เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 137

บทที่136 ทนไม่ไหวอีกแล้ว

เสิ่นเฉียวเดินตามเย่โม่เซินเข้าไปในห้องประชุมด้วยความน้อยใจ

เย่หลิ่นหานก็อยู่ในนั้นด้วย ตอนที่สายตาของเขามองเห็นเสิ่นเฉียว เขายังมอบรอยยิ้มอบอุ่นใจดีให้กับเธอ ต่อให้เสิ่นเฉียวอารมณ์ไม่ดี แต่ว่ารอยยิ้มของอีกฝ่ายมันอบอุ่นราวกับเป็นลมในฤดูใบไม้ผลิอย่างนี้ ก็ยากที่จะทนทาน ความรู้สึกน้อยใจภายในใจเมื่อกี้ก็ลดลงไปเล็กน้อย ส่งยิ้มกลับไปให้เย่หลิ่นหาน

การกระทำเล็กๆที่ส่งไปมาให้กันของคนทั้งคู่ ก็ถูกเย่โม่เซินเห็นครบทุกฉากทุกตอนไปโดนปริยาย

เพราะอย่างนี้ บรรยากาศเยือกเย็นที่อยู่รอบๆตัวเขาก็แผ่กระจายออกมามากกว่าเดิมอีก

หานชิงกับซูจิ่วมาถึงแล้ว เป็นเย่หลิ่นที่เป็นรองประธานไปรับพวกเขาด้วยตัวเอง เพราะฉะนั้นตอนที่เสิ่นเฉียวเจอเย่หลิ่นหาน เธอก็สามารถเห็นหานชิงกับซูจิ่วที่นั่งข้างๆเขาไปด้วย

เหมือนกับเมื่อวาน หานชิงยังคงนั่งอยู่ตรงนี้เงียบๆเหมือนเดิม สายตาของเขาราวกับว่ามองไม่เห็นใครเลย

เขาก้มอ่านเอกสารที่วางอยู่ด้านหน้า จนถึงตอนที่เสิ่นเฉียวมองมา เขาก็ราวกับรับรู้ได้ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเสิ่นเฉียวครู่หนึ่ง แล้วก้มหัวให้เสิ่นเฉียวเบาๆ

เสิ่นเฉียวเองก็หันไปก้มหัวให้เขาเช่นกัน แล้วก็แบบเดียวกันกับซูจิ่ว

ในเวลานี้ไอความเย็นที่แผ่มาจากเย่โม่เซินยังเจือความร้ายกาจออกมาด้วย

เหอะ เป็นผู้หญิงที่มีแต่คนให้ความสนใจจริงๆ

ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็มีแต่คนทักทายเธอ ในใจของเธอคงจะรู้สึกดีมากแน่ๆ

พอนั่งลงกับที่ นิ้วเรียวยาวของเย่โม่เซินก็เคาะลงบนโต๊ะ “กาแฟ”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า “ฉันจะไปเตรียมค่ะ”

พูดจบ เธอก็ก้าวเดินออกไปด้านนอก กาแฟของทุกคนในห้องประชุมมีเธอเป็นคนเตรียมทั้งหมด แถมยังไม่มีใครมาช่วยเธอเลยสักคน เสิ่นเฉียวเองก็ถือว่าเหนื่อยใช่ย่อย

ตอนที่เธอถือถาดกาแฟขนาดใหญ่เดินเข้าไปในห้องประชุม การประชุมก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว ภายในห้องประชุมกำลังมีคนนำเสนองานอยู่ เสิ่นเฉียวไม่สามารถทำเสียงดังได้ เธอวางแก้วกาแฟเอาไว้หน้าท่านประธาน ผู้ร่วมถือหุ้น และก็ผู้จัดการแต่ละคนอย่างเบามือ

เย่หลิ่นหานเห็นว่าเธอคงเหนื่อยไม่น้อย ตอนที่เธอกำลังมาก็เลยช่วยเธอเข็น เสิ่นเฉียวรู้สึกซาบซึ้งจนต้องเงยหน้ามองเขา แล้วก็เดินไปวางกาแฟไว้ตรงหน้าของหานชิง

หานชิงมองมือขาวเนียนและนิ้วเรียวยาวของมือทั้งสองข้าง แต่ละนิ้วราวกับหยกมิปาน

ในความทรงจำของเขา ตอนที่เขายังเด็กมากๆ มือของแม่ของเขาก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ช่วยพลิกหนังสือให้เขาทีละหน้าๆ ช่วยเล่าเรื่องต่างๆให้เขาฟังอย่างไม่เบื่อหน่ายและไม่รำคาญ

สุดท้ายยังใช้มือทั้งสองข้างช่วยนวดหัวให้เขา น้ำเสียงอ่อนหวาน

“หานชิง ถ้าเกิดมีโอกาสที่หาน้องจนเจอ จะต้องดูแลเธอให้ดีๆนะ”

หลังจากที่แม่ตายไป หานชิงสามารถบอกได้ว่าเขาใช้เรื่องเป็นจุดมุ่งหมายของชีวิตและความพยายาม

เมื่อสองปีที่แล้ว ในที่สุดเขาก็หาน้องสาวที่ได้ยินว่าพลัดพรากจากกันตั้งแต่เด็กจนเจอ แต่ว่า.....ภายในใจของเขากลับรู้สึกโหวงๆ เขามักจะรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ได้ทำตามคำขอขอแม่ให้สำเร็จ

ทุกวันนี้การปรากฏตัวของเสิ่นเฉียวทำให้ความรู้สึกขาดหายในใจของเขามันเพิ่มมากขึ้น

เพราะว่าเสิ่นเฉียวมักจะทำตัวเหมือนกับคนในความทรงจำทั้งอย่างตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ มันทำให้เขาเข้าใจผิด

เขาพยายามหาน้องสาวคนนั้นของเขามาตลอด

ดูไปแล้ว หลังจากการประชุมในครั้งนี้จบลง คงต้องให้ซูจิ่วลองไปค้นประวัติของเสิ่นเฉียวดูเสียหน่อย

ซูจิ่วมองเสิ่นเฉียวด้วยความประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าแค่เธอคนเดียวต้องทำงานเยอะขนาดนี้ แล้วลองมองไปที่เย่โม่เซินที่นั่งนิ่ง ไม่แม้แต่จะว่อกแว่กอยู่ตรงตำแหน่งประธาน ซูจิ่วนึกถึงภาพที่ร้านอาหารเมื่อวาน

ในใจก็คิด ผู้ชายคนนี้นี่ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้หัวใจจริงๆ!

ปัง!

ตอนที่เสิ่นเฉียวยกกาแฟเข้ามาอีกรอบ เย่หลิ่นหานก็ทนมองต่อไปไม่ได้ ตอนที่เขากำลังจะลุกขึ้น หานชิงก็ส่งสายตามายังตัวเอง

ซูจิ่วทำงานกับหานชิงมาหลายปี ก็เข้าใจได้ในทันที เขารีบชิงลุกตัดหน้าเย่หลิ่นหานไปช่วยเสิ่นเชียวยกกาแฟ พูดขึ้นเสียงเบา “ให้ฉันช่วยนะคะ”