เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1356

บทที่1355 ผ่อนคลายจิตใจ

หานชิงเห็นสีหน้าของเธอดูเหมือนว่ากำลังเจ็บปวด อยากจะก้าวไปข้างหน้า แต่ว่าเสี่ยวเหยียนก็ตะโกนออกมาเสียงดังไม่ให้เขาเข้าไป

น่าจะเพราะว่าการที่เขาอยู่ที่นี่ทำให้อารมณ์ของเธอขึ้น ฝีเท้าของเขาก็เลยหยุดลง “โอเค ฉันไม่เข้าไปแล้ว เธอควบคุมอารมณ์ตัวเองหน่อย ไม่ต้องขึ้นแล้ว”

พอเห็นว่าหานชิงไม่เดินเข้ามาหาเธออีก เสี่ยวเหยียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ อยู่หลายครั้ง ถึงจะปรับให้ลมหายใจของตัวเองคงที่ได้ และอารมณ์ก็ผ่อนคลายลง

แต่ว่าความรู้สึกเจ็บปวดที่ท้องยังไม่ได้หายไปทั้งหมด เสี่ยวเหยียนพยุงตัวเองกับกำแพงแล้วก็เดินต่อไปข้างหน้าด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว เดินไปทางลิฟต์

หานชิงไม่ได้เดินตามไปอีก น่าจะเพราะว่ากลัวว่าเธอจะอารมณ์ขึ้นเกินแล้วเป็นลมไป

เสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้ดูว่าคนที่อยู่ด้านหลังมีสีหน้ายังไง พอขึ้นไปชั้นบนแล้วก็เข้าห้อง น่าจะเพราะว่าเมื่อกี้อารมณ์ขึ้นเกินไป พอเข้าห้องไปเธอก็ล้มลฃที่โซฟา

อาการปวดท้องก็ค่อยๆ หายไป เสี่ยวเหยียนเทน้ำอุ่นให้ตัวเองดื่ม แล้วก็มองที่ท้องของตัวเอง รู้สึกหนักใจเล็กน้อย

วันนี้ปวดท้องไปสองครั้งแล้ว หรือว่าลูกมีปัญหาอะไรรึเปล่า?

พอคิดว่าลูกอาจจะมีปัญหาอะไร เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกลุกลี้ลุกลนอย่างมาก และในขณะเดียวกันเธอก็รังเกียจพฤติกรรมแบบนี้ของตัวเอง

เรื่องราวมันเป็นแบบนี้แล้ว เธอกลับยังจะเป็นห่วงลูกอีก

เด็กคนนี้ถ้าเกิดว่าเธอมีเหตุผลมากพอล่ะก็ ก็ไม่น่าจะได้อยู่ต่อ แต่ว่าเธอก็รู้สึกว่าลูกก็ไม่ใช่แค่ของหานชิงเพียงคนเดียว

ในร่างกายของเด็กคนนี้มีเลือดของเธออยู่ครึ่งหนึ่ง เขาไม่มีโอกาสได้เลือกอะไรก็มาอยู่ในท้องของเธอแล้ว ตอนนี้ถ้าเธอมาบอกว่าไม่เอาก็คือไม่เอาเลย ก็ถือว่าไม่ยุติธรรมสำหรับเขาเท่าไหร่

แล้วอีกอย่าง เธอก็รู้สึกชอบ และรอคอยการที่เด็กคนนี้จะได้เกิดมาจริงๆ

ตอนที่รู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์นั้น เสี่ยวเหยียนรู้สึกมีความสุข ตื่นเต้น เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองถูกหวย ดีใจมากกว่าตอนที่ได้คบกับหานชิงอีก

ทุกข์ทรมานจัง

เสี่ยวเหยียนหลับตาลง นอนขดอยู่บนโซฟา

ตอนเที่ยงคืน

เสี่ยวเหยียนเห็นว่าในที่สุดรถที่อยู่ด้านล่างตึกก็กลับไปแล้ว ก็เข็นกระเป๋าเดินทางที่ตัวเองเก็บเรียบร้อยออกมา เธอสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่พร้อมกับหมวก

คู่สามีภรรยาจางมองเสี่ยวเหยียน รู้สึกเป็นกังวล

“หรือว่า ให้พ่อของลูกไปส่งที่สถานีรถไฟไหม? ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะแม่ หนูเรียกรถมาแล้ว เดี๋ยวก็มาถึงแล้ว”

หลัวหุ้ยเหม่ยยังรู้สึกไม่สบายใจ “งั้นแม่ไปกับลูกเอง ลูกออกจากบ้านไปคนเดียว ยังไงแม่ก็ไม่สบายใจ”

“แม่ หนูไม่ได้คิดอะไรมากมายจริงๆ ก็แค่อยากจะไปผ่อนคลายจิตใจคนเดียว รับลมชมวิวเท่านั้นเอง หลายปีมานี้หนูยุ่งมาก ไม่เคยได้ออกไปเที่ยวคนเดียวเลย ครั้งนี้ก็ถือว่าได้ไปผ่อนคลายร่างกายและจิตใจหน่อย

“แต่ว่า…..”

หลัวหุ้ยเหม่ยยังอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ว่าก็โดน เสี่ยวเหยียนกอดไว้

“โอเค ผู้เฒ่าทั้งสองคนไม่ต้องเป็นห่วงหนูแล้ว หนูรับรองว่าหลังจากผ่อนคลายจิตใจแล้วจะกลับมา ในเวลานั้นลูกสาวของพ่อกับแม่จะยังคงยืนอยู่ตรงหน้าพ่อกับแม่เหมือนตอนนี้ทุกประการ โอเคไหมคะ? ”

“เหยียนเหยียน……”

“พอแล้ว เธอตัดสินใจแล้ว คุณก็ไม่ต้องไปพูดอะไรกับเธอแล้ว เดี๋ยวเธอจะรำคาญเราซะเปล่าๆ เมื่อก่อนเด็กคนนี้ก็ลอยไปลอยมาอยู่ข้างนอกคนเดียวตั้งห้าปี เธอรู้ว่าควรจะทำยังไง ไม่ถูกลักพาตัวหรอกน่า”

พ่อจางพูดขนาดนี้แล้ว หลัวหุ้ยเหม่ยก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ทั้งสองคนส่งเสี่ยวเหยียนออกจากบ้านไป

เสี่ยวเหยียนขึ้นไปนั่งบนรถ เปิดโทรศัพท์ ก็พบว่ามีสายที่ไม่ได้รับจากหานชิงนับไม่ถ้วน สีหน้าของเธอเย็นชา แล้วก็เข้าวีแชท

ในนั้นมีข้อความที่ซูจิ่วส่งมา น่าจะส่งมาถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นอะไรประมาณนั้น

แล้วก็มีที่สวี่เย็นหวั่นส่งมา