เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 133

บทที่132 ผมจะสนองให้

หลังจากที่ทั้งคู่เงียบใส่กันพักใหญ่ เย่โม่เซินก็ยิ้มเย็นแล้วปล่อยตัวเธอ

“ได้ ถ้าเกิดคุณต้องการ ผมก็จะสนองให้”

พูดจบ เย่โม่เซินก็ผลักเธอออก เสิ่นเฉียวเซไปด้านหลังเล็กน้อย มองเขาด้วยความตกใจ

“ผู้หญิงที่มีแผนการในใจ ผมเองก็ไม่อยากจะยุ่งด้วยเหมือนกัน” คำพูดของเขาเต็มไปด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันในที ริมฝีปากของเย่โม่เซินยกยิ้มหยันขึ้น เขามองเธอด้วยสายตาเหยียดหยามอย่างไม่ปิดบัง “แต่เพราะลีลาของคุณก็ไม่ได้แย่ ถ้าคุณไม่เต็มใจ ต่อไปก็อยู่ให้ห่างจากผมก็แล้วกัน”

“.......ฉันเข้าใจแล้ว”

เธอรูดซิปกระโปรงให้เรียบร้อย ก่อนจะออกไปจากห้องเธอมองสูทที่ตกอยู่บนพื้น “ฉันขอยืมสูทของคุณหน่อยได้ไหมคะ? ตอนเย็นกลับบ้านแล้วฉันจะคืนให้”

“ในฐานะ?” เย่โม่เซินกระตุกยิ้ม “ขอร้องผมสิ บางทีผมอาจจะลองคิดดู”

ช่างมันเถอะ

เสิ่นเฉียวหมุนตัว แล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน ตอนที่กลับมาถึงโต๊ะของตัวเอง ใจของเธอยังคงเต้นแรงไม่หยุด

ประโยคนั้นของเย่โม่เซิน แต่เพราะคุณลีลาก็ไม่ได้แย่ มันยังคงห้องอยู่ในหูเธอ

ที่แท้เขาก็แค่ชอบร่างกายของเธอเท่านั้น

แต่ก่อนหน้านี้เธอกลับคิดว่า.... เขามีใจให้เธอ

ตอนนี้มาคิดอีกที ทำไมเธอถึงได้โง่ขนาดนั้นกันนะ? มีความคิดแบบนี้ได้ยังไงกัน?

ต่อให้พระอาทิตย์ขึ้นจากทางทิศตะวันตก เธอก็ไม่ควรที่จะมีความคิดแบบนี้ถึงจะถูก

ซิปด้านหลังกระโปรงมันเสีย ก็เลยรูดขึ้นไม่ได้ เธอเองก็ออกไปไม่ได้ เย่โม่เซินก็ไม่ยอมให้เธอยืมสูทของเขา เสิ่นเฉียวเลยทำได้แต่นั่งเหม่ออยู่ตรงโต๊ะของตัวเอง

ครู่ใหญ่ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก

เงาของร่างๆหนึ่งเดินออกมาด้วยท่าทางลับๆล่อๆ แล้วมองไปรอบๆ

เสิ่นเฉียวพอได้ยินเสียงก็เลยหันไปมอง ที่แท้ก็เป็นผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวเหยียนแผนกการเงินนี่เอง

เธอมาทำอะไรกัน?

ตอนกำลังคิด เสี่ยวเหยียนก็เธอมาด้วยแววตาแข็งกร้าว แล้วรีบเดินมาหา

มาหาเราเหรอ?

“นี่!” เสี่ยวเหยียนรีบเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ มองไปรอบๆอีกครั้ง พอเห็นว่าตรงนี้มีแค่พวกเธอสองคน เลยพูดขึ้นอย่างไม่เกรงใจ “เงินก้อนนั้นเธอใช้หรือยัง?”

เงินก้อนนั้น? เสิ่นเฉียวคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเที่ยงของวันนี้ พลันส่ายหน้า “ยังไม่ได้ใช้ค่ะ”

“ไม่ได้ใช้? ไม่ใช่ว่าเธอต้องไปคุยงานหรือไง? ทำไมถึงยังไม่ได้ใช้? นี่เธอหลอกฉันหรือเปล่าเนี่ย?”

ตั้งแต่ที่เธอให้เงินหมื่นก้อนนั้นกับเสิ่นเฉียวไป เสี่ยวเหยียนก็ไม่สบายใจเลยทั้งคืน เธอมัวแต่กังวลว่าเสิ่นเฉียวจะไม่ยอมคืนเงิน กลัวว่าพอถึงเวลาแล้วเธอกับพ่อจะต้องตกที่นั่งลำบากในบริษัท

บริษัทตระกูลเย่ก็ไม่ต่างอะไรกับบริษัทเล็กอื่นๆ ที่บริษัทตระกูลเย่ ถ้าเกิดว่าทำผิดขึ้นมาก็ต้องโดนไล่ออก

พอถึงตอนนั้น ยังจะมีบริษัทไหนกล้ารับพวกเธออีก

เพราะฉะนั้นเสี่ยวเหยียน ก็เลยต้องรีบมาถามดูว่าเสิ่นเฉียวได้ใช้เงินไปหรือยัง จะได้ให้เธอรีบเอาใบเสร็จมา

“ฉันไม่ได้หลอกใคร ก็แค่เมื่อตอนกลางวันมีเหตุสุดวิสัยนิดหน่อย แต่ว่า.....” เสิ่นเฉียวลองคิดดู คิดว่าเงินก่อนนี้ ตอนนี้คงไม่จำเป็นต้องใช้แล้ว แถมอีกฝ่ายก็ดูรีบร้อนขนาดนี้ เสิ่นเฉียวเลยคิดว่าน่าจะคืนเงินเธอไปก่อน อีกฝ่ายจะได้สบายใจ

ดังนั้นเธอก็เลยเปิดกระเป๋า แล้วก็หยิบบัตรใบนั้นออกมา

“ของคุณค่ะ”

บริษัทตระกูลเย่รีบยื่นมือออกใบรับ เธอลองตรวจอีกทีเพื่อความมั่นใจ “ไม่ได้ใช้เลยจริงเหรอ?”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า “อือ ตอนกลับไป คุณลองเช็คดูก็ได้”

“โอเค เดี๋ยวฉันลองกลับไปดู ถ้าเกิดเธอกล้าโกหกฉันล่ะก็ ฉัน จางเสี่ยวเหยียน ไม่ได้กินหญ้าหรอกนะ”