเหมือนกัน เพราะเธอเองก็ยังคิดไม่ออกว่าจะบอกเรื่องนี้กับเสิ่นเฉียวยังไง ถ้าเกิดว่ายืดเวลาออกไปได้ นั่นก็นับว่าเป็นเรื่องดี

เสิ่นเฉียวส่งหน้ายิ้มกลับมา

หลังจากนั้น ทั้งสองก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกด้วยความรู้ใจ

หานเส่โยวกอดโทรศัพท์ไว้แล้วถอนหายใจ ถึงแม้ว่าทางเธอจะยังไม่ได้บอกผลลัพธ์กับเสิ่นเฉียว แต่ว่าวันนี้เธอยังจำเป็นต้องไปลองถามพี่ชายดู

คิดถึงตรงนี้ หานเส่โยวก็เปลี่ยนชุดแล้วก็ค่อยออกจากบ้าน

ทางด้านเสิ่นเฉียวที่เพิ่งจะวางโทรศัพท์แล้วเพิ่งตักข้าวกินได้คำหนึ่ง อยู่ๆก็มีคนมานั่งตรงหน้าเธอ

“ที่แท้เธอก็อยู่นี่นี่เอง ให้ฉันหาตั้งนาน”

เสิ่นเฉียวเงยหน้ามอง เป็นเสี่ยวเหยียน

“ทำไมเธอถึง…..”

“อะไร? ก็ในโรงอาหารไม่มีที่นั่งแล้ว ฉันก็แค่มาขอนั่งด้วยไม่ได้หรือไง? ดูเธอสิ ครั้งก่อนเคยแกล้งคนอื่นในโรงอาหาร ตอนนี้ก็เลยไม่มีใครกล้านั่งด้วยใช่ไหมล่ะ?”

เสี่ยวเหยียนพูดขึ้นด้วยความอวดดี

ฟังจบ เสิ่นเฉียวก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ “ใช่น่ะสิ ทุกคนกลัวฉันหมด แล้วทำไมเธอถึงยังกล้ามานั่งตรงหน้าฉันอีก?”

เสี่ยวเหยียนตอบกลับ “ก็เพราะว่ารอบตัวฉันมีแต่อากาศดีๆไง ไม่กลัวเธอหรอก!”

“……”

เสี่ยวเหยียนมองดูคนรอบๆตัว อยู่ๆก็ขยับมาถาม “เรื่องครั้งก่อน เป็นเธอที่ลงมือก่อนเหรอ?”

ได้ยินแบบนั้น เสิ่นเฉียวก็นิ่งไป แล้วก็ส่ายหน้าอย่างหนักแน่น

“ไม่ใช่”

“จริงอ่ะ?”

“โกหกเธอแล้วฉันจะรวยเหรอ?”

เสี่ยวเหยียนนิ่งไป เสร็จแล้วก็กลับไปนั่งดีๆเหมือนเดิม แล้วก็ส่งเสียงดังขึ้นมาจากลำคอ “อย่างนั้นก็เป็นพวกนั้นที่เริ่มก่อนน่ะสิ?”