เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 134

บทที่133 คนแปลกหน้ายังดีกว่า

หานเส่โยวทำตาโต เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

บนเอกสารบอกว่าคนนั้นคือ เย่โม่เซิน

ดังนั้น ผู้ชายที่เธอกับเสิ่นเฉียวเที่ยวตามหากันให้วุ่นวายคนนั้น ก็คือเย่โม่เซิน

ที่แท้พ่อของเด็กก็เธออยู่ๆข้างๆเธอ แต่เธอกลับไม่รู้อะไรเลย รวมถึงเย่โม่เซินด้วย

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน?

แปะๆ

อยู่ๆเสียงน้ำจากห้องน้ำก็หยุดลง หานเส่โยวรีบดึงสติตัวเองกลับมาในทันที พี่หานชิงอาบน้ำเสร็จแล้ว ถ้าเกิดเธออยู่ต่อไป ต้องถูกจับได้แน่ๆ

คิดได้ถึงตรงนี้ หานเส่โยวก็รีบเอาเอกสารใส่กลับเข้าไปในซองเหมือนเดิม แต่น่าเสียดายที่เธอลุกลี้ลุกลน พอเธอวางซองเอกสารกลับไปที่เดิมแล้วเตรียมกำลังจะรีบออกไป แขนเสื้อของเธอก็ไปกวาดพวกของบนโต๊ะให้ตกลงมา

ปัง!

โทรศัพท์ที่ตกลงบนพื้นเสียงดังชัดเจน หานเส่โยวตกใจจนแทบจะเป็นบ้า สุดเลยก็เลยต้มรีบหันกลับมาก้มเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม แล้วก็เตรียมตัวจะออกไปจากห้องอีกครั้ง ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกเสียก่อน

หานเส่โยวหยุดนิ่ง เธอรีบหันหลังกลับไปมองที่ห้องน้ำในทันที

หานชิงที่อาบน้ำเสร็จแล้ว บนเรือนร่างกำยำยังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ ผมสีดำขลับก็ลู่ติดอยู่กับหน้าผากของเขา ดวงตาสีเข้มใบบนหน้าเย็นชาไร้อารมณ์นั่นกำลังจ้องมาที่หานเส่โยว

เขาไม่พูดอะไร ปากเรียวบางทำแค่เม้มเอาไว้ ส่วนสายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่หานเส่โยว

ใจของหานเส่โยวเต้นแรง สายตาที่มองไปยังหานชิงมีประกายของความกริ่งเกรง สามารถมองออกว่าท่าทางของเธอมันก็คือโจรที่ถูกจับได้

แต่ว่าแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆคงไม่ดีแน่ หานเส่โยวทำได้แค่กัดริมฝีปาก เธอยื่นมือออกไปทักทายหานชิง “พี่ พี่ใหญ่......”

เสียงที่เอ่ยออกมา หานเส่โยวได้ยินเสียงตัวเองกำลังสั่น

หานชิงไม่ตอบ สายตาของเขาลดระดับลงมา มองมาที่มือของเธอ

หานเส่โยวเริ่มกังวล แล้วรีบดึงมือกลับมาไว้ด้านหลังของตัวเอง แต่เธอก็คิดได้ว่าถ้าทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง เธอรีบเอาโทรศัพท์ออกมา

“ขอโทษนคะพี่ชาย เมื่อกี้ฉันโดนเข้ากับโทรศัพท์ของพี่โดยไม่ได้ตั้งใจ มันก็เลยตกลงมาบนพื้น ไม่รู้ว่าจะเสียหรือเปล่า....” หานเส่โยวพยายามกดอารมณ์ที่มันกำลังตีกันวุ่นวายเหมือนคลื่นที่ซัดสาดในใจของเธอ แล้วพูดขึ้นเสียงเบา

หานชิงยกผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ขาเรียวยาวกำลังก้าวมาทางเธอ บรรยากาศเคร่งขรึมที่อยู่บนตัวเขาก็ค่อยๆกดดันหานเส่โยวเช่นกัน

ได้ยินแค่เสียงเรียบเย็นของเขาเอ่ยขึ้น “ไม่ใช่ว่าฉันเคยพูดไปแล้วหรือไง? ถ้าฉันยังไม่อนุญาต ก็ห้ามเข้าออกห้องฉันโดยพลการ”

ฟังจบ สีหน้าของหานเส่โยวก็เปลี่ยนไป

“พี่ชาย ฉันไม่ได้ตั้งใจ..... ฉันก็แค่ได้ยินมาพี่กำลังอาบน้ำอยู่ แค่....ตั้งใจจะเข้ามารอเฉยๆ” พอพูดถึงตรงนี้ หานเส่โยวก็กลัวจนน้ำตาเริ่มเอ่อ สีหน้าน่าสงสารกำลังมองมาที่หานชิง “ครั้งหน้าฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย”

หานเส่โยววางโทรศัพท์ลง ตั้งท่าจะจากไป

แต่หานชิงกลับรั้งเธอเอาไว้ “เดี๋ยวก่อน”

เธอหยุดเดิน หานเส่โยวตกใจจนยืนนิ่งอยู่กับที่

สายตาแหลมคม หยุดอยู่ที่แผ่นหลังของเธอ หานเส่โยวได้ยินเขาถาม “มีเรื่องอะไร พูดมาสิ”

หานเส่โยวกะพริบตา เธอสูดหายใจเข้าลึก แล้วค่อยๆพูดขึ้น “ก็ ก็ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว แค่เห็นว่าพี่ชายไปต่างประเทศเพิ่งจะกลับมา เส่โยวคิดถึงพี่ชาย ก็เลยมาดูว่าพี่ชายนอนหรือยัง ฉัน.....” เธอเริ่มพูดไม่รู้เรื่องอีกครั้ง หานเส่โยวไม่ชอบตัวเองในตอนนี้มากที่สุด ทั้งๆที่เธออุตส่าห์แถจนรอดแล้วเชียว แต่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอเห็นสายตาที่เหมือนกับมองทะลุใจคนของหานชิงได้ทีไร เธอก็รู้สึกเหมือนไม่ว่าเธอจะโกหกอะไรออกไป ก็ต้องโดนจับได้ทุกครั้ง

บวกกับเธอที่เป็นคนใจฝ่อ เพราะฉะนั้นเวลาที่ยืนอยู่ต่อหน้าหานชิงก็ยิ่งรู้สึกไม่มีความมั่นใจ