เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1357

บทที่1356 การสั่งสอนมีปัญหา

เสียงของป้านั้นทะลุทะลวงมาก

ดังนั้นต่อให้กำลังฟังเพลง เสี่ยวเหยียนก็ได้ยินอย่างชัดเจนว่าเธอกำลังเหน็บแนมตัวเองอยู่

สายตาของเธอเยือกเย็นขึ้นหลายเท่า ไม่คาดคิดเลยว่าการนั่งรถไฟจะซวยได้พบเจอคนแบบนี้

เธอขี้เกียจที่จะไปต่อกรด้วย ก็เลยหลับตาแล้วก็พิงไปด้านหลัง ปรับเสียงเพลงให้ดังขึ้น ทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินอะไร

เดี๋ยวพอได้ลงรถไฟก็จะดีแล้ว เสี่ยวเหยียนคิดในใจ

อากาศเย็นในเวลากลางคืน ตอนแรกเสี่ยวเหยียนก็ไม่รู้สึกง่วง แต่ว่าหลังจากนั้นก็ค่อยๆ หลับไป และรถไฟในเวลานี้ก็ต่างเร่งรีบ ดังนั้นตอนแรกส่วนใหญ่ก็วุ่นวาย แต่ว่าหลังจากนั้นก็เริ่มเงียบลง

ในสภาพแวดล้อมนี้ เสี่ยวเหยียนก็ยังรู้สึกง่วงนอน เธอหลับตาและพักผ่อนเล็กน้อย

เธอกระชับเสื้อคลุมและนอนต่อ

ใครจะไปรู้ว่าผ่านไปไม่นานเท่าไหร่ เด็กน้อยข้างๆ ก็เริ่มวุ่นวายอีกครั้ง วุ่นวายอยากจะได้หูฟังของเธอ

คนรอบข้างทนฟังไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ก็เลยต่อว่าคุณป้าคนนั้น

“ช่วยสั่งสอนเด็กของคุณให้ดีหน่อยได้ไหม ตอนนี้ทุกคนนอนหมดแล้ว หยุดเสียงดังได้รึยัง? ”

คุณป้าโต้กลับอย่างไม่ลังเล “จำเป็นต้องให้คุณมาสอนด้วยรึไง? เด็กเล็กไม่เชื่อฟังคำพูดแล้วจะให้ฉันทำยังไงได้อีก? ถ้าไม่ชอบเสียงดังแล้วทำไมคุณไม่เหมารถไฟทั้งขบวนกลับไปล่ะ? ”

คนคนนั้นทนกับเสียงดังไม่ไหวแล้วก็เลยพูดประโยคหนึ่งออกมาอย่างอดไม่ได้

ใครจะไปรู้ว่าจะโดนด่ากลับอย่างจัง ดังนั้นจึงได้แต่นิ่งเงียบเพราะว่าเสียหน้า

แต่น่าจะเพราะว่าป้าอารมณ์เสีย ด่าแค่สองประโยคยังไม่พอใจ ก็เลยเหน็บแนมต่อ

“คนบางคนน่ะนะ ยังไม่รู้จักตัวตนของตัวเองอีก ซื้อแค่ตั๋วหนังยังจะร้องขออะไรมากมาย คิดว่าตัวเองเป็นพระราชาหรือยังไง นั่งรถไฟยังมีข้อเรียกร้องเยอะแยะ แม้แต่ตั๋วแบบนอนยังซื้อไม่ได้แล้วจะมาพูดอะไรตรงนี้? ดูท่าทางหวาดกลัวเข้าสิ แม้แต่ประโยคเดียวยังไม่กล้าตอบโต้เลย”

คนคนนั้นหน้าแดงคอบวมด้วยความโกรธ และพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ใครบอกว่าฉันซื้อตั๋วนอนไม่ได้? ถ้าไม่ใช่เพราะว่าตั๋วนอนเต็มหมดแล้ว ฉันก็ไม่ซื้อตั๋วนั่งหรอก! ”

“งั้นเหรอ? พูดได้ลำพองจริงๆ เลยนะ แต่ว่าเธอก็เหมาทั้งโบกี้ไม่ได้อยู่ดี คนอะไรกัน จริงๆ เลย เด็กเล็กเสียงดังหน่อยก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่รึไง? ยังไม่มีการศึกษาหรือว่าการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่”

“เหอะ คุณป้าคุณพูดถูกทั้งหมดเลยค่ะ ฉันไม่คุยกับคุณแล้วพอใจรึยังคะ”

“เถียงไม่ได้ก็เริ่มแถ นี่มันอะไรกัน? ”

พอพูดจบ ทันใดนั้นป้าคนนั้นก็หยิบเม็ดแตงออกมาจากกระเป๋าแล้วโยนให้เด็กน้อยในอ้อมแขนของตัวเอง “แทะเม็ดแตงไป จะร้องไห้อะไรกัน? ได้ยินไหมว่าเมื่อกี้มีคนด่าแกน่ะ? ถ้าเกิดว่ายังร้องไห้อีกจะโยนลงจากรถไฟไปเลย”

เด็กคนนั้นโดนดุแบบนี้ ก็เงียบลงไปเยอะ น่าจะเพราะว่าเห็นเม็ดแตงนั้น ก็เลยรับไปแล้วเริ่มแทะ

รอบข้างก็ค่อยๆ เงียบลง ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็โล่งใจ ตอนที่เตรียมจะหลับต่อนั้น ก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด

เพราะว่าเด็กคนนั้นเริ่มขว้างเปลือกเม็ดแตงใส่เธอ

ตอนแรกเพราะว่าเสี่ยวเหยียนใส่เสื้อผ้าหนา ก็เลยไม่รู้ตัว แต่ก็ค่อยๆ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ดังนั้นพอเธอก้มหน้าดู ก็พบว่าเสื้อผ้าของเธอมีเศษเปลือกเม็ดแตงอยู่เยอะ ตอนที่เธอมองไปที่เด็กคนนั้น ในสายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจ

เหมือนกับว่าจงใจ เพราะว่าเมื่อกี้เขาอยากได้หูฟังของเธอ แต่ว่าเธอไม่เอาหูฟังให้เขาเล่น เหมือนกับว่าเขากำลังแก้แค้นเธอยังไงยังงั้น